หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 210

ท่าทีของสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยอ่อนลงเล็กน้อย

ฟังฮุ่ยถลึงตาใส่สวี่ปั้นซย่า “ปั้นซย่า ลูกดูหลินมั่วสิ นี่สิถึงจะเรียกว่าเข้าใจสถานการณ์!”

“หลินมั่ว แกต้องลำบากแล้ว แม่เองก็รู้สึกไม่สบายใจ”

“ที่จริงแล้ว ช่วงสามปีที่ผ่านมาที่แกอยู่ที่บ้านเรา แม่ก็เห็นแกเป็นลูกชายคนหนึ่ง เรื่องนี้มัน เฮ้อ...”

ขณะที่ฟังฮุ่ยพูด น้ำตาก็ไหลออกมา

สวี่ปั้นซย่าถึงกับพูดไม่ออก ทักษะการแสดงของแม่ยอดเยี่ยมมาก สั่งให้น้ำตาไหลก็ได้ด้วย

ตอนที่เขามีประโยชน์ ก็บอกว่าเห็นเหมือนเป็นลูกชายคนหนึ่ง ทีเมื่อก่อนไม่เห็นหัว ก็เกลียดเสียจนจะขับไล่ออกจากบ้าน มีคนแบบนี้ที่ไหนกัน

ในใจของสวี่ปั้นซย่าเหนื่อยหน่ายอย่างที่สุด ทำไมเธอถึงได้มีพ่อแม่แบบนี้

“แต่ ผมมีเรื่องจะขอร้อง” จู่ๆ หลินมั่วก็เอ่ยขึ้น

ทุกคนต่างก็นิ่งอึ้ง สวี่เจี้ยนกงขมวดคิ้ว “แกจะขออะไร”

หลินมั่ว “พ่อครับ แม่ครับ เรื่องในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะจัดการได้หรือเปล่า”

“ถ้าจัดการไม่ดี ก็ต้องติดคุก”

“ผมติดคุกน่ะ ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าผมคุกจริงๆ ใครจะดูแลพ่อแม่ล่ะครับ”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยมองหน้ากัน หลินมั่วยังคำนึงถึงพวกเขาอยู่หรือ

ฟังฮุ่ยพูดขึ้นทันที “ลูกเอ๋ย ช่างมีน้ำใจจริงๆ”

“ไม่เป็นไร พวกเราดูแลตัวเองได้ แกไปให้สบายใจเถอะ”

สวี่เจี้ยนกงพยักหน้า ทำท่าเหมือนกับหลินมั่วจะต้องติดคุกจริงๆ

หลินมั่วส่ายหัว “ไม่ได้ครับ”

“พ่อแม่สุขภาพไม่ดี ที่บ้านไม่มีคนดูแลไม่ได้หรอกครับ”

“เอาอย่างนี้ไหม ให้พวกน้องรองย้ายกลับมา จะได้ดูแลพ่อแม่ไปด้วย เป็นไงครับ”

ทุกคนต่างก็ตกตะลึง หลินมั่วเรียกร้องอะไรกัน

กลับเป็นหวงเหลียงที่ดีใจมาก หลินมั่วโง่หรือเปล่าที่ให้เขาย้ายกลับมาอยู่บ้าน

ว่ากันตามจริงแล้ว หวงเหลียงอยากจะย้ายมาอยู่บ้านตระกูลสวี่ตั้งนานแล้ว

ประการแรกจะได้อยู่ใกล้ๆ สวี่ปั้นซย่า ยิ่งอยู่ใกล้ โอกาสก็ยิ่งมาก

ประการต่อมา ไม่แน่ว่าเขาอาจจะได้เข้าควบคุมอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ นี่มันได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง

หลินมั่วหน้าโง่ นี่ไม่ใช่การชักศึกเข้าบ้านหรอกหรือ

สวี่เจี้ยนกงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “นี่...นี่มันไม่เหมาะหรอกมั้ง...”

หลินมั่ว “นี่เป็นคำขอเดียวของผม หวังว่าพ่อกับแม่จะเห็นด้วย!”

สวี่เจี้ยนกงสบตากับฟังฮุ่ย หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งก็พยักหน้าในท้ายที่สุด

“อะไรนะ!” สวี่ปั้นซย่าอุทานด้วยความตกใจ

หลินมั่วส่งสัญญาณให้เธอเงียบ “เบาหน่อย อย่าให้พ่อกับแม่ได้ยิน!”

สวี่ปั้นซย่าเต็มไปด้วยความตกใจพลางกดเสียงลง “อยู่...อยู่ที่คุณหรือ”

หลินมั่วพยักหน้าพลางหยิบกล่องออกมา

ทันทีเปิดกล่อง ก็เห็นกำไลหยกอยู่ข้างใน

สวี่ปั้นซย่าแทบจะร้องไห้ด้วยความตื่นเต้น “นี่...นี่คุณเอากลับมาได้ยังไง”

หลินมั่วหัวเราะเบาๆ “เถ้าแก่นั่นกลับไปบ้านเกิด ผมเลยให้เหลาหู่ตามไปแล้วก็ไถ่ของคืนมาน่ะสิ!”

สีหน้าของสี่ปั้นซย่าตื่นตะลึง เหลาหู่ร้ายกาจขนาดนี้เชียวหรือ

แต่ที่เธอไม่รู้ก็คือ การเอากำไลหยกนี้กลับคืนมาไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

ลำพังแค่เหลาหู่ เป็นไปไม่ได้เลย

เป็นหนานป้าเทียนที่ใช้เครือข่ายของตัวเองส่งคนออกไปจำนวนมากจนหาเถ้าแก่ร้านเครื่องหยกเจอ แล้วถึงเอากำไลหยกคืนกลับมาได้

สวี่ปั้นซย่ากำกำไลหยกไว้แน่น “นี่...นี่มันเยี่ยมไปเลยจริงๆ...”

“มิน่าล่ะ คุณถึงไม่ยอมให้ฉันบอกความจริงกับแม่บุญธรรม ที่แท้ก็อยู่ที่คุณนี่เอง”

“ว่าแต่ ทำไมถึงไม่บอกพ่อแม่ล่ะ”