หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2009

เดิมทีเดินทางไกลด้วยความยากลำบาก ก็เหนื่อยกายเหนื่อยใจมากพออยู่แล้ว

มองจุดหมายที่อยู่ข้างหน้า

ขอเพียงข้ามผ่านสะพานข้ามแม่น้ำจิงซึ่งยาวประมาณสิบจั้งนี้ พวกเขาก็จะเข้าเมืองจิงสำเร็จ

แต่ระยะห่างเพียงสิบจั้งนี้ กลับทำให้หลินมั่วและคนอื่นๆ ติดอยู่ที่นี่

ตรงหัวสะพาน มีกลุ่มคนแน่นขนัดไม่ต่ำกว่าพันคน

ต่อให้เป็นสภาวะรุ่งเรือง หลินมั่วกับพรรคพวกยังไม่กล้าพูดว่าจะบุกฆ่าได้

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาในตอนนี้เหนื่อยล้ามากแล้ว

ภายใต้การคุมเชิง ชายสวมแว่นตาด้านหน้าสุดก็เดินมาข้างหน้าพวกเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“คุณคงจะเป็นคุณหลินมั่วสินะ”

มือข้างหนึ่งอยู่หลังเอว มืออีกข้างชูโทรศัพท์ขึ้นมา

หลังจากเปรียบเทียบรูปภาพกับหลินมั่วที่อยู่ในจอแล้ว

เขาถึงพยักหน้าด้วยความพอใจ

“คุณหลิวมั่ว ยินดีที่ได้รู้จักคุณ ผม…”

“โอ้ ขอโทษด้วย คนที่จะยิ่งใหญ่ในวันข้างหน้าอย่างคุณ ไม่จำเป็นต้องรู้จักคนธรรมดาอย่างผม”

พอเห็นหลินมั่วกับคนอื่นๆ ไม่ตอบ เขาจึงเอามือยันแว่นตาบนสันจมูก

“คุณท่านของผมชื่นชมคุณมานานแล้ว จึงให้ผมมารอคุณหลินมั่วอีกครั้งเป็นพิเศษ”

“ถ้าไม่มีธุระอื่น คุณไปกับพวกเราเถอะ”

พอเห็นชายสวมแว่นตาที่อยู่ข้างหน้าตลอดจนลูกสมุนที่อยู่ด้านหลังเขา หลินมั่วก็รู้สึกหมดแรงทันที

ถึงแม้จะคาดการณ์ไว้แล้วว่ายิ่งเข้าใกล้เมืองจิง อุปสรรคที่พวกเขาจะเจอก็จะใหญ่ขึ้น

แต่เขานึกไม่ถึงเลยว่าด่านสุดท้าย มันจะยิ่งใหญ่จนทำให้คนสิ้นหวังแบบนี้

“ไม่ทราบว่าคุณท่านของคุณแซ่อะไร และมีธุระอะไรกับผม”

พอได้ยินคำถามของหลินมั่ว ชายสวมแว่นตาก็ทำเพียงส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ

“คุณท่านของผมเคยชินกับการใช้ชีวิตแบบเงียบๆ ไม่อนุญาตให้พวกเราเปิดเผยข้อมูลของเขาต่อคนภายนอก”

“ส่วนมีธุระอะไร พวกเราเป็นแค่ลูกน้องจะรู้ได้ยังไง”

“คุณดูสิ เวลาผ่านไปนานแล้ว

หากกลับไปช้า คุณท่านของผมอาจจะไม่มีความสุข

… หวังว่าคุณหลินจะไม่ทำให้พวกเราลำบาก”

ภายในน้ำเสียงอันสุภาพอ่อนโยน กลับเผยท่าทีที่ยากจะต่อต้านออกมา

ทว่าคำพูดแบบนี้ กลับทำให้ไท่จื่อซึ่งอยู่ข้างๆ ระเบิดทันที

“แม่งเอ๊ย จะพูดเรื่องไร้สาระกับมันทำไม”