หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 200

หลังจากที่สวี่ฉังหย่วนถูกไล่ออกไป หลี่เหิงก็พูดว่า "จื่อหลาน คนของฉันไม่ปฏิบัติตามกฎ ฉันเลยไล่ให้มันออกไป!"

“เอาล่ะ ถึงตาของคุณแล้ว”

“สองคนนี้ไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมงานเลี้ยงอวิ๋นติ่ง ผมหวังว่าคุณจะไล่พวกเขาออกไป!”

ซ่งจื่อหลานพูดอย่างเย็นชา “ไม่มีทาง!”

“พวกเขาได้รับเชิญจากฉันเป็นการส่วนตัวและนี่คือคุณสมบัติของพวกเขา”

ผู้คนรอบๆ หลี่เฮิงดูสีหน้าไม่สู้ดี

โจวเจ๋อพูดเสียงดัง “พี่หลาน หากพี่ต้องการทำเช่นนี้ งั้นก็อย่าโทษพวกเราที่หยาบคาย!”

“คุณถือครองงานเลี้ยงอวิ๋นติ่งอยู่ นี่คืออำนาจทั้งหมดที่ตระกูลหลักทั้งสิบมอบให้คุณ”

“คุณถึงกับเชิญคนที่ไม่มีคุณสมบัติมาร่วมงานเลี้ยงนี่จริงๆ หรือ?”

“หึ ถ้าผู้อาวุโสรู้เข้า คุณเดาดูสิว่าพวกเขาจะริดรอนอำนาจของคุณไหม?”

ใบหน้าของซ่งจื่อหลานเปลี่ยนเป็นเย็นชา เห็นได้ชัดว่าโจวเจ๋อกำลังข่มขู่เธอ

แต่ว่า ตอนนี้คนรอบๆ หลี่เหิงต่างก็มองซ่งจื่อหลานด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตร

เห็นได้ชัดว่าถ้าซ่งจื่อหลาน ยืนกรานที่จะไปตามทางของเธอ คนเหล่านี้ก็จะติดต่อผู้อาวุโสของตระกูล

ตามจริงแล้ว ซ่งจื่อหลานที่รับผิดชอบงานเลี้ยงอวิ๋นติ่ง เพราะคนในตระกูลทั้งสิบหลายคนไม่เต็มใจที่จะทำ

เพียงเพราะในอดีตตระกูลหลักทั้งสิบไม่ได้รวมกันเป็นหนึ่งเดียว

ยิ่งกว่านั้น ซ่งจื่อหลานก็ประพฤติตัวรอบคอบอยู่เสมอและไม่มีใครสามารถทำอะไรซ่งจื่อหลานได้

คราวนี้ถ้าถูกตระกูลหลักทั้งสิบริบอำนาจไว้ ซ่งจื่อหลานก็อาจจะมีปัญหาเช่นกัน

ในขณะนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งเหลือบมองหลินมั่ว "เฮ้ คุณสองคนช่วยคิดถึงพี่หลานหน่อยได้ไหม"

“ไมเห็นเหรอว่าพี่หลานลำบากใจขนาดนี้ คุณสองคนยังจะอยู่ที่นี่อีกเหรอ”

“ถ้าคุณเห็นพี่หลานเป็นเพื่อนจริงๆ คุณสองคนควรจะไป ไม่ใช่อยู่สร้างปัญหาให้พี่หลาน!”

สีหน้าของซ่งจื่อหลานเปลี่ยนไปและเธอก็รีบพูด "เฉี่ยนเอ๋อร์ อย่าหยาบคายกับคุณหลินและคุณนายหลิน"

สวี่ปั้นซย่าดูอึดอัดและกระซิบ "หลินมั่ว เราไปกันเถอะ?"

เฉี่ยนเอ๋อร์พยักหน้าอย่างพอใจ “งี้สิถึงจะถูก!”

"ในฐานะมนุษย์ สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องรู้จักตัวเอง!"

“คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะร่วมงานเลี้ยงอวิ๋นติ่ง แม้ว่าจะฝืนให้อยู่ที่นี่ จะมีประโยชน์อะไร?”

“ตัวคุณอยู่ชนชั้นอะไร ก็ควรคบค้ากับคนพวกนั้น”