หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1903

หลี่เถียจุ่ยไม่ได้สนใจเซี่ยเชียนหาว แต่หันไปมองเซี่ยซิงกั๋ว “นี่ลูกชายนายเหรอ?”

“ตอนเด็กเคยโดนตีบ้างมั้ย?”

“ทำไมถึงได้ไร้อารยะแบบนี้?”

เซี่ยเชียนหาวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ไอ้แก่ แกว่าไงนะ…”

ไม่รอให้พูดจบ เซี่ยซิงกั๋วก็พูดออกมา “หุบปาก!”

เซี่ยเชียนหาวนิ่งไปสักพักและมองเซี่ยซิงกั๋วด้วยความแปลกใจ ไม่รู้เลยว่าทำไมพ่อของตนถึงทำแบบนี้

เซี่ยซิงกั๋วก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและพูดเสียงดัง “น้องหลี่ ไม่เจอกันนานเลยนะ”

ผู้คนมองกันด้วยความประหลาดใจ หลี่เถียจุ่ยกับเซี่ยซิงกั๋วรู้จักกัน?

แถมชื่อเรียกที่เซี่ยซิงกั๋วใช้ก็เหมือนว่าจะมีความสัมพันธ์กับหลี่เถียจุ่ยที่ดีมากเลย?

หลี่เถียจุ่ยฉีกยิ้มจนเห็นฟันเหลืองเต็มปากและหัวเราะฮี่ๆ “นั่นสินะ ไม่ได้เจอกันยี่สิบกว่าปีแล้ว”

เซี่ยซิงกั๋วพยักหน้าเล็กน้อยและพูดเสียงเบา “เรื่องในอดีตไม่ต้องคุยกันอีกแล้วนะ”

“น้องหลี่ ถ้ามาหากันเพราะอยากรำลึกถึงวันเก่าๆ ฉันก็ยินดีต้อนรับ”

“แต่ถ้าอยากพูดขอร้องให้ใครสักคน ฉันขอเตือนว่าเลิกคิดจะดีกว่า”

“น้องชายของฉันตายไปแล้ว ไม่ว่าใครก็หยุดยั้งความแค้นของฉันกับเขาไม่ได้!”

หลี่เถียจุ่ยโบกๆ มือ “วางใจเถอะ ฉันหยุดนายไม่ให้แก้แค้นไม่ได้อยู่แล้ว”

“ฉันมาที่นี่เพราะว่าฉันได้รับความไว้วางใจจากหลินมั่วให้มาอธิบายให้นายได้รับรู้”

เซี่ยซิงกั๋วพูดอย่างเย็นชา “ทำไมเขาไม่มาอธิบายให้ฟังด้วยตัวเอง?”

“เพระาอะไร? กลัวฉันฆ่าเขาเหรอ?”

หลี่เถียจุ่ย “ก็ไม่ถึงขนาดนั้น”

“นายก็น่าจะรู้ อู๋เซวี๋ยนอยู่ข้างเขา พวกนายอยากฆ่าเขาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น”

“เพียงแต่ว่าเขามีเรื่องจำเป็นก็เลยอยู่ที่หลี่จงหลานไม่ได้ชั่วคราว”

เซี่ยเชียนซานพูดขึ้นมาทันที “อยู่ที่หลี่จงหลานไม่ได้ชั่วคราวอะไรกัน ฉันว่าเขาหนีความผิดมากกว่า!”

“ตอนนี้ที่สำคัญก็คือเรื่องของเซี่ยซิงปังต่างหาก”

“นี่พวกนายมองไม่ออกเหรอ ที่จริงแล้วการตายของเซี่ยซิงปังเป็นฝีมือของจ้าวเทียนหยวนเฉียนหย่งอันและท่านอาจารย์กู่สามคนนี้ไม่ใช่เหรอ?”

“เพื่อที่จะโยนความผิดให้หลินมั่ว หยิบยืมกำลังของตระกูลเซี่ยมาฆ่าหลินมั่วและแก้แค้น แล้วพวกเขาก็จะได้ประโยชน์โดยไม่ต้องทำอะไร!”

เซี่ยเชียนซานรีบพูดทันที “โยนความผิดอะไร? ยืมกำลังฆ่าคนอะไร? พูดเพ้อเจ้อให้น้อยลงหน่อยเถอะ!”

“เรื่องของเชียนจวิน ฉันไม่เห็นก็ไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไร”

“แต่เรื่องคืนนั้นฉันเห็นมากับตาว่าหลินมั่วฆ่าลุงอู่ของฉัน!”

“นายคิดว่าฉันตาบอดเหรอ?”

หลี่เถียจุ่ยพูดอย่างเย็นชา “นายไม่ได้ตาบอด แต่นายรู้รึเปล่าว่าโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าวิชาปลอมตัว?”

เซี่ยเชียนซานนิ่งไปสักพักและพูดอย่างโกรธเคืองทันที “เพ้อเจ้อ ฉันก็ต้องรู้จักวิชาปลอมตัวอยู่แล้ว!”

“แต่ถึงวิชาปลอมตัวจะดีแค่ไหน มันก็แค่ดูคล้ายกันนั่นแหละ ไม่มีทางปลอมเสียงได้หรอกมั้ง?”

“คืนนั้นฉันได้ยินเขาพูดกับหูตัวเอง เป็นเสียงของหลินมั่ว เรื่องนี้มันปลอมกันได้เหรอ?”