หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 207

เพราะเรื่องกำไลหยก จึงทำให้สวี่ปั้นซย่ารู้สึกว่าอาหารมื้อนี้จืดชืดเหมือนกินเทียนไข

สำหรับสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ย พวกเขาไม่ได้พูดอะไรอีกเลยหลังจากนั้นราวกับพวกเขาเป็นใบ้ไปแล้ว

ในที่สุดงานเลี้ยงก็จบลง ทันทีที่พวกเขากลับขึ้นรถ ฟังฮุ่ยก็ร้องไห้ออกมา

“ปั้นซย่า พวกเรา...พวกเรารีบกลับบ้านเร็ว...”

“เถ้าแก่ร้านเครื่องหยกนั่นคงจะยังหนีไปไม่ไกลหรอก รีบไปตามหาเขา แล้วเอากำไลหยกคืนมาให้ได้”

“เร็วเข้า หลินมั่ว ขับรถเร็วๆ หน่อยสิ!”

สวี่เจี้ยนกงหน้าดําคร่ําเครียด “กว่าสามร้อยล้านเลยนะ! กว่าสามร้อยล้าน!”

“ฟังฮุ่ย คุณทำอะไรลงไปน่ะ”

“ของมีค่าขนาดนี้ คุณเอาไปขายน่ะหรือ”

“ของสามร้อยล้านแลกเงินมาสองหมื่นแปด คุณนี่มีปัญญาจริงๆ!

หากเป็นแต่ก่อน สวี่เจี้ยนกงไม่กล้าพูดแบบนี้กับฟังฮุ่ย แต่คราวนี้เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

ฟังฮุ่ยก้มศีรษะลง ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเธอเสียใจมากแค่ไหน

หากรู้ว่ากำไลหยกนี้มีค่ามากกว่าสามร้อยล้าน เธอคงเชิดชูบูชาไว้เหนือหัวแน่ๆ

สวี่ปั้นซย่าถอนหายใจ “ไปหาตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร”

เถ้าแก่คนนั้นอยู่ในวงการเครื่องหยกมาทั้งชีวิต เขาจะไม่รู้ค่าของกำไลหยกนั่นได้ยังไง”

“พอเขาซื้อกำไลหยกไปแล้วก็รีบหนีไปทันที นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้ว น่าจะไปไกลหลายพันไมล์แล้วก็ได้ แล้วจะไปหาที่ไหนล่ะ”

ฟังฮุ่ยตะลึงงัน “งั้น...กำไลหยกนั่น ก็หายไปดื้อๆ อย่างนี้เหรอ”

“แต่นั่นราคากว่าสามร้อยล้านเชียวนะ!”

“คุณคิดหาทางดูหน่อยสิ หรือไม่ เราแจ้งตำรวจดีไหม”

สวี่เจี้ยนกงรีบพูดตอบทันที “ไม่ได้ แจ้งความไม่ได้!”

“ถ้าเรื่องถึงตำรวจ ต้องกลายเรื่องใหญ่แน่นอน”

“ถ้าคุณยายจ้าวรู้ว่าเราทำกำไลหยกหาย พวกเขาจะไม่สู้ตายกับเราเหรอ”

“ถ้าถึงเวลานั้นแล้ว คนเขามาร้องเรียกเงินจากเรา พวก...พวกเราจะเอาเงินที่ไหนไปชดใช้ให้ล่ะ”

ฟังฮุ่ยตะลึง “แล้ว...แล้วจะทำยังไงดี...”