หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1932

เมื่ออู๋เซวียนได้มือแล้วก็เอามือไขว้หลังแล้วลุกขึ้นยืน สีหน้าของเขานั้นนิ่งเฉย ราวกับ เป็นเรื่องที่ธรรมดามาก

ส่วนหลินมั่วนั้นกลับมองไปที่อู๋เซวียน ในครั้งนี้ เขาเองก็ถือว่าได้เห็นความบ้าพลังของอู๋เซวียนแล้ว

"ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง"

หลินมั่วถาม

อู่เซวียนส่ายหัว "ตามไม่ทัน"

"คนคนนั้นมันคล่องแคล่วว่องไวอย่างมาก!"

หลินมั่วพยักหน้า เรื่องนี้เขานั้นก็ไม่แปลกใจ

นินจาชำนาญเรื่องการหลบซ่อนและจู่โจมโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว อีกอย่างเรื่องการหนีเอาชีวิตรอดนั้นช่างชำนาญยิ่งนัก

แม้ว่าความสามารถของนินจาคนนั้นจะสู้อู๋เซวียนไม่ได้ แต่เมื่อเทียบกับอู๋เซวียนแล้วก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันสักเท่าไหร่

หากเขาคิดอยากจะหนีจริงๆ ใช่ว่าอู๋เซวียนจะตามเขาทัน

"ตาไม่ทันก็ไม่เป็นไร"

"ท่านอาจารย์กู่อยู่ที่นี่ งั้นสิ่งที่เขาเอาไปก็คงจะไม่ใช่ผลของดอกมรณะ!"

หลินมั่วพูดเสียงเบา

สีหน้าของท่านอาจารย์กู่นั้นเปลี่ยนไปอีกครั้ง เพราะความจริงมันก็เป็นเหมือนกับที่หลินมั่วพูด

ผลดอกมรณะของจริงนั้นยังอยู่บนตัวเขา

หลินมั่วไม่ได้สนใจท่านอาจารย์กู่ แต่กลับเดินไปพยุงเฉินไป๋หวี่ที่สลบอยู่

เฉินไป๋หวี่นั้นบาดเจ็บหนัก แต่ที่โชคดีคือเขานั้นยังไม่ตาย

หลินมั่วถอนหายใจโล่ง หากเฉินไป๋หวี่ตายอยู่ที่นี่จริงๆ เขาคงจะรู้สึกผิดอย่างมาก

ป้อนยาให้เฉินไป๋หวี่แล้วก็จะรักษาชีวิตของเฉินไป๋อวี่ไว้ได้

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย หลินมั่วก็เดินไปอยู่ต่อหน้าท่านอาจารย์กู่แล้วพูดอย่างเรียบเฉยว่า "ท่านอาจารย์กู่ ตอนนี้มาคุยกันดีๆ ได้แล้วหรือยัง"

ท่านอาจารย์กู่พิงอยู่ที่กำแพงแล้วมองหลินมั่วอย่างโกรธเคือง "นายแซ่หลิน ตกอยู่ในเงื้อมมือของนายถือว่าเป็นความซวยของฉันเอง"

"จะฆ่าหรืออะไรก็ตามใจเลย"

"แต่หากคิดที่จะเหยียดหยามฉัน ฝันไปเถอะ!"

"ฉันเป็นท่านอาจารย์กู่ จะไม่มีวันก้มหัวให้ใครเด็ดขาด!"

หลินมั่วยิ้มเยือกเย็น "งั้นเหรอ"

"ฉันจะดูซิว่าคุณจะปากแข็งถึงเมื่อไหร่!"

เมื่อหลินมั่วพูดจบ ก็เอาถุงเข็มเงินออกมาจากตัว