หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2056

“โย่วโย่วโย่ว พ่อหนุ่ม น่าทึ่งนี่ มุกนี้เยี่ยมอยู่นะ”

“ความจริง ถ้าไม่ใช่พี่ต้วนเตือนสติ พวกเราเกือบโดนหลอกแล้ว คนหนุ่มสมัยนี้ไม่มีความซื่อสัตย์”

“ดูท่าว่าเรื่องที่คนนี้โกงข้อสอบจะสามารถยืนยันได้แล้ว แม้กระทั่งการทดสอบภาคปฏิบัติยังไม่ลืมนิสัยที่ชอบโกง”

“นั่นซิ หัวหน้าผู้คุมสอบชิงประกาศเลยเถอะ คนๆนี้ไม่รู้แม้กระทั่งชีพจร ยังคิดจะโกงสอบ ไร้สาระสิ้นดี”

ชิงจ่างเพกเฉยต่อการเสียดสีของทุกคน แล้วหันไปมองหลินมั่ว

“จะรักษาโรคนี้ยังไง มีแผนการรักษาไหม”

หลินมั่วพยักหน้าแล้วตอบว่า

“ยามภูมิแพ้อากาศเย็น ธาตุไฟย่อมปะทุ

ยามธาตุไฟปะทุภูมิแพ้อากาศเย็นก็จะยิ่งอักเสบรุนแรง ดังนั้น...”

หลินมั่วยังไม่ทันวิเคราะห์จบ

หวังเฉียงจากด้านข้างก็พูดสอดอีกครั้ง

“พอแล้ว คำพูดของหลินมั่วพวกนี้ มีอยู่ในเวชระเบียนทั้งนั้น

คุณก็ไม่ต้องทำให้ทุกคนเสียเวลาแล้ว

อย่าเสแสร้งได้ไหม”

เวลานี้ หัวหน้าของเตียงคนไข้จ้าวเอ้อร์โก่วกลับทนไม่ได้ขึ้นมาแล้ว

เมื่อเห็นโอกาสในการรักษาอยู่ตรงหน้า เขาก็หมดความอดทนด้วยความร้อนใจ

บอกกับผู้คุมสอบสองสามคนที่มัวแต่ชะลอยืดเวลาของหลินมั่วตลอดเวลา ในใจก็รู้สึกรำคาญถึงที่สุด

ด้วยปัจจัยหลายอย่าง ทั่วร่างกายรู้สึกร้อนขึ้นอีกครั้ง

และมีอาการคันอย่างรุนแรงตามมา

“พวกแกไอ้แก่หนังเหนียวหุบปากหน่อยได้เปล่า กูคันจะตายอยู่แล้ว

โอ๊ย ฉันจะตายแล้วโว้ย น้องชาย รีบช่วยฉันเร็ว”

ความรู้สึกนี้มีชีวิตอยู่ไปก็เลวร้ายยิ่งกว่าตายเสียอีก

ที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็คือ เมื่อโรคนี้กำเริบ

เข็มเงินที่อยู่ทั่วตัวของจ้าวเอ้อร์โก่วก็ค่อยๆถูกบีบออกมาจากร่างกาย

หากไม่รีบช่วยให้ทันเวลา เกรงว่าชีวิตจะตกอยู่ในอันตราย

สถานการณ์สถานการณ์วิกฤติ ชิงจ่างก็ทำอะไรไม่ถูก หากมีหนทางเขาคงดำเนินการไปนานแล้ว

และแล้วหลินมั่วที่อยู่ข้างๆ ก็ได้พุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ยื่นมือขวา หยิบเข็มเงินที่ติดตัวมาออกมาโดยตรง

“รอเดี๋ยว จะเจ็บนิดๆ อดทนไว้”

พูดจบเข็มเงินเล่มหนึ่งก็ถูกแทงไปที่จุดกานซูของจ้าวเอ้อร์โก่วโดยตรง

ต้วนจิ่วชุนเมื่อเห็นหลินมั่วแทงเข็มไปตรงๆ ก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

หากโดนหลินมั่วรักษาหายจริงๆ เขาก็รับประกันชีวิตเขาไม่ได้แล้ว

“หัวหน้าผู้คุมสอบชิง คนเจ้าเล่ห์หลอกลวงคนนี้ ไม่ใส่ใจชีวิตมนุษย์

หากทำจนคนเสียชีวิต สมาคมของพวกเราจะอธิบายกับทางโรงพยาบาลอย่างไร”

“ใช่ครับ หลินมั่วคนนี้ไม่รู้ปฏิบัติการทางการแพทย์เลย ไม่วัดชีพจร ก็วินิจฉัยสาเหตุของโรคทันที

คนๆนี้เป็นหายนะใหญ่ของสมาคมการแพทย์ของพวกเรา หัวหน้าผู้คุมสอบรีบขวางเขาเร็วๆครับ”

เวลานี้เมื่อเห็นสีหน้าของชิงจ่างมืดหม่นจนน้ำตาไหลออกมาแล้ว

หวังเฉียงที่โง่เขลา ยังคิดว่าหัวหน้าผู้คุมสอบชิงจะโกรธหลินมั่วเพราะการกระทำที่ประมาทของเขา

จึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อจุดไฟอีกครั้ง

แต่ก่อนที่เขาจะอ้าปากพูด

ชิงจ่างได้ตำหนิด้วยความโกรธ

“ถ้าพวกคุณมีวิธีรักษา ก็ก้าวออกมาข้างหน้าแล้วลงมือ

หากไม่มีก็หุบปาก

เกิดอะไรผิดพลาดขึ้น ผมรับผิดชอบเอง”