หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 211

หลินมั่วส่ายหัว “ปั้นซย่า พ่อแม่อารมณ์เสียเรื่องอะไร คุณยังไม่รู้เหรอ”

“ถ้าให้พวกเขารู้ว่ากำไลหยกนี่กลับมาแล้ว พวกเขาจะต้องคิดหาวิธีเอากำไลหยกนี่ไปแน่ๆ ไม่แน่ว่าวันไหนสักวันก็อาจจะหาคนเอากำไลหยกนี่ไปขายให้” 

“กำไลหยกวงนี้นายหญิงใหญ่จ้าวมอบให้คุณ มีความหมายลึกซึ้งมาก เราขายไม่ได้หรอกนะ!”

สวี่ปั้นซย่าพยักหน้าซ้ำไปมา “คุณพูดถูก ต้องปิดบังเรื่องนี้กับพวกเขา”

“แล้วก็ถือว่าเป็นบทเรียนให้พวกเขาด้วย พวกเขาจะได้ไม่ก่อเรื่องแบบนี้อีก!”

เมื่อได้กำไลหยกกลับคืนมา ในที่สุดใจที่เป็นกังวลของสวี่ปั้นซย่าก็ร่วงหายไป

เธอเก็บกำไลหยกอย่างทะนุถนอม วางแผนว่าพรุ่งนี้จะนำไปที่บริษัท เพื่อเอาไปใส่ไว้ในตู้เซฟที่บริษัท

ทันใดนั้นสวี่ปั้นซย่าก็ยิ้มและพูดว่า “แบบนี้ก็แปลว่าคุณไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้แล้วใช่ไหมคะ”

“งั้นทำไมคุณถึงยังให้หวงเหลียงกับเสวี่ยเอ๋อร์กลับมาอยู่บ้านล่ะ”

“เสวี่ยเอ๋อร์ไม่ชอบหน้าคุณมาตลอด แถมหวงเหลียงก็ไม่ใช่คนดีอะไรเลยสักนิด”

“พวกเขาสองคนกลับมาบ้าน แล้ววันๆ เราจะใช้ชีวิตกันยังไงล่ะ”

หลินมั่วหัวเราะเบาๆ “พอพวกเขาสองคนกลับมาบ้านแล้ว เราสองคนออกไปอยู่ที่อื่นกันดีไหม”

“ไม่ใช่ว่าคุณอยากย้ายออกไปอยู่ที่อื่นมาตลอดเลยเหรอ”

“อาศัยการที่เขาสองคนกลับมา เราก็จะได้หาข้ออ้างย้ายออกไปพอดี”

“ตอนนี้พ่อแม่ยังอยากให้ผมไปรับผิดชอบเรื่องนี้ พวกเขาจะต้องไม่ตามไปแน่นอน”

“แบบนี้เราก็จะได้ใช้ชีวิตกันในโลกที่มีแค่เราสองแล้วไม่ใช่เหรอ”

สวี่ปั้นซย่าตาเป็นประกาย ทุบหลินมั่วเบาๆ ด้วยกำปั้นที่ขาวเนียนละเอียด และตำหนิด้วยรอยยิ้ม “หลินมั่ว คุณนี่ร้ายใช่ย่อยเลยนะ”

“หลังจากหวงเหลียงรู้เรื่องนี้เข้าเขาจะไม่โมโหแย่เลยเหรอ”

หลินมั่วคว้ามือเล็กๆ ของสวี่ปั้นซย่ามาจับเอาไว้ หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “เขาคิดจะใส่ร้ายผมอยู่ตลอดทั้งวัน ก็ถึงเวลาที่ผมจะเอาคืนเขาสักครั้งแล้ว!”

สวี่ปั้นซย่าออกแรงพยักหน้าอย่างเต็มที่ “ใจอ่อนกับคนแบบนี้ไม่ได้หรอก!”

“หลินมั่ว จริงๆ คุณไม่จำเป็นต้องเกรงใจพวกเขาขนาดนั้นเลย”

“ถ้าให้ฉันพูด คุณควรจัดการหวงเหลียงสักครั้งไปตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ ไม่งั้นเขาก็เอาแต่คิดจะ รังควานคุณอยู่ทั้งวัน!”

หลินมั่วถอนหายใจออกมาเบาๆ “เขาเป็นสามีของเสวี่ยเอ๋อร์ ถ้าผมจัดการเขา เสวี่ยเอ๋อร์ได้ก่อเรื่องวุ่นวายแน่!”

“ถ้าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมาจริงๆ พ่อแม่ก็จะเข้าข้างเขา แถมเราสองคนก็จะยิ่งเสียเปรียบ แล้วทำไมจะต้องไปแบบนั้นด้วยล่ะ”

“อดทนอีกนิดสถานการณ์ก็สงบสุข ถอยออกมาอีกหน่อยสถานการณ์ก็จะดีขึ้นนะ!”

หลังจากหลินมั่วกินอาหารเช้าเสร็จ ก็บอกสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยว่าเขาจะไปอธิบายสถานการณ์กับนายหญิงใหญ่จ้าวให้ชัดเจน

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยบีบน้ำตาออกมาอย่างเสแสร้ง ราวกับว่าปฏิบัติกับหลินมั่วเป็นอย่างดีจริงๆ

หลินมั่วเพิ่งจะจากไป สวี่ปั้นซย่าก็หิ้วกระเป๋าเดินทางออกมา

“ปั้นซย่า ลูกทำอะไร”

ฟังฮุ่ยตะโกนออกมาด้วยความตื่นตกใจ

สวี่ปั้นซย่ามีสีหน้าเย็นชา “หลินมั่วไปคราวนี้ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไร”

“หนูไม่สะดวกที่จะอยู่ในบ้านที่คนเยอะขนาดนี้”

“หลังจากนี้หนูจะไปอยู่ที่บริษัท!”

หวงเหลียงสับสนมึนงง นี่มันเกิดอะไรขึ้นอะไรเนี่ย

ฉันเพิ่งมา เธอก็จะไปแล้วงั้นเหรอ

งั้นฉันมาทำไมล่ะ

หรือว่าจะให้ฉันมาดูแลคนแก่สองคนนี้จริงๆ น่ะเหรอ