หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1952

เซวียอู่เยี่ยส่ายศีรษะ “หนอนกู่ประหลาดเหมียวเจียงงั้นหรือ”

“อืม ในดินแดนของฉัน นอกจากจินฉานกู่ของเหมียวเจียงแล้ว ยังมีหนอนกู่พิษชนิดไหนทำร้ายฉันได้”

“และในดินแดนแห่งนี้ สำหรับฉันแล้ว หนอนกู่พิษของนายก็เป็นแค่ของเล่นกระจอกเท่านั้น ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย!”

“แค่เรื่องนี้ ไม่ได้ทำให้ฉันไว้ชีวิตนายหรอก!”

สีหน้าของอาจารย์กู่เปลี่ยนอีกครั้ง

หนอนกู่ประหลาดเหมียวเจียง ถือเป็นความสามารถอันล้ำค่ามากๆ ของเขา

หากแม้แต่สิ่งนี้ก็ไม่สามารถทำให้เซวียอู่เยี่ยสนใจได้ แล้วตัวของเขายังเหลือประโยชน์อะไรอีกล่ะ

เซวียอู่เยี่ยมองไปที่อาจารย์กู่และยิ้มเยาะ “อาจารย์กู่ ดูเหมือนว่าคุณค่าของนายไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้วนะ!"

“อีกอย่าง ความฉลาดนิดๆ หน่อยๆ ของนายน่ะ ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากมาย”

“ตั้งแต่ต้นจนจบ นายทำเรื่องที่ผิดพลาดอยู่เรื่องนึงอีกด้วย”

“ฉันพานายกลับมา ไม่ใช่เพื่อช่วยนาย แต่เพื่อพิสูจน์ให้ตระกูลเซี่ยรู้ว่าเซี่ยซิงปังและเซี่ยเชียนจวินไม่ได้ถูกหลินมั่วฆ่า”

“ถ้านายคิดไม่ออกจริงๆว่า จะเอาชีวิตรอดได้ยังไง เฮ้อ งั้นนายก็คงเป็นได้เพียงตัวปกป้องชีวิตของหลินมั่วเท่านั้น!”

อาจารย์กู่ตัวสั่นด้วยความกลัว สีหน้าของเขาเหยเกมาก

เขารีบพูดทันที "ท่านอู่ ท่านอู่...ท่านอย่าเพิ่งใจร้อน"

"ผม..ผมมีประโยชน์แน่นอน!"

“ผมมีประโยชน์มากอย่างแน่นอน!”

เซวียอู่เยี่ยเบื่อเกินกว่าจะสนใจเขา และหันหลังเดินไปที่หน้าประตู

เมื่อเห็นว่าเซวียอู่เยี่ยกำลังเดินจากไป อาจารย์กู่ก็กัดฟันกะทันหัน ราวกับว่ากำลังตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวบางอย่าง และพูดขึ้นทันที “ท่านอู่ มีเรื่องหนึ่ง ท่านจะต้องไม่ปฏิเสธ!”

เซวียอู่เยี่ยหยุดครู่หนึ่ง "ว่ามา!"

อาจารย์กู่หายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อยๆ พูดทีละคำ "กู่อมตะ!”

ในที่สุด เซวียอู่เยี่ยก็หยุด หลังจากนั้นพักใหญ่ เขาก็หันศีรษะมามองอาจารย์กู่ "พูดต่อไป!"

อาจารย์กู่พูดด้วยน้ำเสียงเข้ม "ท่านอู่ กู่อมตะก็เท่ากับมีอีกหนึ่งชีวิต"

“ท่านน่าจะรู้เรื่องของผม ผมเคยถูกหั่วหวาตามล่าฆ่า”

“ผมสามารถสอนท่านเลี้ยงได้ ขอเพียงท่านเลี้ยงตามที่ผมแนะนำ ท่านจะเลี้ยงมันได้สำเร็จอย่างแน่นอน”

เซวียอู่เยี่ยมองลึกไปที่อาจารย์กู่ “ฉันจะเชื่อคำพูดของนายได้ยังไง”

อาจารย์กู่ "ท่านอู่ ชีวิตของผมอยู่ในมือของท่าน"

“ถ้าผมกล้าทำอะไร ผมไม่ต้องตายหรอกหรือ”

“ถ้าหากท่านทำสำเร็จ ไม่เพียงแต่ผมจะรอดชีวิตเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น อย่างน้อยผมก็ยังถือว่ามีความดีความชอบ และในอนาคต อาจจะได้รับรางวัลตอบแทนบ้างอีกด้วย!”

“สภาพของผมตอนนี้ก็เป็นแบบนี้แล้ว ท่านคิดว่าผมยังจะหวังอะไรได้อีกหรือ”

“สถานการณ์ของผมตอนนี้ ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว ขอเพียงแค่มีผู้มีอำนาจสักคนคอยปกป้องชีวิต นั่นก็เพียงพอแล้ว!”

เซวียอู่เยี่ยส่ายศีรษะเบาๆ "คำพูดเหล่านี้ไม่เพียงพอที่จะโน้มน้าวใจฉัน!"

“ชีวิตของนายเทียบกับชีวิตของฉันไม่ได้เลย”

“นายพยายามที่จะใช้หลินมั่วมาเป็นแพะรับผิดแทนได้ นายก็อาจจะทำอะไรสักอย่างเพื่อเอาคนอื่นมาเป็นแพะได้เช่นกัน”

“ฉันไม่เข้าใจเรื่องการเลี้ยงหนอนกู่พิษ ใครจะรู้ว่า นายอาจเล่นตลกเพื่อทำร้ายฉันก็ได้!”