หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 196

หลินมั่วพูดไม่ออก ตอนนั้นเป็นเธอที่ดูถูกคนอื่น

รู้สึกว่าคนเกือบครึ่งพอใจที่สวี่ปั้นซย่าเป็นCEO ดังนั้นพวกเขาจึงรับสวี่ปั้นซย่าเป็นลูกสาวบุญธรรมของพวกเขา

ต้องเอาเรื่องแบบนี้มาตำหนิเขาด้วย?

สวี่ปั้นซย่า "แม่ ตอนนั้นหลินมั่วก็บอกแล้วว่า พี่่ใหญ่จ้าวมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา"

“เป็นแม่ที่ไม่เชื่อ คิดว่าหลินม่อกำลังโกหกแม่”

"ลองคิดถึงทัศนคติที่แม่มีต่อคุณนายจ้าวและครอบครัวของเธอ"

“ถึงจะเป็นความสัมพันธ์ธรรมดาก็ไม่จำเป็นต้องดูถูกเหยียดหยามเลยนี่!”

คำพูดของสวี่ปั้นซย่าเป็นเหมือนการเปิดเผยจุดด้อยของฟังฮุ่ย

ฟังฮุ่ยรู้สึกหงุดหงิดทันที "ทัศนคติของฉันเป็นไงเหรอ?"

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเขาจะมีฐานะแบบนั้น”

สวี่เจี้ยนกงโบกมือ "พอแล้ว พวกเธอสองคนหยุดทะเลาะกันได้แล้ว"

“ปั้นซย่า คุณจ้าวผู้นี้เป็นคนดี ไม่ได้เย่อหยิ่งต่อไปแกต้องรู้จักไปมาหาสู่เขาบ่อยๆเข้าใจไหม?”

สวี่ปั้นซย่าพูดไม่ออก "ยังต้องไปมาหาสู่อีก?"

“ทุกคนปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นลูกสาวแท้ๆของเขาแล้วมอบกำไลหยกที่สืบทอดจากตระกูลให้ฉัน”

“สุดท้าย กำไลหยกนี้ถูกพวกคุณเอาไปขายแล้ว จะให้ฉันเอาหน้าที่ไหนไปพบพวกเขา”

ฟังฮุ่ยดูอึดอัด ถ้ารู้แต่แรกว่าคุณนายจ้าวมีฐานะขนาดนี้ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็จะไม่มีทางจะขายสร้อยข้อมือหยกนี้แน่นอน

“ก็แค่กำไลหยกเองนี่ มีอะไรให้กังวลกัน”

“พรุ่งนี้ฉันจะไปไถ่กำไลหยกคืนมา!”

ฟังฮุ่ยพูดด้วยความโมโห

สวี่ปั้นซย่า "ไถ่คืน?"

“วันนี้ ร้านหยกนั้นปิดทั้งวัน”

“แม่คะ แม่ยังไม่เข้าใจเหรอว่าเกิดอะไรขึ้น”

ฟังฮุ่ยเหลือบมองเธอ “งั้นทำอะไรได้บ้าง?”

“กำไลข้อมือเส้นหนึ่ง มีมูลค่าเท่าไหร่?”

“ถ้าไม่ได้จริงๆ ไว้เดี๋ยวฉันจะซื้อให้อันที่เยี่ยมยอดกว่านี้ให้แก”

“อะไรนะ ฉันเป็นแม่แก เอากำไลหยกแกไปขาย ผิดกฎหมายด้วยเหรอ?”

สวี่ปั้นซย่าโกรธมากจนพูดไม่ออก เธอไม่อยากคุยกับพ่อแม่ของเธออีกจึงรีบพาหลินมั่วไปอีกฝั่ง

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก็ไม่ได้สนใจเธอ ทั้งสองเดินปนไปกับผู้คนในอวิ๋นติ่งวิลล่าและเดินไปด้านหลังเพื่อดูทิวทัศน์

ส่วนฝั่งหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าก็ยืนอยู่ที่มุมห้องโถงอยู่ครู่หนึ่ง

ในตอนนี้มีชายหนุ่มหลายคนมาตีสนิทกับสวี่ปั้นซย่า

ชายหนุ่มเหล่านี้ล้วนสวมชุดสูทและรองเท้าหนัง ฐานะของพวกเขาก็ไม่ธรรมดา

บ้างก็เป็นทายาทของตระกูลสิบอันดับแรกหรือบางคนก็เป็นทายาทของนักธุรกิจ

พวกเขาค่อนข้างแปลกใจเมื่อเห็นสวี่ปั้นซย่า

และหลินมั่วที่อยู่ข้างๆ สวี่ปั้นซย่านั้นแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดาพวกเขาเลยไม่ได้ให้สนใจและต้องการที่จะพูดกับสวี่ปั้นซย่าต่อหน้าหลินมั่ว

ผลคือสวี่ปั้นซย่าไม่ได้ทำหน้าดีๆให้พวกเขาเลยเเม้แต่น้อย พวกเขาทำได้เพียงถอยกลับไปด้วยความโกรธ

ทั้งสองกำลังจะออกไปเดินเล่นกัน จู่ๆก็มีกลุ่มคนหนุ่มสาวมาต้อนรับพวกเขา

นำโดยชายหนุ่มที่มีแววตาชั่วร้าย เขามองสวี่ปั้นซย่าตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วดวงตาของเขาเป็นประกาย

ชายหนุ่มรุดหาสวี่ปั้นซย่าทันทีและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "คนสวย หน้าไม่คุ้นเลยแฮะ คุณมางานเลี้ยงของอวิ๋นติ่งเป็นครั้งแรกเหรอ?"

“อยากให้ผมพาดูรอบๆ มั้ย?”

สวี่ปั้นซย่าเกลียดพวกคนเจ้าชู้เสเพลแบบนี้ที่สุด เธอพูดด้วยความรังเกียจว่า "ไม่ต้อง!"

สีหน้าของชายหนุ่มดูบูดบึ้งและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ทราบว่าผมจะเรียกคุณผู้หญิงว่าอะไรดีครับ”

สวี่ปั้นซย่าหันหน้าอีกไปข้างหนึ่ง ไม่สนใจเขา

ชายหนุ่มถูกบีบให้ยอมจำนนและโกรธมากขึ้น"ผมชื่อฟังอวี้เลี่ยง เป็นหนึ่งในผู้จัดงานงานเลี้ยงอวิ๋นติ่งนี้"

"สามารถพูดได้ว่า ผมรู้จักทุกคนที่มาร่วมงานเลี้ยงนี้"

“เว้นแต่คุณคนเดียว ที่ผมไม่รู้จักจริงๆ”

“ขออภัย คุณมีบัตรเชิญงานเลี้ยงอวิ๋นติ่งไหม?”

“คุณรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณแอบเข้ามาในสถานที่ระดับสูงโดยไม่มีบัตรเชิญงานเลี้ยงอวิ๋นติ่ง”

พวกหนุ่มสาวที่อยู่ข้างๆเขาก็ล้อมเธอไว้ จ้องที่สวี่ปั้นซย่าด้วยท่าทางที่เหิมเกริม

เมื่อมองดูท่าทางนั้น มันช่างราวกับว่าพวกเขากำลังจ้องมองที่ขโมย

สวี่ปั้นซย่ารู้สึกลุกลี้ลุกลนเล็กน้อยและหลิ่นมั่วก็มายืนบังเธอไว้

“เราได้รับเชิญจากประธานซ่ง ซ่งจื่อหลาน!”

“คุณมีปัญหาอะไรไหม”