หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2110

ที่ด้านนอกกำแพง

นินจาสามคนที่ถืออาวุธลับคูไนในมือ จ้องมองแม่ชีลัทธิเต๋าตรงหน้าด้วยสายตาประหม่า

และหนึ่งในนั้นก็ยังได้รับบาดเจ็บอีกด้วย

เลือดสีแดงสดยังคงไหลผ่านหน้ากากออกมาอย่างต่อเนื่อง

หลังจากคุมเชิงกันอยู่นาน ทั้งสามคนก็ตระหนักได้ว่า พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแม่ชีท่านนี้

“ถอย!”

หลังจากออกคำสั่ง ทั้งสามคนก็กระโจนออกไป และวิ่งหนีไปยังป่าทึบที่อยู่ด้านหลังพวกเขา

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายวิ่งหนีไป

จิ้งเฉินก็ไล่ตามพวกเขาไปเช่นกัน

และในสวนด้านหลังของฉือหังไจ

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ที่ตระหนักรู้ถึงพลังจิตที่อลหม่านภายนอก

ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ขณะนั้นเอง แสงหลายดวงจากระยะไกลพุ่งเข้ามายังสถานที่แห่งนี้อย่างฉับพลัน

ทันใดนั้น ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ก้าวไปข้างหน้าซ่งจื่อหลาน จากนั้นเขาก็ถลึงตา

เบื้องหน้าเธอ ดาวกระจายของนินจาก็ค้างเติ่งนิ่งๆ อยู่กลางอากาศ

ทันทีที่ส่งกระแสจิตไป ดาวกระจายหลายอันก็แตกสลาย และหล่นลงไปที่พื้น

อย่างไรก็ตาม การลอบโจมตีของคู่ต่อสู้ไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น

คูไนหลายตัวยังคงพุ่งเข้ามาอีกครั้งอย่างไร้ทิศทาง

แม้ว่าพวกมันทั้งหมดจะถูกบล็อกเอาไว้โดยผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ แต่ระเบิดที่ติดอยู่ที่หางของคูไนก็ระเบิดออกทีละอัน

การระเบิดนี้ แม้ว่าพลังทำลายล้างจะไม่มากพอ

แต่มันส่งผลกระทบต่อหลินมั่วที่นั่งอยู่ใต้ต้นมณฑาขาว และมีแนวโน้มว่าเขาจะตื่นขึ้น

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้รู้สึกเป็นกังวลเช่นกัน หากหลินมั่วตื่นขึ้นจากภาพลวงตาตอนนี้

นั่นจะเป็นการเสียความพยายามที่ทำมาทั้งหมด

เพราะถึงแม้ว่าเขาจะผ่านการฝึกฝนขึ้นสูง แต่การสร้างภาพลวงตาแห่งการรู้แจ้งนั้น ก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเช่นกัน

ยิ่งไปกว่านั้น ยังต้องบริโภคดวงปราณที่สะสมมาจากต้นมณฑาขาวตลอดหลายปีที่ผ่านมาอีกด้วย

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ก็ตะคอกอย่างดุดัน

“บังอาจ!”

ก่อนที่จะพูดจบ เธอก็กระโจนตัวทะยานขึ้นไปบนอากาศ

จากนั้น ก็ใช้เท้าแตะที่สันกำแพงเบาๆ และร่างกายของเธอก็กลายเป็นสายรุ้ง เหาะไปยังป่าทึบ

หัวหน้านินจาที่อยู่ในป่ารีบหันหลังกลับและหนีลึกเข้าไปในป่า

ถึงแม้ว่าเขาจะเคลื่อนที่ได้เร็วก็ตาม

แต่ก็ยังช้ากว่าผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้

และเพียงไม่กี่อึดใจ เขาก็ถูกอีกฝ่ายเข้าขวางได้ทัน

ในเวลานี้ ดูเหมือนผู้นำคนนั้นจะล้มเลิกความคิดที่จะหลบหนีแล้ว

เขารีบยกกำปั้นประสานกันขึ้นมา และเอ่ยทำความเคารพด้วยน้ำเสียงแหบห้าว