หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 200

หลังจากที่สวี่ฉังหย่วนถูกไล่ออกไป หลี่เหิงก็พูดว่า "จื่อหลาน คนของฉันไม่ปฏิบัติตามกฎ ฉันเลยไล่ให้มันออกไป!"

“เอาล่ะ ถึงตาของคุณแล้ว”

“สองคนนี้ไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมงานเลี้ยงอวิ๋นติ่ง ผมหวังว่าคุณจะไล่พวกเขาออกไป!”

ซ่งจื่อหลานพูดอย่างเย็นชา “ไม่มีทาง!”

“พวกเขาได้รับเชิญจากฉันเป็นการส่วนตัวและนี่คือคุณสมบัติของพวกเขา”

ผู้คนรอบๆ หลี่เฮิงดูสีหน้าไม่สู้ดี

โจวเจ๋อพูดเสียงดัง “พี่หลาน หากพี่ต้องการทำเช่นนี้ งั้นก็อย่าโทษพวกเราที่หยาบคาย!”

“คุณถือครองงานเลี้ยงอวิ๋นติ่งอยู่ นี่คืออำนาจทั้งหมดที่ตระกูลหลักทั้งสิบมอบให้คุณ”

“คุณถึงกับเชิญคนที่ไม่มีคุณสมบัติมาร่วมงานเลี้ยงนี่จริงๆ หรือ?”

“หึ ถ้าผู้อาวุโสรู้เข้า คุณเดาดูสิว่าพวกเขาจะริดรอนอำนาจของคุณไหม?”

ใบหน้าของซ่งจื่อหลานเปลี่ยนเป็นเย็นชา เห็นได้ชัดว่าโจวเจ๋อกำลังข่มขู่เธอ

แต่ว่า ตอนนี้คนรอบๆ หลี่เหิงต่างก็มองซ่งจื่อหลานด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตร

เห็นได้ชัดว่าถ้าซ่งจื่อหลาน ยืนกรานที่จะไปตามทางของเธอ คนเหล่านี้ก็จะติดต่อผู้อาวุโสของตระกูล

ตามจริงแล้ว ซ่งจื่อหลานที่รับผิดชอบงานเลี้ยงอวิ๋นติ่ง เพราะคนในตระกูลทั้งสิบหลายคนไม่เต็มใจที่จะทำ

เพียงเพราะในอดีตตระกูลหลักทั้งสิบไม่ได้รวมกันเป็นหนึ่งเดียว

ยิ่งกว่านั้น ซ่งจื่อหลานก็ประพฤติตัวรอบคอบอยู่เสมอและไม่มีใครสามารถทำอะไรซ่งจื่อหลานได้

คราวนี้ถ้าถูกตระกูลหลักทั้งสิบริบอำนาจไว้ ซ่งจื่อหลานก็อาจจะมีปัญหาเช่นกัน

ในขณะนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งเหลือบมองหลินมั่ว "เฮ้ คุณสองคนช่วยคิดถึงพี่หลานหน่อยได้ไหม"

“ไมเห็นเหรอว่าพี่หลานลำบากใจขนาดนี้ คุณสองคนยังจะอยู่ที่นี่อีกเหรอ”

“ถ้าคุณเห็นพี่หลานเป็นเพื่อนจริงๆ คุณสองคนควรจะไป ไม่ใช่อยู่สร้างปัญหาให้พี่หลาน!”

สีหน้าของซ่งจื่อหลานเปลี่ยนไปและเธอก็รีบพูด "เฉี่ยนเอ๋อร์ อย่าหยาบคายกับคุณหลินและคุณนายหลิน"

สวี่ปั้นซย่าดูอึดอัดและกระซิบ "หลินมั่ว เราไปกันเถอะ?"

เฉี่ยนเอ๋อร์พยักหน้าอย่างพอใจ “งี้สิถึงจะถูก!”

"ในฐานะมนุษย์ สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องรู้จักตัวเอง!"

“คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะร่วมงานเลี้ยงอวิ๋นติ่ง แม้ว่าจะฝืนให้อยู่ที่นี่ จะมีประโยชน์อะไร?”

“ตัวคุณอยู่ชนชั้นอะไร ก็ควรคบค้ากับคนพวกนั้น”

“ทะเยอทะยานมาอยู่กับกลุ่มชนชั้นสูง มีแต่จะหาเหาใส่หัว!”

ทุกคนรอบๆพยักหน้า

หน้าของสวี่ปั้นซย่าเปลี่ยนเป็นสีแดงและเธอก็ดึงหลินมั่วด้วยความอยากจะออกไป

คาดไม่ถึงว่าหลินมั่วที่อ่อนโยนจะหยุดเธอไว้เบาๆ

หลินมั่วเหลือบมองหลินเหิงและพูดเบาๆ "ผมขอถามหน่อย อย่างไหน ถึงจะถือว่ามีคุณสมบัติในการร่วมงานเลี้ยงอวิ๋นติ่ง"

หลี่เหิงยิ้มเย้ย "คุณสมบัติเฉพาะนั้น ค่อนข้างจะซับซ้อน"

“แต่ ผมสามารถรับผิดชอบในการบอกคุณได้นะ!”

“พวกคุณสองคน ไม่มีวันที่จะมีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ได้หรอก!”

“โดยเฉพาะคุณ คุณไก่อ่อน เกาะผู้หญิงกิน แม้แต่การยืนที่นี่ก็ยังเป็นการดูหมิ่นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับงานเลี้ยงต้อนรับครั้งนี้!”

สีหน้าของหลินมั่วเย็นยะเยือกและเขากำลังจะพูด

ในเวลานี้มีเสียงดังมาจากชั้นบนอย่างกะทันหัน

ทันใดนั้นเสียงคนแก่หง่อมก็ดังขึ้น "ใครดูถูกงานเลี้ยงต้อนรับนี้กัน?"

ทุกคนพากันหันไปมอง เห็นเพียงนางคุณนายจ้าวที่เดินออกมาจากกลุ่มคน

ทุกคนในตระกูลหลักทั้งสิบตกใจและประหลาดใจ

ทำไมหญิงชราคนนี้ที่ไม่ได้ออกไปไหนมาหลายปี จึงมาร่วมงานเลี้ยงนี้ซะได้?

หลี่เหิงรีบทักทายเธอและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "คุณย่าจ้าว คุณมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"

“ทำไมไม่บอกผมสักหน่อย ผมจะได้ไปรับท่าน!”

คุณนายจ้าวไม่ได้สนใจหลี่เหิง เดินมาทางนี้และพูดเสียงดัง "ตอนแรกฉันไม่ได้อยากมาร่วมงานเลี้ยงนี้หรอก"

“แต่ว่า ฉันได้ข่าวมาว่าลูกสาวบุญธรรมสุดที่รักของฉันอยู่ที่นี่”

“ถึงฉันจะแก่มากแล้ว แต่พูดอะไรไว้ก็ต้องมาดูสักหน่อย เหมือนว่าจะมีคนมารังแกลูกสาวฉัน!”

ทันทีที่คำนี้ออกมา ทุกคนก็อุทานออกมา

ดวงตาของหลี่เหิงเบิกกว้าง "คุณย่าจ้าว คุณมีลูกสาวตั้งแต่เมื่อไหร่"

"อยู่ที่ไหนเหรอ ทำไมผมไม่เคยเห็นเลย"

คุณนายจ้าวเดินไปที่ด้านข้างของสวี่ปั้นซย่าด้วยรอยยิ้มและจับมือของสวี่ปั้นซย่า

"ทุกคน ฉันขอแนะนำสักหน่อย"

“นี่คือลูกสาวที่บุญธรรมของฉันและลูกสาวที่ล้ำค่าเพียงคนเดียวของฉัน สวี่ปั้นเซี่ย!”