หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 208

ไม่นานนัก ทุกคนก็กลับมาถึงบ้าน หวงเหลียงและสวี่ตงเสวี่ยก็อยู่ที่บ้านพอดี

“พ่อคะ แม่คะ กลับมากันแล้วหรือคะ!”

“พ่อแม่ดูสิ หนูซื้อเสื้อผ้ามาใหม่มา สวยไหม”

สวี่ตงเสวี่ยพูดด้วยความตื่นเต้น

แต่ไม่มีใครสนใจเธอเลย

สวี่ตงเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจ “พ่อ แม่ ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ”

“จริงสิ หนูก็ซื้อเสื้อผ้ามาฝากพ่อกับแม่ด้วยนะ”

“เงินสองหมื่นแปดของเมื่อวานนี้ไงคะ ลองสวมดูสิ”

ทันทีที่ได้ยิน สวี่เจี้ยนกงก็โมโห “พอแล้ว!”

“ลูกหุบปากไปเลย!”

สวี่ตงเสวี่ยตกใจและพูดเสียงสั่น “พ่อแม่ มีอะไรหรือคะ”

ฟังฮุ่ยถอนหายใจ “เสวี่ยเอ๋อร์ เมื่อวานนี้ตอนที่พวกลูกขายกำไลหยก ยังจำหน้าตาของเจ้าของร้านได้ไหม”

“หวงเหลียง นายมีทางจะหาเจ้าของร้านคนนั้นเจอหรือเปล่า”

สวี่ตงเสวี่ยและหวงเหลียงประหลาดใจ “จะหาเจ้าของร้านคนนั้นไปทำไมหรือคะ”

ฟังฮุ่ยเล่าเรื่องกำไลหยกให้ทั้งสองฟัง

หวงเหลียงและสวี่ตงเสวี่ยอึ้งไปทันที

เมื่อวานนี้พวกเขาสองคนคิดว่าได้กำไรแล้ว กำไลวงหนึ่งขายได้ตั้งสองหมื่นแปด

ที่ไหนได้ กลับถูกเอาเปรียบเสียนี่!

“แม่คะ แม่ไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม”

“ก็แค่กำไลหยกเก่าๆ มันสามารถขายได้ถึงสามร้อยล้านเชียวหรือ”

“ต่อให้หนูซื้อหยกทั้งก้อนมาแล้วแกะเป็นกำไลหลายร้อยวง ก็ยังขายไม่ได้เท่านี้เลยนะคะ!” สวี่ตงเสวี่ยพูดอย่างร้อนใจ

สวี่เจี้ยนกงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “กำไลหยกที่ลูกแกะขึ้นมา มันเหมือนกับกำไลหยกวงนั้นที่ไหน”

“กำไลวงนั้นเป็นสมบัติล้ำค่าของอดีตจักรพรรดินีเลยนะ มันเป็นสมบัติที่อยู่ในวังมาตลอด”

“ราคาสามร้อยล้านนี้ก็เป็นราคาเมื่อสิบปีที่แล้ว”

“ตอนนี้ ไม่รู้ว่ามูลค่าวิ่งไปถึงไหนแล้ว!”

สวี่ตงเสวี่ยอ้าปากค้าง และพูดเสียงสั่น “เอ่อ...แล้วทำยังไงดีล่ะ”

สวี่เจี้ยนกงโมโห “ทำยังไง ทำยังไง”

“แกกับแม่แกสันดานเดียวกันเลย เป็นแต่คอยถามว่าทำยังไง!”

“กำไลหยกนั้นแกเป็นคนขาย ไหนลองบอกพ่อสิว่าจะทำยังไง”

“พี่เขย เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับทรัพย์สินของตระกูล นายคงจะไม่ปฏิเสธหรอกนะ”

สวี่ปั้นซย่านิ่งอึ้ง นี่มันเหตุผลอะไรกัน

ผู้ชายคนนี้ต้องหน้าด้านขนาดไหน ถึงกล้าพูดอะไรอย่างนี้

หลินมั่วสีหน้าไม่สบอารมณ์ “หวงเหลียง ทำไมต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากแบบนั้นล่ะ”

“พวกนายเป็นคนขายกำไลหยกไปเอง ก็แค่เดินเข้าไปมอบตัวดื้อๆ ถูกตัดสินจำคุกแค่ไม่กี่ปี ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”

“เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับทรัพย์สินของตระกูล นายคงจะไม่ปฏิเสธนะ”

หวงเหลียงพึมพำ “เอ่อ...จะทำอย่างนั้นได้ยังไงกัน”

“นายสามารถใช้ชื่อของนายแก้ปัญหาได้ ทำไมต้องให้ฉันติดคุกด้วยล่ะ”

หลินมั่วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นั้นมันสามร้อยล้านเชียวนะ ถ้าหากว่าชื่อของฉันแก้ปัญหาไม่ได้ล่ะ ฉันไม่ต้องติดคุกเหรอ”

“แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมนายไม่ทำให้มันตรงไปตรงมาล่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นนายก็เป็นคนก่อเอง นายไปรับผิดชอบ แล้วไปติดคุกเสีย ก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว!”

หวงเหลียงก้มหน้าก้มตาพูดไม่ออก

สวี่ตงเสวี่ยรีบหันไปหาพ่อแม่ของเธอทันที “พ่อแม่คะ หนู...หนูคิดว่าที่สามีของหนูพูดก็ไม่ผิดนะคะ”

“เรื่องนี้ พวกเรา...ควรจะลดความเสียหายให้น้อยที่สุด”

“ถ้าหลินมั่วไป มีโอกาสสูงที่เขาจะไม่ติดคุก ก็ควรจะให้หลินมั่วไปจัดการนะคะ!”