หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 208

ไม่นานนัก ทุกคนก็กลับมาถึงบ้าน หวงเหลียงและสวี่ตงเสวี่ยก็อยู่ที่บ้านพอดี

“พ่อคะ แม่คะ กลับมากันแล้วหรือคะ!”

“พ่อแม่ดูสิ หนูซื้อเสื้อผ้ามาใหม่มา สวยไหม”

สวี่ตงเสวี่ยพูดด้วยความตื่นเต้น

แต่ไม่มีใครสนใจเธอเลย

สวี่ตงเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจ “พ่อ แม่ ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ”

“จริงสิ หนูก็ซื้อเสื้อผ้ามาฝากพ่อกับแม่ด้วยนะ”

“เงินสองหมื่นแปดของเมื่อวานนี้ไงคะ ลองสวมดูสิ”

ทันทีที่ได้ยิน สวี่เจี้ยนกงก็โมโห “พอแล้ว!”

“ลูกหุบปากไปเลย!”

สวี่ตงเสวี่ยตกใจและพูดเสียงสั่น “พ่อแม่ มีอะไรหรือคะ”

ฟังฮุ่ยถอนหายใจ “เสวี่ยเอ๋อร์ เมื่อวานนี้ตอนที่พวกลูกขายกำไลหยก ยังจำหน้าตาของเจ้าของร้านได้ไหม”

“หวงเหลียง นายมีทางจะหาเจ้าของร้านคนนั้นเจอหรือเปล่า”

สวี่ตงเสวี่ยและหวงเหลียงประหลาดใจ “จะหาเจ้าของร้านคนนั้นไปทำไมหรือคะ”

ฟังฮุ่ยเล่าเรื่องกำไลหยกให้ทั้งสองฟัง

หวงเหลียงและสวี่ตงเสวี่ยอึ้งไปทันที

เมื่อวานนี้พวกเขาสองคนคิดว่าได้กำไรแล้ว กำไลวงหนึ่งขายได้ตั้งสองหมื่นแปด

ที่ไหนได้ กลับถูกเอาเปรียบเสียนี่!

“แม่คะ แม่ไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม”

“ก็แค่กำไลหยกเก่าๆ มันสามารถขายได้ถึงสามร้อยล้านเชียวหรือ”

“ต่อให้หนูซื้อหยกทั้งก้อนมาแล้วแกะเป็นกำไลหลายร้อยวง ก็ยังขายไม่ได้เท่านี้เลยนะคะ!” สวี่ตงเสวี่ยพูดอย่างร้อนใจ

สวี่เจี้ยนกงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “กำไลหยกที่ลูกแกะขึ้นมา มันเหมือนกับกำไลหยกวงนั้นที่ไหน”

“กำไลวงนั้นเป็นสมบัติล้ำค่าของอดีตจักรพรรดินีเลยนะ มันเป็นสมบัติที่อยู่ในวังมาตลอด”

“ราคาสามร้อยล้านนี้ก็เป็นราคาเมื่อสิบปีที่แล้ว”

“ตอนนี้ ไม่รู้ว่ามูลค่าวิ่งไปถึงไหนแล้ว!”

สวี่ตงเสวี่ยอ้าปากค้าง และพูดเสียงสั่น “เอ่อ...แล้วทำยังไงดีล่ะ”

สวี่เจี้ยนกงโมโห “ทำยังไง ทำยังไง”

“แกกับแม่แกสันดานเดียวกันเลย เป็นแต่คอยถามว่าทำยังไง!”

“กำไลหยกนั้นแกเป็นคนขาย ไหนลองบอกพ่อสิว่าจะทำยังไง”