หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2286

ในช่วงเวลาที่พระจันทร์ลอยเด่นกลางท้องฟ้า

การเดินทางที่ยาวนาน ประกอบกับอาหารสมุนไพรมากประโยชน์

ทำให้ครอบครัวของภรรยาและน้องสาวของเขาเข้าสู่ห้วงนิทราเป็นที่เรียบร้อย

แขกทั้งหลายต่างเดินทางกลับไปหมดแล้ว

ส่วนหนานปิงเอ๋อร์ก็ดูร่าเริงมากขึ้น

เธอคงจะมีความสุขที่ได้อยู่ที่นาล่าหมิงจู

ส่วนปัญหาเรื่องความปลอดภัย ทางนาล่าหมิงจูก็ได้หาทางจัดการเอาไว้อย่างรอบคอบแล้ว

ถ้านับไม่ผิดละก็

ในงานเลี้ยงครั้งนี้ บอดี้การ์ดฝีมือดีที่คอยรักษาความปลอดภัยอยู่ด้านนอกก็มีประมาณสิบกว่าคนเห็นจะได้

ส่วนใหญ่ก็คงจะเป็นลูกน้องของสมิท

และตั้งแต่ที่หนานปิงเอ๋อร์กลับไป บอดี้การ์ดฝีมือดีหลายสิบคนนั้นก็กลับไปเช่นกัน

เมื่อเห็นว่าทุกๆ คนกำลังพักผ่อน

หลินมั่วก็รู้สึกว่าง ไม่มีอะไรทำ

เขาจึงเดินออกไปหลังเขาเพื่อเตรียมฝึกวิทยายุทธ

แต่เมื่อถึงที่นั่นแล้ว

ที่ตรงกลางทะเลสาบ มีเงาของใครบางคนกำลังยืนอยู่บนใบบัวนิ่งๆ

เมื่อกระทบกับแสงจันทร์จึงทำให้เงานั้นสะท้อนไปยังน้ำในทะเลสาบ

เมื่อเงานั้นรับรู้ถึงการมาถึงของหลินมั่ว

ปลายเท้าของเสวี่ยเหลียนก็กระตุกไปเล็กน้อย จึงทำให้ตัวของเธอร่วงลงมายังชายหาด

“อ่าว ดึกขนาดนี้แล้วทำไมคุณยังไม่นอน”

เมื่อเห็นหลินมั่ว

เสวี่ยเหลียนจึงถามขึ้นเบาๆ

“นอนไม่หลับน่ะ ผมเลยคิดว่าจะมาออกกำลังกาย

คุณล่ะ”

การถามกลับของหลินมั่วกลับไม่ได้รับคำตอบ

หลังจากที่เงียบไปสักพัก

จู่ๆ เสวี่ยเหลียนก็พูดขึ้น

“วันนี้ท้องฟ้าสวย มาดูพระจันทร์กับฉันสิ

นี่เป็นโอกาสดีนะ ถ้าพลาดไปคงจะไม่เจอท้องฟ้าแบบนี้แล้วล่ะ”

“ได้สิ!”

หลังจากที่หลินมั่วตอบตกลง

เสวี่ยเหลียนก็กระโดดขึ้นเบาๆ อย่างดีใจ

กระโปรงยาวๆ ของเธอเมื่อกระทบกับแสงจันทร์แล้ว ทำให้เธอดูสวยสง่าเป็นพิเศษ ราวกับนางฟ้าออกมาชมจันทร์

พระจันทร์ในวันนี้สว่างเป็นพิเศษ และกลมเต็มดวงอีกด้วย

เธอนั่งกอดเข่าและมองหลินมั่วเงียบๆ

“คุณว่าตอนนี้เณรน้อยกำลังทำอะไรอยู่”

เมื่อพูดถึงเณรน้อย หลินมั่วก็ยิ้มออกมา

จากนั้นก็เด็ดหญ้าออกมาใบหนึ่งก่อนจะคาบมันไว้ที่ปาก

“จริงสิ คุณคิดจะกลับไปตุนหวงไหม”

ในตอนนี้เสวี่ยเหลียนกำลังซุกหน้าลงกับเข่าของตัวเอง

สำหรับคำถามของหลินมั่ว เธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง

หากยึดตามแผนการที่วางไว้ก่อนหน้านี้ ในตอนนี้เธอก็ควรจะอยู่ระหว่างทางกลับตุนหวง

“คงจะดูก่อนนะเพราะท่านอาจารย์ของฉันยังอยู่ที่เมืองจิง

จะอยู่หรือไปก็คงต้องถามความเห็นของท่านก่อน

ว่าแต่ภรรยาของคุณสวยมากเลยนะ!!”

จู่ๆ เธอก็พูดถึงภรรยาของหลินมั่วขึ้นมา

เสวี่ยเหลียนเปลี่ยนเรื่องไปแบบกะทันหัน

ทำให้หลินมั่วไม่รู้ว่าควรจะตอบเธอว่าอะไร

เขาจึงหันไปมองพระจันทร์เงียบๆ

ความเงียบที่เกิดขึ้นเป็นเพราะต่างคนต่างมีเรื่องที่ไม่อยากพูดถึง หรือบางทีอาจจะพูดไม่ได้

สายลมยามค่ำคืนค่อยๆ พัดเอาความหนาวเข้ามา

เสื้อของพวกเขาปลิวไปตามสายลม หลินมั่วสัมผัสได้ถึงความเย็นที่คืบคลานเข้ามา

“ดึกมากแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ!”

เสวี่ยเหลียนมองตามแผ่นหลังที่กำลังเดินจากไปของหลินมั่ว แววตาของเธอแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง

ในคืนนี้แผนการที่จะฝึกวิทยายุทธของหลินมั่วจึงไม่สำเร็จไปโดยปริยาย