หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1977

รออยู่สักพักหนึ่ง อู๋เซวี๋ยนก็วิ่งกลับมาอีกครั้งพร้อมกลับหนังสือโบราณอีกหนึ่งเล่มในมือ เขารีบเปิดหาในตำราพร้อมกับเปรียบเทียบกับตัวอักษรบนดาบยาว

“อักษรตัวนี้คือคำว่า ไท่”

“ส่วนอีกคำอ่านว่า อา!”

“ดังนั้นมันอ่านว่าไท่อา...”

เมื่อพูดออกมา อู๋เซวี๋ยนก็ตกตะลึงขึ้นมากะทันหัน หนังสือโบราณในมือถึงกลับไหลหลุดมือตกสู่พื้นในชั่วพริบตา

“หืม? เจ้าอู๋นายเป็นอะไร ก็แค่ดาบไท่อาไม่ใช่เหรอ นี่นายพูดเกินไปหน่อยหรือเปล่า!”

ในขณะที่กำลังพูดอยู่ไท่จื่อก็เริ่มเขย่าแขนของอู๋เซวี๋ยนไปด้วย

“เฮ้ เจ้าอู๋ อย่าพูดมาแค่ครึ่งเดียวสิ ไท่อาคืออะไรกันแน่”

หลังจากเขย่าจนอู๋เซวี๋ยนได้สติกลับมา เขาก็ตกอยู่ในภาวะตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก

“ดาบเล่มนี้ ๆ เป็นอาวุศักดิ์สิทธิ์โบราณเลยนะ”

เขาคุกเข่าลงบนพื้นข้างหนึ่ง และยื่นมือของเขาออกไปอย่างตื่นเต้น ปลายนิ้วเกิดอาการสั่นเทาเล็กน้อย จากนั้นก็ทำการลูบไปที่ตัวดาบ

ไม่ต้องรอให้หลินมั่วเอ่ยถามแต่อย่างใด เขาก็บ่นพึมพำกับตัวเองขึ้นมาว่า

“ตามตำนานสมัยโบราณเล่าขานกันว่า สวรรค์และโลกมนุษย์ได้หลอมดาบศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาสิบเล่ม”

“และดาบแต่ละเล่มล้วนมีพลังเบิกฟ้าทะลวงปฐพี ทำลายภูเขาให้แตกระแหงและแหวกแม่น้ำออกจากกันได้”

“เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่มีจิตวิญญาณ ใครก็ตามที่ได้ครอบครองดาบ ล้วนสามารถเชื่อมต่อจิตวิญญาณกับอาวุธศักดิ์สิทธิ์ได้ และรวมจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์เป็นหนึ่งเดียวกัน”

“แต่ในหมู่ดาบเหล่านี้มีดาบเล่มหนึ่งนามว่าไท่อา

“และดาบไท่อานี้ก็คือดาบของจักรพรรดิ”

พอได้ฟังสิ่งอู๋เซวี๋ยนอธิบาย

ไท่จื่อและหลินมั่วรู้สึกราวกับกำลังได้ฟังตำนานเทพนิยายยังไงยังงั้น พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจทั้ง ๆ ที่ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร

“เจ้าอู๋ สิ่งที่นายพูดนี้มันยากที่จะเชื่อไปหน่อยหรือเปล่า ยิ่งไปกว่านั้นดาบเล่มนี้ก็หนักมาก ตกไปที่พื้นก็ส่งเสียงดังกึกก้อง นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

เมื่อจ้องมองไปที่ดาบอันล้ำค่าอย่างไท่อาที่มีร่องรอยของความเก่าแก่บนพื้น ไท่จื่อก็เอ่ยถามอย่างสงสัย

“เรื่องนี้ ผมเองก็ไม่ค่อยรู้เท่าไรทุกอย่างที่ผมรู้ก็อ่านมาจากหนังสือทั้งสิ้น ตอนแรกผมก็คิดว่ามันเป็นตำนานในเทพนิยายเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะมีอยู่จริง”