หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 215

ถ้าหากให้คนอื่นได้ยินประโยคนี้จะต้องตกใจอย่างแน่นอน

ไม่ใช่คนที่มีชีวิตอยู่เหรอ ถ้าอย่างงั้นหรือว่าเป็นคนตายงั้นเหรอ

แต่เมื่อซ่งจื่อหลานได้ยินประโยคนี้ เธอไม่ได้รู้สึกตกใจ แต่กลับมีสีหน้าประหลาดใจ

“คุณหลิน…คุณดูสภาพกั่วกัวออกจริงๆ ด้วย…”

“ดูเหมือนว่าคุณก็คือคนที่หมอเทวดาเฒ่าคนนั้นบอกว่าเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถช่วยกั่วกัวได้!”

หลินมั่วแปลกใจ “เกิดอะไรขึ้นครับ”

ซ่งจื่อหลานระงับความตื่นเต้นเอาไว้ และพูดขึ้นด้วยเสียงเบาๆ ว่า “คุณหลิน คุณคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับกั่วกัวในตอนนี้คะ”

หลินมั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามกลับไปว่า “สถานที่หลบซ่อนตัวที่สุดท้ายของเพื่อนสนิทคุณใช่ที่เหมียวเจียงรึเปล่าครับ”

ซ่งจื่อหลานประหลาดใจอีกครั้ง “คุณหลิน คุณรู้ได้ยังไง”

หลินมั่วถอนหายใจเบาๆ และพูดประโยคที่ทำให้ผู้คนทั้งโลกต้องตกใจออกมา “กั่วกัวไม่มีหัวใจแล้วครับ”

“บนโลกนี้มีเพียงวิธีเดียวที่สามารถทำให้คนที่ไม่มีหัวใจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ซึ่งวิธีนั้นอยู่ที่เหมียวเจียงครับ”

“เหมียวเจียงมีกู่เชื่อมหัวใจ สามารถใส่แม่กู่ไว้ในร่างกายเพื่อแทนที่หัวใจได้”

“และลูกกู่อีกอันหนึ่งก็ต้องใส่ไว้ในหัวใจของอีกคน”

“ลูกกู่แม่กู่เชื่อมหัวใจ ลูกกู่เต้น แม่กู่ก็จะเต้นตาม นี่ก็คือกู่เชื่อมหัวใจครับ”

“แม่กู่ที่เต้นอยู่ในร่างกายของคนที่ไร้หัวใจก็จะถือว่าใช้เป็นหัวใจได้”

“ถึงแม้ว่าผลที่ได้จะไม่ดีเท่าหัวใจปกติ แต่ก็สามารถทำให้คนฝืนมีชีวิตอยู่ได้ครับ!”

“แต่วิธีนี้เท่ากับการฆ่าคนคนหนึ่งและการช่วยชีวิตคนคนหนึ่ง”

“คนที่ร่างกายมีลูกกู่ต้องแบกรับหัวใจเต้นเป็นสองเท่า และถูกกำหนดให้นอนอยู่บนเตียงตลอดไป อึดอัดยิ่งกว่าคนที่นอนเป็นผักซะอีก!”

ดวงตาคู่สวยของซ่งจื่อหลานเบิกกว้าง มองหลินมั่วด้วยความตกใจ

“ทำไมครับ ผมพูดผิดไปรึเปล่า”

หลินมั่วย้อนถาม

ซ่งจื่อหลานสูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า “คุณหลิน คุณ...คุณพูดไม่ผิดเลยสักนิด...”

“จริงๆ แล้วเป็นแบบนี้แหละ…จริงๆ ตอนนี้กั่วกัวเป็นสภาพนี้เลย…”

หลินมั่วขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ”

เบ้าตาซ่งจื่อหลานเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ และพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “คุณหลิน จริงๆ แล้วที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ยังมีเรื่องที่ปิดบังอยู่”

“ในตอนนั้นเพื่อนสนิทฉันยังไม่ตาย”

“ลูกผู้ดีมีเงินคนนั้นเกือบทรมานเธอจนตายแล้ว แต่เธอยังมีลมหายใจเหลืออยู่”

“ในตอนนั้นลูกผู้ดีมีเงินคนนั้นอยู่ตรงหน้าเธอ และใช้มีดแทงเข้าไปในหัวใจของกั่วกัว จากนั้นเขาก็ตัดข้อมือของเพื่อนสนิทฉันจนขาด ทิ้งให้เธออยู่ในนั้นคอยมองดูหัวใจที่เต้นอยู่ของกั่วกัวค่อยๆ หยุดลงทีละนิดๆ”

“โชคดีที่หมอเทวดาเฒ่าที่ผ่านมาคนหนึ่งมาช่วยพวกเธอ เพื่อนสนิทฉันขอให้หมอเทวดาเฒ่าช่วยลูกสาวของเธอ”

“หมอเทวดาเฒ่าคนนั้นเลยใช้กู่เชื่อมหัวใจช่วยกั่วกัวเอาไว้”

“ราคาที่ต้องจ่ายคือเพื่อนสนิทของฉันทำได้แค่อยู่ในอาการโคม่าตลอดไป!”

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจออกมา เพื่อนสนิทของซ่งจื่อหลานนั้นยิ่งใหญ่จริงๆ

เพื่อลูกสาวแล้ว ความเจ็บปวดทรมานแบบไหนก็รับได้หมดสินะ!

ซ่งจื่อหลานพูดต่อ “หมอเทวดาเฒ่าในตอนนั้นก็พูดด้วยว่า”

“ถ้าในโลกนี้มีคนดูออกว่ากั่วกัวไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของฉัน คนๆ นั้นน่าจะเป็นคนที่ช่วยกั่วกัวได้!”

“คุณหลิน คุณ...คุณช่วยกั่วกัวกับช่วยเพื่อนสนิทฉันได้ไหมคะ…”

“ขอแค่คุณช่วยพวกเธอ ฉัน…ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนคุณแน่นอนค่ะ…”

พูดมาถึงช่วงหลัง ซ่งจื่อหลานก็เริ่มสะอึกสะอื้น

ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ตัวเธอเองก็หมดหวังไปแล้ว

ไม่คิดเลยว่าจะมองเห็นความหวังอีกครั้ง

หลินมั่วถอนหายใจ “ประธานซ่ง เพื่อนสนิทของคุณเป็นแม่ที่ดีจริงๆ”

“คุณวางใจเถอะครับ ผมจะช่วยคุณแน่นอน”

“แต่ว่าคิดจะช่วยพวกเธอก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น”

“การปลดกู่เชื่อมหัวใจน่ะง่ายครับ ที่ยากคือการสร้างหัวใจใหม่ให้กั่วกัว”

ซ่งจื่อหลานรีบพูดขึ้นทันที "นี่...นี่จะใช้การปลูกถ่ายหัวใจได้ไหมคะ"

หลินมั่วส่ายหัว “หัวใจที่ปลูกถ่ายจะทนอยู่ได้ไม่นานมากครับ”

“ยิ่งไปกว่านั้น กั่วกัวก็ใช้แม่กู่ในการดำรงชีวิตมาโดยตลอด”

“และการอยู่รอดของแม่กู่จะต้องป้อนเครื่องยาสมุนไพรเฉพาะทางเป็นประจำ”

“พิษร้ายของเครื่องยาสมุนไพรเหล่านี้สะสมอยู่ในร่างกายกั่วกัวมาเป็นเวลานาน เป็นอันตรายต่อชีวิตได้”

“ตอนที่แม่กู่อยู่สามารถควบคุมพิษร้ายได้ ก็ยังไม่เป็นอะไร”

“เมื่อเอาแม่กูออกไป พิษร้ายก็จะไม่ได้ถูกควบคุมเอาไว้ พิษร้ายนี้เพียงพอที่จะฆ่าผู้ใหญ่หลายคนได้เลยล่ะครับ!”