หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1952

เซวียอู่เยี่ยส่ายศีรษะ “หนอนกู่ประหลาดเหมียวเจียงงั้นหรือ”

“อืม ในดินแดนของฉัน นอกจากจินฉานกู่ของเหมียวเจียงแล้ว ยังมีหนอนกู่พิษชนิดไหนทำร้ายฉันได้”

“และในดินแดนแห่งนี้ สำหรับฉันแล้ว หนอนกู่พิษของนายก็เป็นแค่ของเล่นกระจอกเท่านั้น ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย!”

“แค่เรื่องนี้ ไม่ได้ทำให้ฉันไว้ชีวิตนายหรอก!”

สีหน้าของอาจารย์กู่เปลี่ยนอีกครั้ง

หนอนกู่ประหลาดเหมียวเจียง ถือเป็นความสามารถอันล้ำค่ามากๆ ของเขา

หากแม้แต่สิ่งนี้ก็ไม่สามารถทำให้เซวียอู่เยี่ยสนใจได้ แล้วตัวของเขายังเหลือประโยชน์อะไรอีกล่ะ

เซวียอู่เยี่ยมองไปที่อาจารย์กู่และยิ้มเยาะ “อาจารย์กู่ ดูเหมือนว่าคุณค่าของนายไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้วนะ!"

“อีกอย่าง ความฉลาดนิดๆ หน่อยๆ ของนายน่ะ ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากมาย”

“ตั้งแต่ต้นจนจบ นายทำเรื่องที่ผิดพลาดอยู่เรื่องนึงอีกด้วย”

“ฉันพานายกลับมา ไม่ใช่เพื่อช่วยนาย แต่เพื่อพิสูจน์ให้ตระกูลเซี่ยรู้ว่าเซี่ยซิงปังและเซี่ยเชียนจวินไม่ได้ถูกหลินมั่วฆ่า”

“ถ้านายคิดไม่ออกจริงๆว่า จะเอาชีวิตรอดได้ยังไง เฮ้อ งั้นนายก็คงเป็นได้เพียงตัวปกป้องชีวิตของหลินมั่วเท่านั้น!”

อาจารย์กู่ตัวสั่นด้วยความกลัว สีหน้าของเขาเหยเกมาก

เขารีบพูดทันที "ท่านอู่ ท่านอู่...ท่านอย่าเพิ่งใจร้อน"

"ผม..ผมมีประโยชน์แน่นอน!"

“ผมมีประโยชน์มากอย่างแน่นอน!”

เซวียอู่เยี่ยเบื่อเกินกว่าจะสนใจเขา และหันหลังเดินไปที่หน้าประตู

เมื่อเห็นว่าเซวียอู่เยี่ยกำลังเดินจากไป อาจารย์กู่ก็กัดฟันกะทันหัน ราวกับว่ากำลังตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวบางอย่าง และพูดขึ้นทันที “ท่านอู่ มีเรื่องหนึ่ง ท่านจะต้องไม่ปฏิเสธ!”

เซวียอู่เยี่ยหยุดครู่หนึ่ง "ว่ามา!"

อาจารย์กู่หายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อยๆ พูดทีละคำ "กู่อมตะ!”

ในที่สุด เซวียอู่เยี่ยก็หยุด หลังจากนั้นพักใหญ่ เขาก็หันศีรษะมามองอาจารย์กู่ "พูดต่อไป!"

อาจารย์กู่พูดด้วยน้ำเสียงเข้ม "ท่านอู่ กู่อมตะก็เท่ากับมีอีกหนึ่งชีวิต"

“ท่านน่าจะรู้เรื่องของผม ผมเคยถูกหั่วหวาตามล่าฆ่า”