หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 216

ซ่งจื่อหลานสับสนมึนงง “งั้น...งั้นทำยังไงดีคะ”

หลินมั่วพูดขึ้นว่า “มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้น ก็คือการทำให้หัวใจของกั่วกัวงอกขึ้นมาใหม่”

“กระบวนการที่หัวใจดวงนี้เติบโตขึ้นมาอย่างช้าๆ จะบีบและกดทับพื้นที่การมีชีวิตอยู่ของแม่กู่”

“เมื่อแม่กู่ถูกบีบรัดก็จะกลืนกินพิษร้ายเหล่านั้นเพื่อหล่อเลี้ยงตัวเอง”

“รอจนหัวใจเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา พิษร้ายก็จะถูกแม่กู่กลืนกินไปจนหมด แบบนี้ก็จะสามารถเอาแม่กู่ออกมาได้แล้ว”

“ในขณะเดียวกัน กั่วกัวก็มีหัวใจดวงใหม่ หลังจากนั้นก็หมือนคนปกติได้แล้วครับ!”

ซ่งจื่อหลานตกตะลึงจนตาค้าง “ยัง...ยังสามารถทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ”

“หัวใจของคนยังสามารถงอกขึ้นมาใหม่ได้ด้วยเหรอคะ”

หลินมั่วส่ายหัว “หัวใจงอกขึ้นมาใหม่ไม่ได้อยู่แล้วล่ะครับ”

“แต่ว่าปลูกได้ครับ”

ซ่งจื่อหลาน “ปลูกเหรอ ปลูกอะไรคะ”

“ปลูกใจครับ!” หลินมั่วกล่าว “ก็เหมือนกับการทำไร่ทำนา หว่านเมล็ด รากงอก และออกผล”

ซ่งจื่อหลานยิ่งสับสนเข้าไปอีก “นี่...นี่มันหมายความว่าอะไรคะ”

หลินมั่วหัวเราะเบาๆ “ก็คือการเอาหัวใจที่ยังอยู่ในช่วงกำลังเจริญเติบโตดวงหนึ่งปลูกในร่างกายของเธอ”

“หัวใจดวงนี้จะเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ กระบวนการนี้เรียกว่าการปลูกใจครับ”

ซ่งจื่อหลานยังคงมีสีหน้าสับสนมึนงง “นี่...นี่ก็คือการปลูกถ่ายหัวใจไม่ใช่เหรอคะ”

หลินมั่วส่ายหัว “ไม่เหมือนกันครับ”

“การปลูกถ่ายหัวใจคือหัวใจที่เป็นรูปเป็นร่าง”

“การปลูกใจคือหัวใจที่ยังไม่เจริญเติบโต”

สีหน้าของซ่งจื่อหลานเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “งั้น…งั้นต้องเป็นหัวใจของเด็กเล็กเหรอคะ”

หลินมั่วหัวเราะ “คุณคิดไปถึงไหนแล้วครับเนี่ย”

“หมอที่ชั่วร้ายบางคนคงจะใช้วิธีการแบบนั้นจริงๆ”

“แต่เรื่องที่โหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรมแบบนั้น ขัดต่อศีลธรรมครับ”

“ที่ผมพูดคือใช้ร่างกายของแม่เพาะเลี้ยงออกมาครับ”

ในตอนนี้เองซ่งจื่อหลานถึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ถ้าให้เธอไปหาเด็กเล็กคนอื่นมา เธอทำไม่ได้จริงๆ ในจิตใต้สำนึกให้เรื่องนี้ผ่านไปไม่ได้

“ร่ายกายแม่นี่เพาะเลี้ยงยังไงคะ”

ซ่งจื่อหลานถาม

หลินมั่ว “เพราะฉะนั้น นี่ถึงได้เป็นเรื่องที่ยุ่งยากที่สุดครับ!”

“ถ้าอยากจะใช้ร่างกายแม่เพาะเลี้ยงหัวใจ ก่อนอื่นก็ต้องมีคนที่ยินยอมมาเพาะเลี้ยงก่อนครับ”

“อีกอย่าง กรุ๊ปเลือดของคนคนนี้ก็ต้องตรงกับเธอด้วย”

ซ่งจื่อหลานรีบพูดขึ้นทันทีว่า “ฉัน...ฉันจะคิดหาทางหาคนมาให้ได้...”

หลินมั่วมองเธอแวบหนึ่ง “เรื่องนี้ใช้เงินก็ทำได้แล้วครับ”

“ที่ยากจริงๆ คือ การที่จะให้แม่จะเพาะเลี้ยงหัวใจ จำเป็นต้องใช้สมุนไพรที่มีชื่อว่าหลิงซินเฉ่า”

“หลิงซินเฉ่าเป็นสมุนไพรที่หาเจอได้ยากที่สุด”

ซ่งจื่อหลานคว้ามือหลินมั่วมาจับไว้โดยไม่รู้ตัว “คุณหลิน หลิงซินเฉ่ามันคืออะไรคะ ฉัน...ฉันจะไปหามันได้ที่ไหน”

หลินมั่วพยักหน้า “เรื่องหลิงซินเฉ่าผมจะช่วยคอยดูให้”

“ช่วงนี้ผมจะจ่ายยาให้คุณจำนวนหนึ่ง ให้คุณเอาไปให้แม่ของกั่วกัวกิน จะสามารถช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของเธอได้ชั่วคราว”

ซ่งจื่อหลานดีใจเป็นอย่างมาก รีบพูดขึ้นทันทีว่า “จริงเหรอคะ”

“คุณหลิน เรื่องนี้...เรื่องนี้ต้องขอบคุณคุณมากจริงๆ...”

หลินมั่วพูดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “ประธานซ่ง ผมสัญญากับคุณเลยว่าผมจะต้องทำได้แน่นอน”

“คือว่า คุณ…คุณปล่อยมือผมก่อนได้ไหมครับ...”

ในตอนนี้เองซ่งจื่อหลานถึงได้สังเกตเห็นว่าเพราะความตื่นเต้นของตัวเอง เลยไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เธอคว้ามือของหลินมั่วมาจับเอาไว้

เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิในมือของหลินมั่ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมาทันที และมีความรู้สึกแปลกๆ ที่ไม่สามารถอธิบายได้เกิดขึ้นในใจ

ในฐานะที่เธอเคยเป็นสาวสวยคนแรกในเมืองก่วงหยาง ผู้ชายนับไม่ถ้วนต่างพากันแย่งชิงเธอ

สายตาที่ผู้ชายเหล่านั้นมองเธอ ล้วนเป็นสายตาที่อยากจะถอดเสื้อผ้าของเธอออกให้หมด

เป็นเวลาหลายปีมาแล้ว มีเพียงแค่ตอนที่หลินมั่วมองเธอเท่านั้น ที่เป็นสายตาบริสุทธิ์ ไม่ผิดไปจากปกติเลยสักนิด

ตอนนี้เธออดไม่ได้ที่จะมองผู้ชายตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา

ผู้ชายที่หน้าตาหน่อมแน้มและดูคร่าวๆ ค่อนข้างธรรมดาคนนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีเสน่ห์ที่อธิบายออกมาไม่ได้

หัวใจของซ่งจื่อหลานที่ราวกับน้ำนิ่งมาเป็นเวลาหลายปี ไม่คิดเลยว่าในตอนนี้เธอจะมีความรู้สึกของการตกหลุมรัก