หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1897

ในเวลานี้เหลาหู่ก็มาพร้อมกับกลุ่มคนและเดินตรงเข้าไปในที่เกิดเหตุ

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ทุกคนในตระกูลเซี่ยก็ไม่กล้าเข้าใกล้ และก้าวออกไป ทำได้เพียงมองหลินมั่วและคนอื่นๆ ที่อยู่ตรงกลางอย่างช่วยไม่ได้

หลังจากสังเกตสถานการณ์ในบริเวณใกล้เคียงแล้ว หลินมั่วก็มองไปที่อู๋เซวี๋ยน "พี่อู๋คิดว่ายังไง"

อู๋เซวี๋ยน "มีผ้ากอซสำหรับทำแผลและมีสำลีสำหรับเช็ดแผลในรถ"

“ดูเหมือนว่าเซี่ยเชียนซานจะขับรถมาที่นี่ หยุดรถพันผ้าพันแผล และพักอยู่สักพัก”

“ฆาตกรตามทันได้ในตอนนี้ ใช้มีดขว้างเจาะยางรถก่อน เพื่อไม่ให้พวกเขาขับรถออกไปได้”

“เซี่ยเชียนซานน่าจะต่อสู้กับคู่ต่อสู้ แต่อยู่ได้ไม่นานเพราะเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส และไม่ชนะคู่ต่อสู้ เขาก็เลยต้องวิ่งหนีสุดชีวิต”

หลินมั่วพยักหน้า จุดนี้สอดคล้องกับการวิเคราะห์ของเขา

“แล้วเซี่ยซิงปังล่ะ” หลี่เถียจุ่ยถาม

อู๋เซวี๋ยน "เซี่ยซิงปังได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาไม่มีแรงสู้ จะหนีก็ยังไม่ได้เลย"

“เพราะงั้นก็เลยพวกนายเห็นระยะทางที่เซี่ยซิงปังเคลื่อนที่มีน้อยมาก”

หลี่เถียจุ่ยเงียบไปสักพัก แล้วจู่ๆ ก็พูดขึ้นมา "เซี่ยซิงปังไม่มีแรง หนีไปไม่ได้ แล้วเซี่ยเฉียนซานหนีไปได้ยังไง"

เหลาหู่ที่อยู่ข้างๆ มองหลี่เถียจุ่ยอย่างว่างเปล่า "ท่านอาจารย์หลี่ เหตุผลอะไรของท่าน"

“เซี่ยซิงปังหนีไปไม่ได้ แต่เซี่ยเชียนซาน หนีไปได้”

“มีเรื่องขัดแย้งกันระหว่างสองคนนี้หรือเปล่า”

หลินมั่วและอู๋เซวี๋ยนมองหน้ากัน ทั้งคู่เข้าใจว่าหลี่เถียจุ่ยหมายถึงอะไร

หลี่เถียจุ่ยกลอกตาไปที่เหลาหู่ “นายยังกล้าที่จะพูดถึงเหตุผลของฉันอีกเหรอ”

“ใช้สมองตัวเองคิดดูก็แล้วกัน”

“หนึ่งในสองคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุไม่สามารถหนีได้ ส่วนอีกคนได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่ใช่ฆาตกรของนาย”

“เรื่องถ้าแบบนี้ ถ้านายถูกให้มาฆ่าพวกเขา นายจะเหลือคนหนึ่งไว้งั้นเหรอ”