หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1932

เมื่ออู๋เซวียนได้มือแล้วก็เอามือไขว้หลังแล้วลุกขึ้นยืน สีหน้าของเขานั้นนิ่งเฉย ราวกับ เป็นเรื่องที่ธรรมดามาก

ส่วนหลินมั่วนั้นกลับมองไปที่อู๋เซวียน ในครั้งนี้ เขาเองก็ถือว่าได้เห็นความบ้าพลังของอู๋เซวียนแล้ว

"ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง"

หลินมั่วถาม

อู่เซวียนส่ายหัว "ตามไม่ทัน"

"คนคนนั้นมันคล่องแคล่วว่องไวอย่างมาก!"

หลินมั่วพยักหน้า เรื่องนี้เขานั้นก็ไม่แปลกใจ

นินจาชำนาญเรื่องการหลบซ่อนและจู่โจมโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว อีกอย่างเรื่องการหนีเอาชีวิตรอดนั้นช่างชำนาญยิ่งนัก

แม้ว่าความสามารถของนินจาคนนั้นจะสู้อู๋เซวียนไม่ได้ แต่เมื่อเทียบกับอู๋เซวียนแล้วก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันสักเท่าไหร่

หากเขาคิดอยากจะหนีจริงๆ ใช่ว่าอู๋เซวียนจะตามเขาทัน

"ตาไม่ทันก็ไม่เป็นไร"

"ท่านอาจารย์กู่อยู่ที่นี่ งั้นสิ่งที่เขาเอาไปก็คงจะไม่ใช่ผลของดอกมรณะ!"

หลินมั่วพูดเสียงเบา

สีหน้าของท่านอาจารย์กู่นั้นเปลี่ยนไปอีกครั้ง เพราะความจริงมันก็เป็นเหมือนกับที่หลินมั่วพูด

ผลดอกมรณะของจริงนั้นยังอยู่บนตัวเขา

หลินมั่วไม่ได้สนใจท่านอาจารย์กู่ แต่กลับเดินไปพยุงเฉินไป๋หวี่ที่สลบอยู่

เฉินไป๋หวี่นั้นบาดเจ็บหนัก แต่ที่โชคดีคือเขานั้นยังไม่ตาย

หลินมั่วถอนหายใจโล่ง หากเฉินไป๋หวี่ตายอยู่ที่นี่จริงๆ เขาคงจะรู้สึกผิดอย่างมาก

ป้อนยาให้เฉินไป๋หวี่แล้วก็จะรักษาชีวิตของเฉินไป๋อวี่ไว้ได้

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย หลินมั่วก็เดินไปอยู่ต่อหน้าท่านอาจารย์กู่แล้วพูดอย่างเรียบเฉยว่า "ท่านอาจารย์กู่ ตอนนี้มาคุยกันดีๆ ได้แล้วหรือยัง"

ท่านอาจารย์กู่พิงอยู่ที่กำแพงแล้วมองหลินมั่วอย่างโกรธเคือง "นายแซ่หลิน ตกอยู่ในเงื้อมมือของนายถือว่าเป็นความซวยของฉันเอง"

"จะฆ่าหรืออะไรก็ตามใจเลย"

"แต่หากคิดที่จะเหยียดหยามฉัน ฝันไปเถอะ!"

"ฉันเป็นท่านอาจารย์กู่ จะไม่มีวันก้มหัวให้ใครเด็ดขาด!"

หลินมั่วยิ้มเยือกเย็น "งั้นเหรอ"

"ฉันจะดูซิว่าคุณจะปากแข็งถึงเมื่อไหร่!"

เมื่อหลินมั่วพูดจบ ก็เอาถุงเข็มเงินออกมาจากตัว

เขาทรมานแบบนี้อยู่นาน จนในที่สุดท่านอาจารย์กู่ก็ทนไม่ไหว เขาร้องตะคอกว่า "แกอยากจะได้ผลของดอกมรณะไม่ใช่รึ"

"ฉันให้แกก็แล้วกัน"

"ผลของดอกมรณะอยู่ในกระเป๋าข้างซ้ายของฉัน แกมาเอาเองก็แล้วกัน"

"ขอร้อง ฆ่าฉัน ฆ่าฉันเถอะ..."

หลินมั่วนั้นไม่สนใจใยดี ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของท่านอาจารย์กู่

และในขนาดนั้นเอง อยู่ๆ อู๋เซวียนก็ขยับ

เขาพุ่งตัวไปที่ข้างหน้าต่างแล้วตะโกนว่า "ใครหน้าไหนอยู่ตรงนั้น!"

ระหว่างที่เขาพูดนั้นเขาก็กระโดดออกไปข้างนอกแล้ว มีเสียงต่อสู้ดังขึ้นมาจากข้างนอกทันที

สีหน้าของหลินมั่วเปลี่ยนไป ใครกันที่มาในเวลานี้

อีกอย่างสามารถสู้กับอู๋เซวียนได้ ความสามารถของอีกฝ่ายจะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน!

ขณะนั้นท่านอาจารย์กู่เองก็เบิกตาโต เรากลับมองเห็นความหวัง

เขาตะโกนเสียงดังไปข้างนอกว่า "ช่วยฉัน! ช่วยฉัน!"

"ไม่ว่าคุณเป็นใคร ขอเพียงแค่ช่วยฉัน ฉัน... ฉันจะให้ผลดอกมรณะกับคุณ..."