หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 227

ลูกสมุนสองสามคนโมโหแล้วลุกขึ้นยืนราวกับว่าพวกเขากำลังจะไป

หวงเหลียงรีบพูด "พี่เฉียง พี่น้องทุกคน ทำไมต้องโมโหด้วยเล่า!"

“มาๆนั่งลงๆ ให้เกียรติผมหน่อย”

“ปั้นซย่า พี่นี่ก็จริงๆเลยนะ ทำไมช่างไม่รู้ความเอาซะเลย”

“พี่เป็นเจ้าภาพ พี่เฉียงเป็นแขกผู้มีเกียรติในคืนนี้ พี่ต้องนั่งข้างพี่เฉียงสิ!”

"มา รีบมาเร็ว มานั่งกับพี่เฉียงตรงนี้"

หลี่เฉียงนั่นตบเก้าอี้ข้างๆ เขาอย่างได้ใจ เขายีฟันสีเหลืองมองสวี่ปั้นเสวี่ย หน้าของเขาลามกสุดเกินจะบรรยาย

คนข้างๆ เขายิ่งเหมือนลิงที่มองสวี่ปั้นซย่าอย่างใจจดใจจ่อ พอเห็นท่าทางที่อดใจแทบไม่ไหวจนอยากจะดึงสวี่ปั้นซย่ามานั่งข้างๆ พวกเขา

สวี่ปั้นซย่าก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่พักหนึ่ง เธอจะไปนั่งข้างคนแบบนี้ได้อย่างไร

หลินมั่วดึงสวี่ปั้นซย่ามาไว้ข้างหลังเขาและชำเลืองมองหวงเหลียง "หวงเหลียง นี่คือเพื่อนของนายเหรอ"

“ในเมื่อเป็นเพื่อนของนาย งั้นนายก็ควรจะไปนั่งดูแลข้างๆหรือเปล่า”

“ยังไงซะปั้นซย่าก็เป็นผู้หญิงและเธอก็ดื่มไม่เป็น นั่งตรงนั้น จะไม่รบกวนพวกพี่ๆเขาคุยกันเหรอ” หวงเหลียง

โมโหทันที เขาตบโต๊ะแล้วพูดว่า"โถ่เอ้ย หลินมั่ว ใครให้นายพูดเหรอ"

“เรื่องที่ต้องจัดการในคืนนี้เป็นเรื่องของตระกูลสวี่ ปั้นซย่าเป็นประธานกรรมการบริษัท มันสมเหตุสมผลไหมที่เธอจะไม่ไปดูแลแขกด้วยตัวเอง”

“เอ็งพูดแบบนี้หมายความว่าไง ดูถูกเพื่อนข้าหรือว่าดูถูกข้า”

ชายที่อยู่ข้างๆ หลี่เฉียงก็โมโหเช่นกัน เขาชักมีดพกออกมาแล้วแทงมันลงบนโต๊ะ

คนในห้องตกใจกันหมด สวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยยิ่งหน้าซีด

เมื่อเห็นสีหน้าของทุกคน ชายผู้นั้นก็ดูภูมิใจแล้วสบถ "ให้ตายสิ แกก็ไม่รู้จักจะไปถาม"

“ในเมืองก่วงหยางนี้ ไม่มีใครกล้าไม่ให้เกียรติพี่เฉียง!”

“แกเป็นใครถึงกล้าพูดกับพี่เฉียงของข้าแบบนี้!”

“ทำไมล่ะ แกคิดว่าพี่เขาไร้น้ำยาแล้วเหรอ”

ชายสองสามคนที่อยู่ข้างๆก็ส่งเสียงเชียร์เสียงดัง ทุกคนเหล่มองหลินมั่วอย่างมีชัย ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

สวี่เจี้ยนกงรีบไกล่เกลี่ย "พี่เฉียง พี่อย่าโกรธเลย"

"เด็กโง่ไม่รู้เรื่อง ฉันจะให้เขาขอโทษคุณ!"

“มัวยื่นอึ้งอะไรอยู่เล่าหลินมั่ว”