หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 197

พอเห็นหลินมั่ว ฟังอวี้เลี่ยงก็หน้าเสียอย่างกะทันหัน

เขาเป็นทายาทของตระกูลฟังหนึ่งในสิบตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองก่วงหยาง เขาเย่อหยิ่งทะนงตนมาตลอด ตัดสินคนที่รูปลักษณ์ภายนอก

หลินมั่วสวมเสื้อผ้าธรรมดาขนาดนั้น ในสายตาของเขาหลินมั่วเป็นเหมือนขอทานข้างถนน เขามีคุณสมบัติอะไรถึงจะพูดกับเขาได้?

“ไร้สาระจริงๆ พี่หลานไปเชิญใครมาตอนไหน ทำไมผมไม่รู้”

“แกคิดว่าพี่หลานไม่มาแล้วจะพูดอะไรก็ได้อย่างงั้นเหรอ”

“ฉันจะบอกให้นะ งานเลี้ยงอวิ๋นติ่งเป็นงานระดับไฮเอนด์มากและการรักษาความปลอดภัยที่นี่ก็เข้มงวดมากเช่นกัน”

“แอบเข้ามาในงานเลี้ยงอวิ๋นติ่งตามอำเภอใจ ถือเป็นการลักลอบที่ร้ายแรง!”

“ถ้าฉันแจ้งตำรวจ หึ พวกแกจะต้องแย่แน่!”

ตอนฟังอวี้เลียงกำลังพูด ดวงตาของเขามองไปที่ฟังปั้นซย่าอย่างไม่ละสายตา

เขามีตัณหายู่เสมอและเมื่อเห็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ เขาจะยอมปล่อยไปได้อย่างไร

หลินมั่ว "ประธานซ่งได้เชิญพวกเรามาหรือไม่ คุณไปถามดูก็จะได้รู้แล้วนี่"

ฟังอวี้เลี่ยงพูดอย่างหงุดหงิด"แกเป็นใคร ถึงกล้ามาสอนฉัน"

“แกให้ฉันไปถาม ฉันก็ต้องไปถามงั้นเหรอ ฉันเป็นลูกน้องของแกหรือไง?”

หลินมั่วขมวดคิ้ว "แล้วคุณจะทำอย่างไร"

ฟังอวี้เลี่ยง "เอาบัตรเชิญออกมา ไม่งั้นฉันคงทำได้แค่เชิญให้พวกนายออกไป!"

เขากำลังวางแผนในใจว่าเดี๋ยวจะเอาคนไปส่งที่ห้องรักษาความปลอดภัยด้านหลัง และเขาก็จะจับสวี่ปั้นซย่าได้อยู่หมัดแล้ว

หลายปีมานี้ เขาทำเรื่องอย่างว่าไปมากมาย

เมื่อเห็นว่าตาของฟังอวี้เลี่ยงจับจ้องไปที่ร่างของสวี่ปั้นซย่าตลอดเวลา หลินมั่วก็รู้สึกโมโหอยู่พักหนึ่ง

หลินม่อพูดเสียงเย็นชา “จะว่าไปแล้ว ขนาดเป็นคำเชิญจากประธานซ่ง คุณก็ไม่ใส่ใจ?”

ฟังอวี้เลี่ยงยิ้มเย้ย "ฉันไม่สนว่าใครจะเป็นคนเชิญแกมา ถ้าไม่มีบัตรเชิญก็ไม่มีสิทธิ์เข้างานเลี้ยงอวิ๋นติ่ง!"

“พอแล้ว ผมว่าพวกคุณไม่มีปัญญาเอาบัตรเชิญออกมาหรอก”

“มา ส่งพวกเขาไปที่ห้องรักษาความปลอดภัย แล้วฉันจะสอบสวนพวกเขาเอง!”

ไอ้สุนัขรับใช้สองสามคนยิ้มโรคจิต พวกเขารู้ดีว่าฟังอวี้เลี่ยงต้อการจะทำอะไร

พวกเขาล้อมสวี่ปั้นซย่าไว้ทันทีและหนึ่งในนั้นเอื้อมมือมาคว้าสวี่ปั้นซย่า

สีหน้าของหลินมั่วเย็นยะเยือกและก็ตบหน้าชายคนนั้นด้วยหลังมือ ตบจนเขาลงไปกองบนพื้น ใบหน้าด้านหนึ่งของเขาบวมขึ้นมา

ทุกคนที่อยู่รอบๆ ตะลึงและพากันมาดู

สีหน้าของฟังอวี้เลี่ยงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและเขาก็ตะโกนอย่างหัวเสีย "กล้าดียังไง!"

“ถ้าไม่มีบัตรเชิญแล้วก็แอบเข้ามาในงานเลี้ยงอวิ๋นติ่งแล้วยังกล้ามาต่อยตีคนอื่นอีก?”

“พวกคุณไม่ใช่พวกย่องเบา แต่พวกคุณเป็นโจร!”

“เอาล่ะ ไปจับมันมาให้ฉัน!”

“ถ้ากล้าขัดขืน ก็ตีให้ตายไปซะตรงนี้!”

สายตาของพวกสุนัขรับใช้ของเขาจับจ้องไปรอบๆ อย่างร้ายกาจ

ในขณะนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงเย็นชาดังมาจากด้านหลัง “พวกคุณกำลังทำอะไร?”

ทุกคนหันไปมอง เห็นเพียงซ่งจื่อหลานกำลังดินมาอย่างช้าๆในชุดราตรีที่สวยสะพรั่งจนทำให้คนแทบหยุดหายใจ

ใบหน้าของซ่งจื่อหลานเย็นยะเยือก ดวงตาของเธอกวาดมองกลุ่มคนและไม่มีใครกล้ามองตรงมาที่เธอ

ตอนนี้เธอเป็นเหมือนราชินีและออร่าของเธอก็ล้นหลาม!

ฟังอวี้เลี่ยงพูดขึ้นมาทันที “พี่หลาน พี่มาได้ถูกเวลาพอดี”

“สองคนนี้มาแอบด้อมๆมองๆอยู่ในงานปาร์ตี้ ผมสงสัยว่าพวกเขาจะขโมยของ”

"ผมต้องการสอบสวน ผลก็คือพวกเขายังมาต่อยตีคนอื่น"

“เพื่อความปลอดภัยของงานเลี้ยง ผมก็เลยเตรียมจะพาพวกเขาไปที่ห้องรักษาความปลอดภัย เพื่อไม่ให้รบกวนแขกผู้มีเกียรติที่นี่!”

ฟังอวี้เลี่ยง คนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ ไม่เอ่ยถึงเรื่องบัตรเชิญแต่ย้ำที่หลินมั่วต่อยตีคน

เพราะเมื่อมองสายตาของซ่งจื่อหลานเธอดูเหมือนจะรู้จักหลินมั่วจริงๆ

หากต้องการจะซักไซร้เรื่องการ์ดเชิญจริงๆ นั้นจะต้องทำให้ตัวเองอับอายเป็นแน่

แต่เมื่อกี้หลินมั่วตีคนจริงๆ หากต้องสอบสวน หลินมั่วก็จะไม่สามารถเลี่ยงได้อย่างแน่นอน

ใบหน้าของซ่งจื่อหลานเย็นยะเย็อก "ฟังอวี้เลี่ยง คุณมาจัดการเรื่องความปอดภัยของงานเลี้ยงตั้งแต่เมื่อไหร่"

“ทั้งสองท่านนี้เป็นแขกVIPที่ฉันเชิญมา นายกล้าสงสัยว่าพวกเขาขโมยของ?”

“หรือว่านายคิดว่า คนที่ฉันรู้จักล้วนเป็นหัวขโมย?”