หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1897

ในเวลานี้เหลาหู่ก็มาพร้อมกับกลุ่มคนและเดินตรงเข้าไปในที่เกิดเหตุ

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ทุกคนในตระกูลเซี่ยก็ไม่กล้าเข้าใกล้ และก้าวออกไป ทำได้เพียงมองหลินมั่วและคนอื่นๆ ที่อยู่ตรงกลางอย่างช่วยไม่ได้

หลังจากสังเกตสถานการณ์ในบริเวณใกล้เคียงแล้ว หลินมั่วก็มองไปที่อู๋เซวี๋ยน "พี่อู๋คิดว่ายังไง"

อู๋เซวี๋ยน "มีผ้ากอซสำหรับทำแผลและมีสำลีสำหรับเช็ดแผลในรถ"

“ดูเหมือนว่าเซี่ยเชียนซานจะขับรถมาที่นี่ หยุดรถพันผ้าพันแผล และพักอยู่สักพัก”

“ฆาตกรตามทันได้ในตอนนี้ ใช้มีดขว้างเจาะยางรถก่อน เพื่อไม่ให้พวกเขาขับรถออกไปได้”

“เซี่ยเชียนซานน่าจะต่อสู้กับคู่ต่อสู้ แต่อยู่ได้ไม่นานเพราะเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส และไม่ชนะคู่ต่อสู้ เขาก็เลยต้องวิ่งหนีสุดชีวิต”

หลินมั่วพยักหน้า จุดนี้สอดคล้องกับการวิเคราะห์ของเขา

“แล้วเซี่ยซิงปังล่ะ” หลี่เถียจุ่ยถาม

อู๋เซวี๋ยน "เซี่ยซิงปังได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาไม่มีแรงสู้ จะหนีก็ยังไม่ได้เลย"

“เพราะงั้นก็เลยพวกนายเห็นระยะทางที่เซี่ยซิงปังเคลื่อนที่มีน้อยมาก”

หลี่เถียจุ่ยเงียบไปสักพัก แล้วจู่ๆ ก็พูดขึ้นมา "เซี่ยซิงปังไม่มีแรง หนีไปไม่ได้ แล้วเซี่ยเฉียนซานหนีไปได้ยังไง"

เหลาหู่ที่อยู่ข้างๆ มองหลี่เถียจุ่ยอย่างว่างเปล่า "ท่านอาจารย์หลี่ เหตุผลอะไรของท่าน"

“เซี่ยซิงปังหนีไปไม่ได้ แต่เซี่ยเชียนซาน หนีไปได้”

“มีเรื่องขัดแย้งกันระหว่างสองคนนี้หรือเปล่า”

หลินมั่วและอู๋เซวี๋ยนมองหน้ากัน ทั้งคู่เข้าใจว่าหลี่เถียจุ่ยหมายถึงอะไร

หลี่เถียจุ่ยกลอกตาไปที่เหลาหู่ “นายยังกล้าที่จะพูดถึงเหตุผลของฉันอีกเหรอ”

“ใช้สมองตัวเองคิดดูก็แล้วกัน”

“หนึ่งในสองคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุไม่สามารถหนีได้ ส่วนอีกคนได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่ใช่ฆาตกรของนาย”

“เรื่องถ้าแบบนี้ ถ้านายถูกให้มาฆ่าพวกเขา นายจะเหลือคนหนึ่งไว้งั้นเหรอ”

“ถ้าฆาตกรต้องการฆ่าเขาจริงๆ เขาคงหนีไม่พ้นแน่”

“เว้นแต่ฆาตกรจงใจปล่อยให้เขาหนีไป!”

เหลาหู่พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก "ใช่ๆ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ "

ทันใดนั้นเขาก็เกาหัวอีกครั้ง "แต่ทำไมฆาตกรถึงปล่อยเขาไปล่ะ"

หลี่เถียจุ่ย "เหลาหู่ต้องอ่านหนังสือหน่อยแล้วล่ะ"

“สติปัญญาของนายไม่เหมาะกับการออกเดินทาง”

เหลาหู่ไม่เห็นด้วยและหัวเราะเบาๆ "ท่านอาจารย์หลี่ งั้นผมก็ไม่อยู่กับท่านแล้วล่ะ"

“เรื่องที่ต้องใช้สมอง ให้ท่านคิดก็พอแล้ว ผมจะรักษาเซลล์สมองบางส่วนไว้เอง”

หลี่เถียจุ่ยกลอกตาอย่างไร้คำพูดและโบกมือ "ฆาตกรตั้งใจปล่อยเซี่ยเชียนซานแน่ เพื่อที่เขาจะได้กลับไปรายงานเรื่องนี้ และโยนความผิดของเรื่องนี้ให้หลินมั่ว"

“ถ้าเซี่ยเชียนซานถูกฆ่าตายไปด้วย ถ้าไม่มีคนรายงาน เขาจะโยนความผิดเราได้ยังไง”