หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1912

หลินมั่วยิ้มเย็น “เฉียนหย่งอัน นายช่างสับสนระหว่างความถูกผิดจริงๆ!”

“นายอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านายทำอะไรไว้!”

“นายบอกว่านายเอายาออกมา เพื่อยับยั้งหนอนกู่พิษในร่างกาย?”

“เฮ่อ ยาที่นายเอาออกมา เกรงว่าก็คงจะเพื่อย้ายหนอนกู่พิษออกมา?”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของเฉียนหย่งอันก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง สีหน้าก็ยิ่งดูอึดอัดขึ้นมา

หลินมั่วกลับไม่สนใจเขา พูดออกมาเสียงเย็น “นายพาจ้าวเทียนหยวนหนีไปด้วยกัน เป็นเพราะว่านายรู้ ด้วยทักษะการแพทย์ของนาย ไม่มีทางที่จะเอาตัวหนอนกู่พิษออกมาได้”

“เพราะฉะนั้น นายมีเพียงแค่วิธีเดียวเท่านั้น นั่นก็คือย้ายตัวหนอนกู่พิษไปบนตัวของผู้อื่น”

“นายพาจ้าวเทียนหยวนหนีมาด้วยกัน ก็เพื่อที่จะให้จ้าวเทียนหยวนเป็นพาหะ ย้ายหนอนกู่พิษในร่างกายของนายเข้าสู่ร่างกายเขา เพื่อรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้”

“ในตอนที่นายเตรียมยาบนก้อนหิน เพื่อที่จะเคลื่อนย้ายหนอนกู่พิษ เลยถูกจ้าวเทียนหยวนผลักลงมาจากก้อนหิน

“สุดท้าย จ้าวเทียนหยวนใช้ยาที่นายเตรียมเอาไว้ เอาหนอนกู่พิษในตัวของเขาย้ายเข้ามาในร่างกายของนายแทน”

“เพราะฉันนั้น นายก็เลยตกมาอยู่ในสภาพนี้ ใช่หรือไม่?”

สีหน้าของเฉียนหย่งอันเปลี่ยนเป็นซีดขาว กัดฟันพูดออกมา “หืม ไม่ผิด ฉันโกหกนาย แต่แล้วจะยังไงต่อ?”

“หรือว่าจ้าวเทียนหยวนเป็นคนดีอย่างนั้นเหรอ?”

หลินมั่วเย้ยหยัน “จ้าวเทียนหยวนไม่ใช่คนดีอะไร นายเองก็ไม่ใช่คนดี”

“ความจริงพวกนายกันท่านอาจารย์กู่ทั้งสามคน ก็เป็นคนประเภทเดียวกันทั้งหมด”

“พวกนายทั้งสามคน ต่างก็มีแรงจูงใจของตัวเอง และไม่เชื่อใจกัน จะตกมาอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ก็เป็นเรื่องปกติ”

สีหหน้าของเฉียนหย่งอันดูไม่น่ามองเป็นอย่างมาก กัดฟันแล้วพูดออกมา “คนแซ่หลิน ฉันไม่ต้องให้นายมาสั่งสอนฉัน”

“นายไม่ใช่ว่าต้องการจะฆ่าท่านอาจารย์กู่และจ้าวเทียนหยวนหรอกเหรอ?”

“ฉันขอแนะนำนายสักประโยคหนึ่ง รีบตามไปซะ”

“ท่านอาจารย์กู่นำผลดอกมรณะที่สมบูรณ์ไป เขาจะต้องหาที่เพื่อหลอมรวมผลดอกมรณะนี้”

“หากว่าเขาได้รับพลังของเซี่ยซิงปังแล้ว ฮึ นายก็คงต้องรอเพียงแค่ความตายแล้ว!”

หลินมั่วสูดลมหายใจลึก แล้วพูดเสียงเข้ม “หลินเซี่ยวราชาทางแดนเหนือ นายคงจะจำได้นะ?”

เมื่อได้ยินคำนี้ ทันใดนั้นสีหน้าของเฉียนหย่งอันก็เปลี่ยนไปทันที

เขามองไปยังหลินมั่วด้วยความหวาดกลัว ในส่วนลึกของดวงตา มีร่องรอยความรู้สึกผิดและเจ็บปวด

“สิบปีก่อน ตระกูลหลินในทางตอนเหนือถูกฆ่าล้างตระกูลไปภายในคืนเดียว”

“เรื่องนี้ ตกลงแล้วเป็นใครที่เป็นคนทำกัน?”

หลินมั่วถามออกมาเสียงเคร่ง

สีหน้าของเฉียนหย่งอันดูหวาดกลัว พูดออกมาเสียงสั่นเทา “ฉัน…ฉันไม่รู้ ฉัน…ฉันไม่รู้เรื่องด้วย”

หลินมั่วพูดออกมาอย่างเย็นชา “เฉียนหย่งอัน นายกลัวอะไร?”

“นายกำลังจะตาย เรื่องในปีนั้น มีอะไรที่ไม่กบ้าพูดออกมากัน?”

เฉียนหย่งอันตะลึงไปครู่หนึ่ง เหมือนจะนึกถึงสถานการณ์ของตัวเองขึ้นมาได้ ทันใดนั้นดวงตาก็เป็นประกายขึ้น เหมือนราวกับว่าได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว