หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1945

ผู้นำตระกูลเผิงยืนด้วยความนอบน้อมอยู่ข้างกายหญิงสาว เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาของหญิงสาวมีรอยยิ้มขึ้นมา เขาจึงถามเบาๆ “อู่เยี่ยมีแผนอะไรไหมครับ”

หญิงสาวขมวดคิ้ว เหลือบตามองผู้นำตระกูลเผิงหนึ่งที “คุณถามแบบนี้หมายความว่าอย่างไร”

ผู้นำตระกูลเผิงรีบกล่าวว่า “ผม...ผมจะได้เดินตามแผนของอู่เยี่ยไปติดๆ ครับ!”

“หลินมั่วเป็นคนพิการไปแล้ว เรื่องของยาฟื้นฟู จะจัดการอย่างไรครับ”

หญิงสาวสีหน้าเย็นชาทันที พูดเสียงขรึม “แซ่เผิง เรื่องที่ไม่ควรถาม ก็อย่าถาม”

“ยิ่งรู้เยอะ ก็ยิ่งตายเร็ว เหตุผลนี้ คุณเข้าใจใช่ไหม”

ผู้นำตระกูลเผิงสีหน้าเปลี่ยนทันที เงียบเหมือนจักจั่นในหน้าหนาว “ผม...ผมเข้าใจครับ...”

“ผม...ผมแต่อยากช่วยคลายความกังวลของอู่เยี่ยเท่านั้น”

“ถ้าหากอู่เยี่ยยินดี พวกเราตระกูลเผิงยอมเป็นคนชั่ว ออกหน้าแย่งยาฟื้นฟูกลับมา...”

หญิงสาวโกรธจัด พูดตวาด “หุบปาก!”

“คุณกำลังสอนอู่เยี่ยทำงานใช่ไหม”

ผู้นำตระกูลเผิงตกใจตัวสั้น เกือบคุกเข่าลงบนพื้น รีบเอ่ยว่า “ผมไม่กล้าครับๆ!!”

หญิงสาวขึงตาใส่เข้าหนึ่งที พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แซ่เผิง ฉันขอเตือนคุณหนึ่งประโยค อย่าอวดฉลาด!”

“อู่เยี่ยคิดอะไร อยากทำอะไร ควรทำอะไร เขามีแผนของเขา ไม่ต้องมีคนอื่นคอยชี้นิ้วสั่ง!”

“คุณจัดการเรื่องของคุณให้ดีก็พอ เรื่องอื่น ไม่เกี่ยวกับคุณ พยายาสืบให้น้อยที่สุด!”

ผู้นำตระกูลเผิงรีบเอ่ยว่า “ครับๆๆ! ผมเข้าใจแล้วๆ!”

หญิงสาวเหลือบตามองเขาอย่างดูถูกหนึ่งที พูดด้วยความเย็นชา “พอแล้ว!”

“ฉันจะกลับไปรายงานอู่เยี่ยแล้ว”

“อย่าลืม ไม่มีคำสั่งจากปากของอู่เยี่ย นอกจากปกป้องหลินมั่วแล้ว เรื่องอื่นคุณไม่ต้องทำ เข้าใจไหม”

ผู้นำตระกูลเผิงพยักหน้าหงึกๆ “ครับ!”

หญิงสาว “แล้วก็ เรื่องที่ฉันมาหาคุณคืนนี้ นอกจากอู่เยี่ยแล้ว อย่าให้ใครรู้เด็ดขาด!”

“รวมทั้งหั่วหวาและไท่จื่อพวกเขา!”