หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2285

เมื่อหลินมั่วกลับมาในงานเลี้ยง

คนส่วนใหญ่ก็กำลังเมากันได้ที่

ราวกับกำลังดื่มด่ำบรรยากาศก่อนอำลาของงานเลี้ยงในวันนี่

แต่ทว่าเขายังไม่ทันจะได้กลับมานั่งที่ จู่ๆ แม่ยายของเขาก็เข้ามาต่อว่าเขา

“หลินมั่วมากับฉัน!”

หลินมั่วจึงทำได้แค่ยืดตัวขึ้นและตามแม่ยายออกจากงานเลี้ยงไปอย่างเชื่อฟัง

“เด็กสาวพวกนั้นเป็นอะไรไป”

เขามองตามนิ้วที่ฟังฮุ่ยชี้ไปก็เห็นว่าคนที่เธอพูดถึงคือไป๋รั่วหรง หนานปิงเอ๋อร์และซ่งจื่อหลาน

“เป็นอะไรงั้นเหรอครับ”

เมื่อได้ยินคำถามของแม่ยาย หลินมั่วก็เกิดสงสัยขึ้นมา

“นายยังจะถามอีกเหรอ

พอพวกเธอเห็นสายตาของนายผิดปกติไปก็มองนายไม่วางตา ฉันเองก็เป็นผู้หญิงและมองในมุมคนนอก

ถ้าพวกเธอไม่รู้สึกอะไรกับนายก็คงจะไม่มองนายขนาดนี้หรอก”

หลินมั่ว “...”

หา! ก่อนหน้านี้หลินมั่วไม่เคยรู้เลยว่าแม่ยายของตัวเองเก่งกาจเรื่องการมองคนขนาดนี้

เมื่อเห็นหลินมั่วพูดไม่ออก ฟังฮุ่ยก็จี้ถามต่อ

“ฉันว่าจะไม่พูดเรื่องซ่งจื่อหลานแล้วนะ แต่ตอนเธออยู่ที่เมืองก่วง เธอก็เคยส่งสายตาที่แฝงไปด้วยความรู้สึกมาให้นายนี่

ส่วนหนานปิงเอ๋อร์น่ะเหรอ

ฉันได้ยินมาว่าความสัมพันธ์ของนายกับเด็กคนนั้นยังคลุมเครือ ไม่ชัดเจน”

“จริงสิ และเด็กนั่นตอนที่ทานข้าวกัน ไม่รู้ว่ามองนายไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว”

พูดจบ ฟังฮุ่ยก็ชี้ไปยังไป๋รั่วหรง

“หลินมั่วฉันขอเตือนนายเอาไว้นะเพราะเห็นว่านายคือคนในครอบครัวของฉัน

อย่าได้คิดว่าพอตอนนี้มีผลงานขึ้นมาบ้างแล้วจะปล่อยใจลอยไปไหนต่อไหนได้

ถ้านายกล้าก่อปัญหา

ฉันและพ่อของปั้นซย่าขอสาบานเลยว่าต่อให้ต้องสละทั้งชีวิตก็จะไม่ยอมปล่อยให้นายได้เสวยสุขแน่ๆ”

เมื่อได้ยินคำขู่ของแม่ยาย

หลินมั่วก็พยักหน้าลงอย่างเชื่อฟัง จากนั้นเขาก็เดินมาอยู่ด้านหลังของแม่ยายและโอบไหล่ของเธอเอาไว้

จากนั้นก็ค่อยๆ นวดให้เธอใจเย็นลง

“คุณแม่ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ

ผมกับพวกเธอไม่มีอะไรกันจริงๆ ความสัมพันธ์ก็ไม่ได้คลุมเครืออย่างที่คุณแม่คิด

ไม่อย่างนั้นผมจะพาคุณแม่ คุณพ่อและปั้นซย่ามาที่เมืองจิงทำไมล่ะครับ

จริงไหม”

หลังจากได้ยินหลินมั่วอธิบายเช่นนั้น ฟังฮุ่ยจึงใจเย็นลงบ้าง

“น่าเสียดายอาหารสมุนไพรพวกนี้จริงๆ”

อาหารสมุนไพรเป็นอาหารที่เต็มไปด้วยประโยชน์มากมาย แต่กลับถูกแอลกอฮอล์ของเหล้าเข้าไปทดแทน

และแน่นอนว่าคุณประโยชน์ของอาหารสมุนไพรก็หายไปด้วย

เวลาในช่วงบ่ายถูกใช้ไปกับการจัดเก็บงานเลี้ยง

ตั้งแต่งานเลี้ยงเริ่มจนจบลง

ไป๋รั่วหรงเต็มไปด้วยความรู้สึกอึดอัดใจตลอดงาน

“หลินมั่ว งั้นฉันกลับก่อนนะ

จริงสิ ฉันยังไม่ได้แสดงความยินดีกับคุณเลยที่ได้รางวัลชนะ”

“อีกอย่างคุณปู่ยังฝากมาบอกอีกว่ารอคุณจัดการธุระเสร็จ แล้วให้คุณไปหาท่านหน่อย”

เรื่องนี้ท่านผู้เฒ่าก็เคยพูดกับหลินมั่วแล้ว

ยังไงซะนี่ก็เป็นช่วงเวลาสำคัญของลูกศิษย์ของเขา

ก่อนหน้านี้มีคนจำนวนมากต่อว่าเรื่องที่ท่านผู้เฒ่าไป๋รับหลินมั่วมาเป็นศิษย์

เรื่องในครั้งนี้ถือเป็นการตบหน้าพวกเขา

“ขอบคุณนะ รบกวนเธอฝากไปบอกท่านอาจารย์ทีว่าอีกไม่กี่วันผมจะไปหา”

ไป๋รั่วหรงพยักหน้าตอบเขา ก่อนจะเดินจากไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

ตอนที่เธอยังไม่เจอภรรยาของหลินมั่ว เธอก็แอบมีภาพฝันอยู่ในใจ