หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1900

หลี่เถียจุ่ยพากำลังคนมาจำนวนมาก ใช้เวลามากกว่าสองชั่วโมงจนในท้ายที่สุดก็เจอศพของเซี่ยซิงปังอยู่บนเขา

หลินมั่วรีบไปทันทีที่ได้รู้ข่าว

ในวินาทีที่เห็นศพของเซี่ยซิงปัง สีหน้าของหลินมั่วก็ขาวซีด

หลี่เถียจุ่ยพูดด้วยอารมณ์ “บ้าบาบอคอแตก ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นเสื้อผ้า ใครจะมองออกบ้างว่านี่คือเซี่ยซิงปัง?”

“เลือดเนื้อและไรก็ไม่เหลืออยู่เลย ท้องก็ถูกผ่าออก อวัยวะภายในของเขาหายไปทั้งหมด เหลือแค่เพียงกระดูกและชั้นผิวหนัง”

“เฮ้อ เซี่ยซิงปังคนนี้ก็ถือว่าเป็นปรมาจารย์เลยนะ ตายแบบนี้อนาถเกินไปนะเนี่ย!”

“หลินจื่อกลินกู่แท้ทำให้คนผอมแห้งหนังติดกระดูกแบบนี้ได้มั้ย?”

หลินมั่วส่ายๆ หน้า "ลำพังแค่กลินกู่แท้ทำให้ได้ผลลัพธ์แบบนี้ไม่ได้หรอก”

“แต่ถ้ามีขั้นตอนพิเศษบางอย่างก็กระตุ้นกลินกู่แท้ให้กลืนกินเลือดเนื้อได้”

หลี่เถียจุ่ย “กลืนกินเลือดเนื้อ?”

หลินมั่วพยักหน้า “ใช่!”

“วิธีที่ดีที่สุดในการเพาะเลี้ยงดอกมรณะก็คือใช้เนื้อและเลือดเป็นปุ๋ย”

“ท่านอาจารย์กู่น่าจะใช้เลือดของเขาเพื่อกระตุ้นกลินกู่แท้ กลินกู่แท้ถึงได้ดูร้ายขนาดนี้และทำให้เลือดเนื้อของเซี่ยซิงปังถูกดูดกลืนไปจนหมด”

“ถ้าเป็นแบบนี้ ก็จะเร่งการเติบโตของดอกมรณะได้ ในขณะเดียกันก็รักษาพลังของเซี่ยซิงปังไว้ในระดับสูงสุดได้ด้วย”

หลี่เถียจุ่ยเบิกตาโต “ไอ้สารเลวท่านอาจารย์กู่นี่ก็โหดเหี้ยมอำมหิตเกินไปแล้วรึเปล่า?”

“ไม่ว่ายังไงเซี่ยซิงปังก็เป็นปรมาจารย์ จะถูกทรมานจนกลายเป็นแบบนี้เลยเหรอ?”

หลินมั่วถอนหายใจ มาถึงขั้นท่านอาจารย์กู่ขนาดนี้แล้ว ยังมีเรื่องอะไรที่เขาไม่กล้าทำอีก?

ในขณะเดียวกันนี้ ก็เกิดความโกลาหล ณ ที่ห่างไกลอย่างฉับพลัน

หลินมั่วหันไปมอง เห็นเพียงแค่คนตระกูลเซี่ยหนีออกมาจากที่ห่างไกลแห่งนั้น

เมื่อกี้ตอนที่หลินมั่วได้รู้ข่าวก็ถือโอกาสแจ้งให้พวกเขาได้รู้เรื่องสักหน่อย

หลินมั่วโบกๆ มือ เป็นสัญญาณให้คนภายนอกปล่อยให้คนตระกูลเซี่ยเหล่านี้เข้ามา

เหล่าคนตระกูลเซี่ยรีบร้อนวิ่งมาถึงที่เกิดเหตุ ชายหนุ่มเห็นร่างไร้วิญญาณของเซี่ยซิงปังก็ทรุดลงกับพื้นทันที

“นะ…นี่มันอะไรกัน?”

ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยเสียงสั่น

เหล่าคนตระกูลเซี่ยมองหน้ากัน ชายหนุ่มคนนั้นพูดอย่างโกรธแค้น “ไอ้คนแซ่หลิน อีกเดี๋ยวคนตระกูลเซี่ยของฉันก็จะมาถึงหลี่จงหลานแล้ว!”

“เรื่องนี้ ถ้านายไม่ให้คำอธิบายกับเราอย่างกระจ่างก็เลิกคิดจะมีชีวิตอยู่ต่อได้เลย!”

“ตาแก่ของตระกูลฉันก็พูดไปแล้ว เรื่องในครั้งนี้ ตระกูลเซี่ยของเรากับนาย ไม่ใครก็ใครต้องตายไปข้าง!

หลินมั่วไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขา เพียงแค่โบกมือส่งๆ “ไสหัวไป!”

ชายหนุ่มพูดอย่างโกรธเคือง “อย่าบ้าไปหน่อยเลย ตระกูลเซี่ยของเรา…”

ไม่รอให้พูดจบ เหลาหู่ก็พาคนมาล้อมเขาอย่างดุดัน

“ถ้ายังไม่ไปอีก เชื่อมั้ยว่ากูจะโยนมึงลงจากเขา!”

เหลาหู่ตะโกนอย่างโกรธจัด

ชายหนุ่มตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แต่ยังคงยืดคอของตน “นาย…นายไม่ต้องมาขู่ฉันหรอก คนตระกูลเซี่ยของฉันมาแล้ว ฉันจะคอยดูว่าพวกนายยังจะเกรี้ยวกราดแบบนี้ได้อีกรึเปล่า”

“ไอ้คนแซ่หลิน ฉันเตือนไว้ก่อนเลยนะ เอาศพของผู้อาวุโสรองของตระกูลฉันออกมาเดี๋ยวนี้ จากนั้นก็ล้างคอรอรับความตายได้เลย…”

เหลาหู่ถูกยั่วยุให้โกรธ “ไอ้สารเลว จะเลิกคิดเองเออเองได้เมื่อไหร่?”

“เด็กๆ จับพวกเขาโยนลงไปได้เลย!”