หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2112

รอจนผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้กลับมาถึงลานด้านหลังของฉือหังไจ่

ยังมีร่องรอยของการต่อสู่อยู่บริเวณโดยรอบ

เมื่อซ่งจื่อหลานเห็นอวี้สู้ตัวจริง ก็รีบร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างวิตกกังวล

“อาจารย์ รีบช่วยหลินมั่วเถอะค่ะ”

เวลานี้หลินมั่วกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของเธอ โดยไม่รู้สึกตัว

เมื่อดูธูปไม้จันทร์ครึ่งหนึ่งบนโต๊ะหินที่ดับไป

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ก็รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติอย่างเงียบๆ

จากนั้นก็รีบมาอยู่ข้างๆหลินมั่ว

ล้วงยาฟื้นฟูออกมาเม็ดหนึ่งป้อนเขา ส่วนเธอก็เชื่อมจุดบนร่างกายของหลินมั่วทันที

จากนั้นก็วางฝ่ามือบนหลังของหลินมั่ว ส่งพลังของจิตวิญญาณให้เขาอย่างต่อเนื่อง

หลังจากนั้นไม่นาน หลินมั่วก็พ่นเลือดสีดำออกมา แล้วค่อยๆมีสติกลับมา

เมื่อเห็นเช่นนี้ ซ่งจื่อหลานก็รีบวิ่งมา และพูดอย่างเป็นห่วงว่า

“หลินมั่วในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว”

เวลานี้หลินมั่วยังคงมึนงงอยู่บ้าง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น

รู้สึกเหมือนเกิดเรื่องขึ้นมากมาย

แต่ก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

ข้างหลังเขา ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ก็ถอนพลังกลับคืนมา และพูดอธิบาย

“คุณกำลังทุกข์ทรมานจากผลที่ตามมาโดยใครบางคนที่บังคับให้อยู่ในภาพลวงตา

ภาพลวงตาสามมิติ...”

…

“ฉันเห็นว่าศิลปะการต่อสู้ของคุณบกพร่องไป ดังนั้นจึงอยากใช้วิธีนี้

เพื่อเป็นการเสริม แต่ก็ถูกคนอื่นจงใจทำลายจนเสียหาย

น่าเสียดายนัก!”

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้พูดจบก็ส่ายหัวด้วยสีหน้าที่เสียใจ

เพื่อวางแผนจัดเตรียมภาพลวงตาแห่งการตรัสรู้แบบนี้ เธอได้บริโภควิญญาณหยุนหลิงที่สะสมมาจากต้นมณฑาขาวยี่สิบปีนี้

คิดอยากจะจัดเตรียมอีกครั้ง ก็ไม่สมจริงแล้ว

เมื่อฟังที่ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้อธิบายจนจบ

หลินมั่วได้ยินเช่นนี้ก็เข้าใจถึงเหตุและผลของผลกระทบ

ถึงว่าประสบการณ์เหล่านั้นจึงได้ช่างอัศจรรย์ขนาดนี้

ชายหัวอ้วนที่ฆ่าไม่ตาย สัตว์ประหลาดในตำนานที่น่าสะพรึงกลัว

เดิมทีเขาประสบกับความหายนะของตระกูลหลินอีกครั้งในโลกแห่งความฝัน

เขายังวางแผน ที่จะจำเสียงของฆาตรพวกนั้นทีละคน

น่าเสียดายที่โดนขัดจังหวะ

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ก็ตกใจกับคำอธิบายของหลินมั่วเป็นอย่างยิ่ง

และสิ่งแรกที่เขาคิดถึงก็คือพลังแห่งการทำนายที่มีอยู่ในต้นมณฑาขาว

คิดย้อนกลับไปตอนสงครามทางตอนใต้

ใบของต้นมณฑาขาวทางตอนใต้เหี่ยวเฉาและเป็นสีเหลืองทั้งหมด

หลังจากนั้นไม่นาน สงครามทางตอนใต้ก็ปะทุขึ้น

ประสบการณ์ของหลินมั่ว อาจเป็นเพราะต้นมณฑาขาวต้องการถ่ายทอดภาพลวงตาอะไรบางอย่างผ่านภาพลวงตานี้

แค่ว่าเธอไม่อาจเดาได้ในเวลานี้

“หรือว่าคุณเคยเจอตอนเด็กๆ ตอนนี้จำไม่ได้แล้ว”

หาข้ออ้างมาสักข้อหนึ่ง แล้วผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ก็เลิกสนใจเรื่องนี้ไป

และหลินมั่วก็เดาเรื่องออกเช่นกัน

แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่พูดอะไร เขาจึงไม่อยากถามให้มากความ

และในเวลานี้ ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ก็ได้เปลี่ยนหัวข้อแล้วอีกด้วย

“เดิมทีฉันหวังว่าคุณจะสามารถใช้ภาพลวงตานี้เพื่อช่วยตรัสรู้

ผุ้ที่สามารถก้าวไปสู่การเป็นระดับปรมาจารย์ได้ มาวันนี้กลับยังห่างชั้นอยู่มาก

วันหลังตอนที่คุณฝึกฝน ให้ควบคุมความปราถนาและความหลงใหลในใจของคุณ

มิฉะนั้นแล้ว เส้นทางสู่การเป็นปรมาจารย์ของคุณอาจถูกตัดขาด”