หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1934

ขณะนั้น หลินมั่วเองก็ไม่สนใจท่านอาจารย์กู่แล้ว

เขาล้มนั่งลงไปบนพื้น ฤทธิ์ยาของยาเลือดลมนั้นแทบจะหายไปหมดแล้ว ตอนนี้เขาไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเลย

แต่เขาเองก็ไม่ลนลานอะไร เพราะข้างนอกนั้นมีเสียงรถดังขึ้นแล้ว ดูเหมือนว่าสิบตระกูลใหญ่ของเมืองซูนั้นจะมาแล้ว

คนพวกนี้เป็นคนพวกเดียวกับเขา ผู้เก่งกาจจำนวนมากของสิบตระกูลใหญ่นั้นก็มาด้วย ต่อให้เขาจะไม่มีเรี่ยวแรงอะไร ก็ไม่มีใครสามารถที่จะทำอะไรเขาได้!

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นมาจากข้างนอก ท่านอาจารย์กู่นั้นกัดฟันแน่น จากนั้นก็พยุงกำแพงแล้วยืนขึ้นมา

เขาเดินมาถึงข้างหน้าหลินมั่วทีละก้าว สายตาของเขานั้นโหดร้ายอำมหิตอย่างมาก

หลินมั่วนั้นถึงกับตกใจ เขาค้นพบว่าตนเองนั้นได้ทำความผิดไว้อย่างร้ายแรง

เพราะเขาจะต้องไว้ชีวิตท่านอาจารย์ถามถึงเรื่องราวของตระกูลหลิน

ดังนั้น เมื่อกี้ตนนั้นถือโอกาสตอนที่เขายังมีหายใจเฮือกสุดท้ายแล้วทำลายจุดเส้นประสาทของท่านอาจารย์กู่ ให้ท่านอาจารย์กู่ไม่มีกำลังภายใน

แต่แม้ว่าท่านอาจารย์กู่จะไม่มีกำลังภายใน แต่อย่างน้อยเขาก็เคลื่อนไหวได้

แต่ตอนนี้หลินมั่วนั้นแม้กระทั่งนิ้วมือเขาก็ยกขึ้นไม่ได้

หากท่านอาจารย์กู่อยากจะฆ่าเขา งั้นเขาก็ไม่มีแรงแม้แต่จะต่อต้านเลย!

เสียงฝีเท้าข้างนอกนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใจของหลินมั่วเองก็กังวลขึ้นมา

ขอแค่คนของสิบตระกูลใหญ่มาถึง เขาก็จะไม่เป็นอันตรายอะไรแล้ว!

ท่านอาจารย์กู่เองก็มองหาไปรอบๆ มีดสั้นที่อยู่ใกล้ที่สุดนั้นก็ยังอยู่ห่างออกไปสิบกว่าเมตร

เขาลังเล ด้วยสถานการณ์ของเขาในตอนนี้ ระยะทางนี้มันก็ไกลมากสำหรับเขา

หากเขาเดินไปหยิบมีดสั้นแล้วกลับมาฆ่าหลินมั่ว เวลามันคงจะไม่ทัน

ส่วนเรื่องการวางกู่วางพิษก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้เข้า หนอนกู่และอย่าผิดทุกอย่างบนตัวของเขานั้นล้วนถูกเขากำจัดไปแล้ว

เขาในตอนนี้ไม่มีกำลังภายใน แถมยังบาดเจ็บหนัก คงจะฆ่าหลินมั่วไม่ได้ด้วยมือเปล่า

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ท่านอาจารย์กู่เองก็ร้อนรนขึ้นมา

หากคนของสิบตระกูลใหญ่เข้ามาแล้วปกป้องหลินมั่วไว้ งั้นเขาก็จะไม่มีโอกาสที่จะได้ฆ่าหลินมั่วอีกเลย แต่ในทางกลับกันตอนนั้นก็จะตกอยู่ในเงื้อมมือของหลินมั่ว จะมีชีวิตก็มีชีวิตที่อยู่ไม่สุขแต่จะตายก็ไม่ได้!

"หลินมั่ว ความรู้สึกที่ได้กลืนกินผลดอกมรณะไปทั้งหมดเป็นอย่างไร"

"ข้างในนี้เป็นพลังทั้งหมดของเซี่ยซิงปังเลยนะ"

"พลังทั้งหมดของผู้เก่งกาจที่เกือบจะเป็นปรมาจารย์ถูกแกกลืนกินลงไปเพียงผู้เดียว แกคิดว่าแกจะรับไหวไหม"

"ฮ่าฮ่าฮ่า แย่งกันสิ มาสิ!"

"ของที่ฉันไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าใครจะได้ไป!"

"ฉันตาย หลินมั่วแกก็ต้องตายไปกับฉัน!"

ท่านอาจารย์กู่เงยหน้าแล้วหัวเราะออกมา ราวกับว่าได้ทำเรื่องอะไรที่มันน่าภาคภูมิใจ

เวลานั้นหลินมั่วเองก็ไม่ไปสนใจอะไรแล้ว

เขารู้ดีว่าตนเองนั้นกำลังเผชิญกับสถานการณ์อะไร

ดอกมรณะนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังของเซี่ยซิงปัง ตอนนี้ท่านอาจารย์กู่เอาให้เขากินไปทั้งผล เท่ากับว่าพลังทั้งหมดของเซี่ยซิงปังกำลังเข้ามาอยู่ในร่างกายของเขา

ด้วยความสามารถของหลินมั่วและสถานการณ์เส้นประสาทของเขา พลังที่มหาศาลขนาดนี้มันสามารถคร่าชีวิตเขาได้เลย!