หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1937

ทุกคนต่างอึ้งไปอีกครั้งหนึ่ง ต่างสอบถามยังสงสัยว่า "ทำไมกัน"

หมอเทวดาเซวียตอบอย่างไร้ทางออกว่า "เส้นลมปราณของเขาเพิ่งจะซ่อมแซม ตอนนี้ลมปราณของเขานั้นอ่อนแออย่างมาก"

"ต่อให้เจาะผ่านลมปราณ แต่ตอนที่กำลังภายในกระจายออกก็จะทำให้ลมปราณเขาระเบิดออกเช่นกัน"

"เกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้น งั้นก็แสดงว่ารักษาชีวิตไม่ได้จริงๆ แล้ว!"

สีหน้าของทุกคนนั้นเปลี่ยนไป พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าสถานการณ์มันจะแย่ไปกว่าเดิม

เฉินอู่หยวนพูดอย่างร้อนรน "หมอเทวดาเซวีย งั้น... ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ เหรอ"

หมอเทวดาเซวียส่ายว่าอย่างหมดหนทาง "ฉันหมดปัญญาแล้วจริงๆ"

"แต่ว่าเรื่องแบบนี้ควรจะถามหมอเทวดาหลินถึงจะถูก"

"เรื่องแบบนี้หมอเทวดาหลินเขานั้นชำนาญมากกว่าฉัน!"

ทุกคนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าหลินมั่วนั้นถึงจะเป็นหมอเทวดาจริงๆ

เฉินอู่หยวนรีบมองไปที่หลินมั่ว "หมอเทวดาหลิน ตอนนี้ต้องทำยังไงถึงจะช่วยคุณได้"

หลินมั่วกำลังจะพูดแต่ก็รู้สึกได้ว่าอู๋เซวียนนั้นกดไปที่หลังของเขาหนึ่งที

หลินมั่วนั้นคิดในใจเล็กน้อยจากนั้นสีหน้าของเขาก็อึมครึมแล้วถอนหายใจพูดว่า "วิธีเดียวก็คือจะต้องทำลายจุดเลือดลมแล้วปลดพลังวิชาทั้งฉันทั้งหมด!"

ทุกคนต่างร้องออกมาด้วยความตกใจ จ้าวเทียนอิงรีบพูดว่า "ทำลายจุดเลือดลมเหรอ"

"หมอเทวดาหลิน ถ้าหากจุดเลือดลมถูกทำลาย ถ้างั้น... ถ้างั้นชีวิตนี้คุณก็จะไม่สามารถฝึกพลังวิชาได้อีกเลยนะ!"

"อีกอย่างคุณเองก็จะอ่อนแออย่างมาก ไม่แน่ในอนาคตคุณอาจจะยืนขึ้นอีกไม่ได้เลยนะ!"

หลินมั่วส่ายหัวอย่างหมดทาง "ฉันรู้ แต่ว่าถ้าอยากจะมีชีวิตอยู่ก็มีแค่วิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้น"

ทุกคนต่างมองหน้าซึ่งกันและกัน สีหน้าของแต่ละคนนั้นช่างลำบากใจยิ่งนัก

เฉินอู่หยวนกัดฟันพูดว่า "หมอเทวดาหลิน ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วจริงๆ เหรอ"

"หรือไม่ก็เลี้ยงดูลมปราณให้ดีก่อน จากนั้นค่อยกระจายพลังนี้ออกผ่านลมปราณ"

"แม้จะไม่มีลมปราณแล้วก็ปลดพลังวิชาออก"

"แต่อย่างน้อยในอนาคตคุณก็ยังสามารถเคลื่อนไหวได้เหมือนคนปกติทั่วไป"

หลินมั่วรีบพูดว่า "หมอเทวดาเซวีย คุณอย่ารู้สึกผิดไปเลย"

"คุณมาช่วยฉันได้ ฉันก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว"

"ตอนนั้นสถานการณ์มันซับซ้อนยิ่งนัก ถ้าหากไม่มีคุณ ไม่แน่ฉันอาจจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็เป็นไปได้"

หมอเทวดาเซวียถอนหายใจยาว "เฮ้อ ท่านอาจารย์กู่สาวเลวนั่น มันช่างโหดร้ายอำมหิตยิ่งนัก"

"เขา... เขาทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ยังไงกัน"

หลินมั่วโบกมือ "ท่านอาจารย์กู่ถูกฉันปลดพลังวิชาไป ถือว่าเป็นพิการคนหนึ่งแล้ว ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ"

"ก่อนตายก็คงจะอยากให้มีคนตายเป็นเพื่อนเช่นกัน มันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว"

"ถ้าจะโทษก็โทษฉันที่ตอนนั้นไม่รอบคอบ ไม่ได้ทำให้เขาสลบไปก่อน ถึงได้ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้"

"อ้อ จริงสิ ตอนนี้ท่านอาจารย์กู่อยู่ไหน"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ คนที่อยู่ในห้องต่างมองหน้าซึ่งกันและกัน สีหน้าของพวกเขานั้นราวกับรู้สึกทำตัวไม่ถูก