หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2134

เที่ยวบินลงจอด

ห้องโดยสารเปิดออกอย่างช้า ๆ

ตามฝูงชนที่หลั่งไหล ร่างอันสวยงามร่างหนึ่งกลับสะดุดตาเป็นพิเศษ

รูปร่างอันประณีตภายใต้กระโปรงยาวมองเห็นได้อย่างเลือนราง

แม้ว่าจะสวมแว่นกันแดด แต่คนรอบข้างยังเห็นถึงใบหน้าอันงดงามที่ซ่อนอยู่ข้างใต้

มีคนที่เดินผ่านทางพากันชายตามอง และมีคนใจกล้าบางคนหยุดมองอย่างตรงไปตรงมา

หลังจากเดินออกมาจากสนามบินและมองดูรอบ ๆ

หนานปิงเอ๋อร์ก็กระทืบเท้าด้วยความผิดหวัง

“น่าเกลียด พูดดิบดีว่าจะมารับฉันไม่ใช่หรือไง”

“ทำไมไม่เห็นแม้แต่เงาล่ะ”

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ

ขณะนี้มีคนบริเวณรอบ ๆ สองสามคนที่คล้ายกับจะเดินผ่าน กำลังเข้ามาใกล้เธออย่างช้า ๆ

ขณะที่พวกเขามองตากันและคิดจะลงมือนั้น

กลับมีเงาร่างร่างหนึ่งปรากฏออกจากข้างกายของทุกคนอย่างกะทันหัน

“คนบ้านเดียวกัน ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะมารับนาย”

“ไปกันเถอะ หิวจะตายอยู่แล้ว พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ”

เมื่อรู้สึกแสบร้อนบริเวณเอว คนพวกนั้นก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายโอบไหล่อย่างว่าง่าย และเดินออกไปด้านนอกกลุ่มคน

ฉากด้านนอกสนามบินฉากนี้มีให้เห็นอยู่บ่อย ๆ

ดังนั้นคนอื่น ๆ ที่เดินผ่านมา จึงมองแค่แวบหนึ่ง และไม่สนใจอีกต่อไป

ทันใดนั้น ก็มีรถโรลส์ รอยซ์ราคาแพงคันหนึ่งจอดตรงหนานปิงเอ๋อร์

ประตูรถเปิดออก จากนั้นชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็เดินลงมา

“คุณปิงเอ๋อร์ คุณหนูของผมส่งผมมารับคุณครับ”

เขาพูดพร้อมกับยืนทำท่าเชิญอยู่ข้างประตูรถ

การกระทำนี้ มันทำให้หนานปิงเอ๋อร์ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

“พวกคุณเป็นใคร แล้วคุณหนูของพวกคุณเป็นใคร”

มาเมืองจิงครั้งแรก เธอไม่รู้จักคุณหนูอะไรทั้งนั้น

ชายวัยกลางคนตรงหน้ายิ้มเล็กน้อย แล้วตอบอย่างสุภาพและมีมารยาท

“คุณหนูของผมแซ่หนานกง ผมเป็นพ่อบ้านของคุณหนู”

“ฉันไม่รู้จักพวกคุณ พวกคุณกรุณาออกไปด้วย”

“ไม่อย่างนั้นฉันจะตะโกนเรียกคน”

พูดจบ หนานปิงเอ๋อร์ก็กลับหลังหัน และไม่สนใจอีกฝ่ายอีกต่อไป

เมืองจิงมีแซ่ผสมนี้ แน่นอนว่าต้องเป็นตระกูลหนานกงตระกูลชั้นสูงอันดับหนึ่งของประเทศหวา

แต่หนานปิงเอ๋อร์ยอมรับว่าไม่เคยติดต่อกับอีกฝ่าย

การประจบประแจงโดยไม่มีธุระ ต้องมีเจตนาร้าย

“นี่…”

พ่อบ้านก็นึกไม่ถึงเลยว่าหนานปิงเอ๋อร์จะปฏิเสธอย่างเด็ดขาดเช่นนี้

“มาสิ พี่จะแนะนำเพื่อคนหนึ่งให้รู้จัก”

เขาพูดพร้อมกับพาหนานปิงเอ๋อร์มาข้าง ๆ ไป๋รั่วหรง เพื่อแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน

ฉากที่หลินมั่วกับหนานปิงเอ๋อร์กอดกันเมื่อสักครู่

แน่นอนว่าไป๋รั่วหรงเห็นมัน

เมื่อไป๋รั่วหรงกับหนานปิงเอ๋อร์เผชิญหน้ากัน เธอต้องยอมรับว่า

รูปหน้าหน้าตาของอีกฝ่ายนั้นสุดยอด

ส่วนหนานปิงเอ๋อร์ พอเธอเห็นสายตาไม่ค่อยดีของอีกฝ่าย

ในฐานะผู้หญิง เธอเข้าใจทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังหึง

“พี่หลินมั่ว เดี๋ยวพี่พาฉันไปกินของอร่อย ๆ ด้วยนะ”

หนานปิงเอ๋อร์พูดจบ เธอก็กอดแขนของหลินมั่วแน่นขึ้น

ไป๋รั่วหรงซึ่งมองอยู่รู้สึกโกรธ

แต่ตอนนี้มีศัตรูหัวใจอยู่ด้วย เธอจะกำเริบไม่ได้

จู่ ๆ อุณหภูมิบริเวณด้านข้างหลินมั่วผู้ซึ่งไม่รู้อะไรเลยก็ลดลงเล็กน้อย

“แปลกจัง ทำไมรู้สึกเย็นนิด ๆ ล่ะ”

พอพูดแบบนี้ออกไป สองสาวซึ่งเย็นชาใส่กัน ก็กลับมากระตือรือร้นในชั่วพริบตา

“น้องปิงเอ๋อร์ ยินดีต้อนรับสู่เมืองจิงนะ”

“ขอบคุณค่ะ พี่รั่วหรง”

และความรู้สึกหนาวเย็นทั่วร่างหลินมั่วก็กระจายหายไปทันที