หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1902

หลี่เถียจุ่ย “วางใจเถอะ”

“ไอ้แก่เซี่ยซิงกั๋วนั่นก็ไม่ใช่พวกที่คุยกับคนด้วยเหตุผลอยู่แล้ว ฉันจะเถียงกับเขาไปทำไม”

“ถึงตอนนั้นฉันจะเอาหลักฐานพวกนี้ให้เขาดูและเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้เขาฟังด้วย”

“เขาอยากเชื่อก็เชื่อ ไม่อยากเชื่อก็ช่าง ฉันไม่มีทางไปโต้เถียงกับเขาแน่”

ได้ฟังหลินมั่วถึงได้วางใจและพยักหน้า เขากังวลว่าหลี่เถียจุ่ยจะเถียงกับคนพวกนั้น ยั่วยุให้อีกฝ่ายอับอายจนโมโห แบบนั้นคงจะเกิดปัญหา

“เหลาหู่ก็อยู่ที่หลี่จงหลาน มีธุระอะไรก็ไปกำชับคำสั่งเขาโดยตรงเลยสิครับ!”

หลินมั่วเอ่ย

หลี่เถียจุ่ยโบกมือ “เหลาหู่อะไรนั่นน่ะ ให้เขารีบกลับไปซ่อนตัวที่คฤหาสน์ของหนานปิงเอ๋อร์ซะเถอะ”

“ตระกูลเซี่ยไม่ฆ่าฉัน ไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยคนอื่นไปนะ เข้าใจมั้ย?”

เหลาหู่ยืดคอพูด “ฉันไม่กลัวตายซะหน่อย!”

หลี่เถียจุ่ยเหลือบมองเขา “ฉันรู้ว่านายไม่กลัวตาย”

“แต่ก็ไม่จำเป็นต้องพลีชีพโดยประโยชน์!”

“ฉันแค่จะไปคุยกับตาแก่ตระกูลเซี่ยสักสองสามประโยค ไม่จำเป็นต้องให้นายทำอะไร นายจะตามไปทำไม?”

เหลาหู่มองหลินมั่ว

หลินมั่วโบกๆ มือ “งั้นก็พาคนไปหลบที่ของคุณหนูหนานก่อนชั่วคราวเถอะครับ”

ตระกูลเซี่ยไปที่หลี่จงหลานอย่างเร่งด่วน ทั้งหลี่จงหลานก็มีเพียงคฤหาสน์ของหนานปิงเอ๋อร์เท่านั้นที่ปลอดภัย

หลังจากจัดเตรียมเรื่องที่พักในหลี่จงหลาน หลินมั่วกับอู๋เซวี๋ยนก็เข้าฌานเพื่อติดตามท่านอาจารย์กู่

หลี่เถียจุ่ยให้คนปิดล้อมที่เกิดเหตุ จากนั้นก็กลับไปสวนวั่งเจียงเพื่อรอคนตระกูลเซี่ย

ห้าโมงเย็น เที่ยวบินเช่าเหมาลำลงจอดที่สนามบินหลี่จงหลาน ผู้โดยสารทั้งลำล้วนแต่เป็นคนของตระกูลเซี่ยแห่งเมืองจิง

แม้แต่เซี่ยซิงกั๋ว ตระกูลเซี่ยตาแก่ก็อยู่ในหมู่พวกเขาด้วย

ตอนนี้อาการบาดเจ็บของเซี่ยเชียนซานดีขึ้นมากแล้ว เขาอยู่ข้างกายเซี่ยซิงกั๋ว นำคนตระกูลเซี่ยนับพันคนมุ่งหน้าไปที่สวนวั่งเจียงอย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร

และในตอนนี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของสวนวั่งเจียงก็ถูกหลินมั่วจัดการหมดแล้ว

ผู้คนตกตะลึงกันหมด เซี่ยเชียนซานรีบร้อนพูด “ไอ้ชั่วนั่นมันหนีความผิด?”

เซี่ยซิงกั๋วโบกๆ มือ “ไปดูก่อนค่อยว่ากัน”

“ถ้าเขาไม่ให้คำอธิบายกับเรา ก็แสดงว่าหนีความผิดจริงๆ”

“ถึงตอนนั้นฉันจะโน้มน้าวให้ตระกูลใหญ่ในหวาซย่าตามฆ่าเขา แม้แต่เซวียเหล่าอู่

ก็ปกป้องเขาไม่ได้หรอก!”

ดวงตาของเซี่ยเชียนซานเป็นประกายสว่างวาบ นี่คือสิ่งที่เขาอยากเห็นมากที่สุด คฤหาสน์ของหลินมั่ว

จากนั้น ผู้คนก็พากันเข้าไปในสวนวั่งเจียง

มาถึงด้านนอกคฤหาสน์หลังนั้นของหลินมั่ว ผู้คนเห็นจากที่ไกลๆ ว่าหลี่เถียจุ่ยอนอยู่บนเก้าอี้โยกในสวนอย่างสบายอกสบายใจ

เห็นสถานการณ์ดังกล่าว เหล่าคนตระกูลเซี่ยก็โกรธจัด เซี่ยเชียนหาวตะโกนเสียงดัง “ไอ้แก่ มาทำอะไรที่นี่?”

“รีบไปบอกไอ้สวะหลินมั่วนั่นเลย ฉันที่เป็นหลานชายแท้ๆ ของตระกูลเซี่ยตาแก่มาถึงที่นี่แล้ว ให้เขารีบออกมาคุกเข่าต้อนรับเดี๋ยวนี้!”