หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1978

หลังจากนอนสลบไปเป็นเวลาหนึ่งวันเต็ม ๆ จนกระทั่งวันรุ่งขึ้นในที่สุดหลินมั่วก็ตื่นขึ้นมาแล้ว

“รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

เมื่อเขาลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมา อู๋เซวี๋ยนที่อยู่ข้าง ๆ ก็เดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง

“รู้สึกไม่เลวเลย แต่แค่เหมือนว่าร่างกายไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเสียเท่าไร”

เมื่อยกแขนที่พันด้วยผ้าพันแผลไว้ขึ้นมา หลินมั่วก็พูดด้วยความอ่อนเพลียเล็กน้อยและข้าง ๆ เขาก็มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์อย่างไท่อา ที่ยังไม่ได้เอาเข้าฝักนอนอยู่นิ่ง ๆ

“นี่เป็นผลสืบเนื่องมาจากการใช้แรงมากเกินไปของคุณ ต้องรอพักฟื้นสักระยะหนึ่งถึงจะดีขึ้นได้”

อู๋เซวี๋ยนสั่นตัวเล็กน้อย จากนั้นก็พูดอย่างใจเย็น แต่หัวใจข้างในของเขากลับเต็มไปด้วยความอิจฉาจากใจจริงๆ

นั้นคืออาวุธเทพโบราณเลยนะ

ว่ากันว่าในตำนานโบราณผู้ที่จะครอบครองดาบศักดิ์สิทธิ์ได้นั้นต้องเป็นจักรพรรดิหรือไม่ก็กษัตริย์เท่านั้น

ทางด้านหลินมั่วที่นอนอยู่บนเตียงก็เริ่มมองไปรอบ ๆ และก็เห็นผนังที่เดิมทีถูกพลังดาบทำจนทะลุทะลวง ในขณะนี้ได้รับการซ่อมแซมเรียบร้อยแล้ว

“นี่ฉันนอนไปนานแค่ไหนแล้ว? แล้วไท่จื่อล่ะ?”

เมื่อเห็นภายในห้องไม่มีแม้แต่เงาของไท่จื่อ หลินมั่วจึงเอ่ยถามขึ้น

“เกือบจะหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้วล่ะ ส่วนไท่จื่อนั้นขอตัวกลับไปที่เมืองไห่ก่อนเพราะว่ายังมีธุระต้องทำ ส่วนเรื่องของอาวุธเทพไท่อา ก่อนที่เขาจะไปผมก็ได้กำชับกับเขาเป็นพิเศษว่าให้เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ และในเมื่อเป็นเรื่องที่แมงมุมพิษนั่นสั่งให้เขาส่งมา เขาก็ย่อมรู้ว่าอะไรควรทำ”

“เรื่องนี้ฉันไม่ค่อยเป็นกังวลเท่าไร เพียงแต่ฉันคิดยังไงก็คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าทำไมแมงมุมพิษถึงได้เอาอาวุธเทพไร้เทียมทานเช่นนี้มามอบให้กับฉัน

เก็บไว้อยู่ในมือตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่สามารถทำให้อาวุธเทพนี้ยอมรับเป็นเจ้านายได้

แต่ถ้าอบรมฝึกฝนผู้แข็งแกร่งที่ไร้เทียมทานคนหนึ่งขึ้นมา พวกเขาก็จะทะยานสู่ฟ้าได้ด้วยสิ่งนี้ไม่ใช่หรือ?”

เพราะว่าเมื่อครู่ตอนที่สัมผัสกับไท่อา ภาพที่ปรากฏขึ้นมาในหัวนั้น หลินมั่วยังคงจดจำได้ดีราวกับเป็นเรื่องที่เพิ่งเกิด

และดาบที่ชายผู้นั้นถือในภาพจินตนาการก็คืออาวุธเทพไท่อาที่อยู่ข้างตัวเขานั้นเองแต่อาวุธเทพนี้กลับมาอยู่ในมือของตัวเองเสียได้

อนาคตข้างหน้าเขาจะต้องเป็นราชาของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้เป็นแน่ ถึงกระทั่งเป็นถึงผู้ไร้เทียมทานก็ไม่ใช่เรื่องไกลเกินจินตนาการ

นี่เป็นสิ่งที่เขาสงสัยเพราะของแบบนี้จะให้คนอื่นได้ง่าย ๆ เหรอ

“ในเมื่อยังคิดไม่ออก ก็ไม่ต้องคิดหรอกคนเขามอบให้พี่ ก็ต้องมีเหตุผลของเขาอย่างแน่นอน”