หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2132

จดหมายเชิญลูกศิษย์

ก็เหมือนกับการมีอยู่ของบัตรเชิญอาจารย์

จะมีเพียงอย่างเดียวที่แตกต่างกันก็คือ จดหมายเชิญลูกศิษย์คือหลังจากที่ผู้อาวุโสถูกใจคนรุ่นหลังบางคน

และมีความเห็นว่าจะรับเขาเป็นลูกศิษย์ ก็จะมีส่งจดหมายประเภทเชื้อเชิญมาแต่ไหนแต่ไร

แต่หลินมั่วนึกไม่ถึงเลยว่า

ผู้อาวุโสไป๋จะส่งบัตรเชิญลูกศิษย์นี้มา

ด้วยสถานะของเขา เพียงแค่แสดงเจตนาภายในเมืองจิงว่าจะรับลูกศิษย์สักเล็กน้อย

คนหนุ่มสาวจำนวนมากมายมหาศาลก็จะพากันตามติด ๆ

วิธีของผู้อาวุโสไป๋ในตอนนี้ คือการใช้ชื่อเสียงของตนเองมายกหลินมั่วให้สูงขึ้น

การกระทำนี้เป็นทั้งทัศนคติและน้ำใจ

สำหรับจดหมายเชิญลูกศิษย์ หลังจากเสร็จพิธีไหว้ครู

หลินมั่วจะนำมันมา

ขณะนี้ พวกลูกน้องของเหล่ยเจิ้นเริ่มพูดจาถากถาง

“ตอนนี้มีคนทุกประเภท”

“คนไร้ประโยชน์ที่เหวี่ยงหมัดไม่ถึง 300 กิโลกรัมยังมีคนรับ”

“กินไม่เลือกแล้วเหรอ

“จริงด้วย สายตาแบบนี้ก็เป็นอาจารย์ได้ ไม่กลัวทำให้นักเรียนล่าช้าเอาซะเลย”

“คนหนึ่งกล้ารับ คนหนึ่งกล้าไหว้ นายจะไปอธิบายเหตุผลกับใคร”

พอพูดคำนี้ออกมา ทุกคนก็หัวเราะกันครื้นเครง

เนื่องจากไป๋รั่วหรงป่วยตั้งแต่เด็ก จึงปรากฏตัวต่อสายตาประชาชนน้อยมาก

ด้วยเหตุนี้คนส่วนใหญ่จึงจำเธอไม่ได้ในทันที

พอได้ยินคำพูดอันน่ารังเกียจพวกนี้

สีหน้าของไป๋รั่วหรงก็มืดมนมาก

“หุบปาก เรื่องของตระกูลไป๋ ถึงตาพวกนายพูดมากเมื่อไหร่กัน”

“ตระกูลไป๋เล็ก ๆ ยังกล้ากำแหงขนาดนี้”

อย่าบอกนะว่าคุณคือ…”

พูดถึงตรงนี้ สองสามคนนั้นก็หยุดพูดทันที

ตระกูลไป๋?

ตระกูลที่อยู่บนสุดของประเทศหวา

หลังจากไตร่ตรองแล้ว พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น สีหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีดทันที

สร้างหายนะครั้งใหญ่แล้ว

เหล่ยเจิ้นซึ่งเดิมทีคิดจะดูการแสดงของพวกลูกน้องอยู่ทางด้านหลัง

ขณะนี้กลับรู้สึกตัวขึ้นมาทันที มิน่าล่ะเขาถึงรู้สึกว่าภาพด้านหลังของผู้หญิงคนนี้ดูคุ้นเคยเล็กน้อยอยู่ตลอดเวลา

พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็เตะพวกลูกน้องที่อยู่ข้างหน้าเป็นคน ๆ

แต่ไป๋รั่วหรงซึ่งกำลังโกรธ ไม่สนใจคนไม่สำคัญพวกนี้

แต่กลับมองไปยังร่างของเหล่ยเจิ้น

“หึ เหล่ยเจิ้นคนพวกนี้เป็นลูกน้องของนายใช่ไหม”

“เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ฉันจะบอกกับคุณปู่ตามความจริง”

“ในเมืองจิง คนที่กล้าตำหนิคุณปู่ของฉัน ก็มีแต่พวกนาย”

พอพูดคำนี้ออกมา ใบหน้าของเหล่ยเจิ้นก็เต็มไปด้วยกลัดกลุ้ม

“คุณหนูไป๋…”

เดิมทีเขายังคิดว่าจะอธิบายเพื่อตัวเอง

แต่ไป๋รั่วหรงในตอนนี้กลับหันหลังไป และไม่สนใจเขาเลยสักนิด

พอคนบริเวณรอบ ๆ เห็นท่าทีของเหล่ยเจิ้น ถึงเข้าใจภูมิหลังของสาวสวยตรงหน้าคนนี้

ทันใดนั้นพวกเขาก็หนีหายกันไปหมด เพราะกลัวว่าไป๋รั่วหรงจะจำได้

ขณะเดียวกัน สายตาที่มองไปยังหลินมั่วก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ผู้อาวุโสไป๋เป็นผู้มีอิทธิพลที่เพียงแค่สั่นเท้า เมืองจิงก็สะเทือนถึงสามครั้ง

หากหลินมั่วเข้าสำนักของเขา แน่นอนว่าฐานะก็จะสูงขึ้น

พอนึกถึงคำพูดอันโหดร้ายก่อนหน้านี้ ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้า

ส่วนพวกลูกน้องของเหล่ยเจิ้นก็อยากหนี แต่น่าเสียดายที่หนีไม่พ้น