หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2114

หลังจากที่คิดอยู่นาน

เนื่องจากมีความเสี่ยงที่ไท่อาจะถูกเปิดเผย

ในที่สุดหลินมั่วก็เลือกที่จะรับยันต์สายฟ้ากับดาบสายฟ้าฟาดเอาไว้

จากนั้น ผู้บำเพ็ญพรตก็ได้ผนึกไท่อาให้แน่นหนาขึ้น

ขอแค่ไท่อาไม่หลุดออกจากฝัก ยอดฝีมือระดับปรมาจารย์ ก็ไม่มีทางที่จะเจอความลับของมัน

หลินมั่วได้เจอภาพลวงตาแห่งการรู้แจ้งอันยิ่งใหญ่ก่อน จากนั้นจึงรับสมบัติล้ำค่าไว้

การเดินทางนี้ได้รับผลประโยชน์เต็มๆ

หลังจากอำลา เขาก็ไม่มีอะไรจะพูดตอบแทน จึงได้หยิบยาเม็ดเก้าตะวันทำลายโลกที่เหลืออีกสามเม็ดออกมา

ส่วนที่เหลือถูกเขากับอู๋เซวียนใช้ไปแล้ว

“พระคุณอันยิ่งใหญ่ของผู้อาวุโส ผู้น้อยจะขอจดจำไว้ในใจ

น้ำใจเล็กน้อย หวังว่าผู้อาวุโสจะไม่รังเกียจ”

แม้ว่ายาเม็ดทำลายโลกจะไม่มีประโยชน์อันใดกับผู้มีอำนาจเหนือระดับปรมาจารย์

แต่นี่เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดที่เขาสามารถมอบให้ได้เช่นกัน

ฝั่งตรงข้าม ผู้บำพ็ญพรตอวี้สู้ก็ไม่ได้ดูถูกเขา และรับเอาไว้อย่างใจเย็น

“ถ้างั้นผู้น้อยขอลา!”

พูดจบ หลินมั่วกับซ่งจื่อหลานก็ได้ไปจากฉือหังไจ่พร้อมกัน

รอจนทั้งคู่จากไปแล้ว ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ก็ได้มาที่ลานหลังบ้าน

เมื่อมองดูต้นมณฑาขาวที่ไหวตามสายลม ก็จ้องมองเป็นเวลานาน

“หรือว่าจะมีเหตุวุ่นวายครั้งใหญ่เกิดขึ้นอีก”

…

ท่ามกลางป่าชัฎ อาขุย อาฟู่ที่ยังไม่ได้จากไป

ได้มองดูหลินมั่วเดินออกมาจากอารมจากระยะไกลๆ

อาขุยอดเหลือบมองอาฟู่ที่เจ็บหนักอย่างช่วยไม่ได้

สำหรับคนที่เชิญมาจากพรรคนกกระเรียน คนที่ได้รับบาดเจ็บ ก็ได้หนีไปจากที่นี่ก่อนแล้ว

แม้ว่าจะไม่เต็มใจ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เช่นกัน

อย่างไรก็ตามตอนที่หลินมั่วกำลังรีบกลับไปที่เมืองหลวง

ทางกงไห่ฝั่งโน้นก็ได้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น

เวลาเกือบจะพลบค่ำ เรือยอชท์แล่นผ่านไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงคลื่นสีขาวยาวๆไว้ข้างหลัง

เมื่อเรือยอช์ทเข้าใกล้เกาะเล็กกงไห่ที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ ก็ค่อยๆจอดอย่างช้าๆ

ชายชราผมขาวหลายคนได้เดินออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

อย่างไรก็ตามเกาะเล็กในเวลานี้ ด้านนอกสามชั้นและด้านในสามชั้นถูกล้อมไว้แน่นหนา

เมื่อเห็นคนพวกนี้ นายพลหลันที่อยู่ตรงข้ามก็รีบเข้ามาต้อนรับ

“ขอต้อนรับผู้เฒ่าเครายาว โอสถเฒ่า เทพกระดูก”

แต่หลังจากได้ดูเอกสารของวันนี้ ถึงได้เข้าใจความร้ายแรงของเรื่องราว

เมื่อพิจรณาจากข้อมูล

คนไข้ที่พบบนเกาะเล็กนี้ จะพูดยังไงดีล่ะ น่าจะไม่สามารถเรียกว่ามนุษย์ได้แล้ว

ได้ติดไวรัสที่ไม่รู้จัก

ผู้ป่วยเหล่านี้แบ่งได้สองประเภท

ประเภทที่หนึ่ง เหมือนซอมบี้เดินได้ ไม่มีวิญญาณไม่มีความรู้สึก

แม้ว่าจะกินตอนที่หิว ดื่มตอนที่กระหาย

แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆต่อทุกสิ่งที่เกิดรอบข้าง

ประเภทที่สอง สถานการณ์เกือบจะเหมือนประเภทแรก

แต่อันตรายอย่างยิ่ง เมื่อเจอคนอื่นๆ ก็จะโจมตีอย่างบ้าคลั่ง

ที่น่ากลัวที่สุดก็คือ คนแบบนี้ไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย

ต่อให้แขนขาโดนตัดออก ก็ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ การโจมตีขึ้นอยู่กับสัญชาตญาณล้วนๆ

เทพกระดูกขมวดคิ้ว แล้วปิดเอกสารพลางถามว่า

“ชาวประมงคนนั้นที่พบสถานที่แห่งนี้ ควบคุมตัวไว้หรือเปล่า”

เมื่อเห็นนายพลหลันพยักหน้า เขาจึงค่อยโล่งใจ

ไวรัสชนิดนี้ ติดต่อได้ง่ายมาก หากไม่ควบคุม ผลที่ตามมาจะร้ายแรงอย่างคาดไม่ถึง