หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1976

เมื่อมองทะลุผ่านรูบนผนังออกไปคนที่อยู่ภายในห้องไม่ว่าจะเป็นหลินมั่ว หรืออู๋เซวี๋ยนพวกเขาล้วนมีใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจกันทั้งสิ้น

ดาบเล่มนี้สามารถฆ่าปรมาจารย์ได้เลยทีเดียว

ในเวลานี้คนที่ตื่นเต้นที่สุดน่าจะเป็นไท่จื่อ

“ฮ่า ๆ ๆ ฉันว่าแล้ว!

ทุ่มเทแรงกายแรงใจไปตั้งมากมาย จะเป็นไปได้ยังไงที่จะเป็นการเคลื่อนย้ายเศษเหล็ก”

“พลังที่บำเพ็ญของพี่ฟื้นฟูมาแล้วหรือยัง?“

เมื่อเทียบกับเรื่องดาบยาวแล้ว อู๋เซวี๋ยนเป็นห่วงร่างกายของหลินมั่วมากกว่า หากเมื่อครู่ตัวเองเผชิญหน้ากับดาบนั้นจัง ๆ ผลลัพธ์เดียวก็คือเสียชีวิตคาที่ทันที

เมื่อลองรู้สึกถึงร่างกายตัวเองสักพัก ที่จุดตันเถียนยังคงรู้สึกถึงความว่างเปล่า ไม่มีลมปราณภายในแม้แต่น้อย

หลินมั่วส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“ไม่มีเลย! พลังของดาบเมื่อกี้นี้ไม่ใช่ผมที่เป็นคนปล่อยมันออกมาดูเหมือนว่าจะเป็นพลังที่หลงเหลือมาจากเจ้าของเดิมของดาบเล่มนี้ทิ้งเอาไว้”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เขาเองก็รู้สึกผิดหวังอยู่บ้างเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร พี่ลองดูอีกครั้งเถอะ”

ไท่จื่อที่ยืนอยู่ด้านข้างเสนอความคิดขึ้น

หลินมั่วจึงพยักหน้าเพราะตั้งใจจะทำเช่นนี้เหมือนกัน อย่างไรก็ตามนี่คือความหวังที่จะฟื้นฟูตันเถียนให้กลับมาได้

หลังจากทำการรักษาอารมณ์ให้คงที่แล้ว ขณะที่เขาตั้งใจจะถือดาบขึ้นมาอีกครั้ง

พลังของดาบก็หายลงไปทันที

และดาบยาวในมือของเขาก็หนักอึ้งขึ้นมาอย่างกะทันหันและดูเหมือนจะมีพลังมหาศาลเกิดขึ้น

ยังไม่ทันตั้งตัวทัน ดาบยาวก็หลุดออกจากฝ่ามือทันที

และสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ เมื่อดาบยาวกระทบลงสู่พื้น มันก็ส่งเสียงกึกก้องก้องกังวานเสียงดัง

แต่ไม่ใช่เสียงของสิ่งของที่หนัก ๆ ตกลงบนพื้นอย่างนั้น

อืม?

หรือว่าความรู้สึกเมื่อกี้นี้จะคิดไปเอง! เมื่อหลินมั่วก้มตัวลงจับด้ามดาบอีกครั้ง! เพียงแค่แขนของเขาขยับ ความรู้สึกหนักอึ้งบนดาบยาวเล่มนั้นก็โจมตีขึ้นมาอีกครั้ง

หยิบมันไม่ขึ้นเลย!

หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เขาก็ลองพยายามดูอีกครั้ง

“ขึ้นมาให้เสียดีๆ!”

และแล้วใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นแดงฉาน เส้นเลือดใหญ่ตรงหน้าผากผุดขึ้นมา

ดาบยาวยังคงแน่นิ่งไม่ขยับ