หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2287

ค่ำคืนนี้ผ่านไป

ในเช้าตรู่ของวันต่อมา

ภายในสวนกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง

เมื่อหลินมั่วอาบน้ำเสร็จและเดินออกจากห้องมา

ลูกศิษย์หยิ่นจงส่วนใหญ่ก็เก็บสัมภาระของตัวเอง เตรียมกลับสำนักเรียบร้อยแล้ว

“คุณหมอหลิน พวกเราจะกลับแล้วนะ

พวกคุณดูแลตัวเองด้วยนะ ขอให้ได้รับข่าวดีในการแข่งขันของพันธมิตรศิลปะต่อสู้สมัยหน้านะ”

หลินมั่วยิ้มแห้งก่อนจะส่ายหน้าไปมา

“พอเถอะ เลิกล้อสักที

ขอให้พวกคุณเดินทางปลอดภัย ใบไม้ร่วงปีหน้าเจอกันนะ”

ระหว่างที่กำลังบอกลา จู่ๆ ก็มีคนตะโกนขึ้นมา

“พี่จั่งโหลว พี่สัญญาว่าจะให้สมุนไพรพวกนั้นกับผม ต้องส่งมาให้ผมด้วยนะ อย่าลืมล่ะ”

“ผมด้วย พี่จั่งโหลว อย่าลืมผลหลิงหลงของผมด้วย”

“ผมอีกคนนะ ใบชาเกรดพรีเมี่ยมของพี่น่ะ ถ้าถึงเวลาผมจะมาเอาด้วยตัวเองเลย”

.........

หลังจากที่ทุกคนทวงของทีละอย่างสองอย่าง

จั่งโหลวก็มีสีหน้างุนงงไป

“อะไรกันเนี่ย ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าจะให้ของพวกนั้นกับพวกนาย”

ต้องบอกก่อนว่า ของที่พวกเขาพูดถึงล้วนเป็นสมบัติล้ำค่าของคุณปู่ทั้งหมด

ถ้าต้องมอบให้พวกเขาแล้วละก็

เขาคงไม่มีชีวิตรอดจากเงื้อมมือคุณปู่แน่ๆ

ในขณะที่จั่งโหลวกำลังสับสนอยู่นั้น

คนอื่นๆ ก็หยิบกระดาษบางอย่างออกมา

มันคือสัญญาที่จะมอบสมุนไพรต่างๆ ให้แก่พงกเขา โดยมีลายมือของจั่งโหลวเซ้นชื่อเอาไว้ทุกฉบับ แถมยังมีลายนิ้วมือของเขาด้วย

นี่?

นี่เขาบ้าไปแล้วงั้นเหรอ

เมื่อเห็นหลักฐานที่ชัดเจนขนาดนี้ จั่งโหลวก็ไม่กล้าโวยวาย

แต่เมื่ออ่านดีๆ แล้ว เขาก็พบเรื่องน่าดีใจ

ในสัญญาไม่ได้เขียนรายละเอียดเรื่องเวลาในการมอบของ

โชคดีจริงๆ ที่ยังพอมีเวลาให้เตรียมการ

“ขอให้ทุกท่านวางใจ เรื่องที่ผมให้คำสัญญาผมก็จะทำตามที่พูด

รอให้ผมเตรียมของพวกนั้นให้เรียบร้อยก่อน

แล้วจะส่งไปให้พวกคุณทีละคน”

ส่วนเมื่อไหร่จะเตรียมเสร็จนั้นก็คงจะขึ้นอยู่กับเขา

ยังไม่ทันจะได้เข้าไปด้านใน พวกเขาก็ได้ยินเสียงสนทนาจากในห้องดังออกมาด้านนอกเสียก่อน

“แม่ มีเรื่องอะไรกันแน่ ผมกำลังยุ่งๆ อยู่เลย

จู่ๆ แม่ก็เรียกผมมาแบบนี้ คะแนนจิตพิสัยการฝึกงานของผมถูกหักแน่”

ในขณะที่พวกเขากำลังบ่นอยู่นั้น

หลินมั่วก็ผลักประตูเข้าไป

หญิงสาวคนหนึ่งก็ได้ยินขึ้นต้อนรับพวกเขา

“ฮุยฮุย คิดถึงเธอจะแย่แล้ว

หลายปีมานี้พอย้ายมาอยู่ที่เมืองจิงก็ไม่ค่อยได้ติดต่อเธอเลย”

พูดจบ หญิงสาวคนนั้นก็วิ่งเข้ามาหาฟังฮุ่ย

ก่อนจะจับมือเธอแน่น

แต่สายตาของเธอกลับไม่ได้มองฟังฮุ่ยแม้แต่น้อย เธอมองผ่านไปยังด้านหลังของฟังฮุ่ยที่มีหลินมั่วและสวี่เจี้ยนกงยืนอยู่

แต่ก็เป็นเพียงการเหลือบมองเท่านั้น

แววตาของเธอแฝงไปด้วยความลำพองใจ

“มาๆ นั่งสิ เชิญๆ

ฮุยฮุย ที่นี่คือร้านอาหารปาเซียง เป็นร้านอาหารที่ดังที่สุดในเมืองจิงเลยนะ

ถ้าไม่ใช่เพราะเสี่ยวชวนช่วยติดต่อให้เพราะเขาก็มีเส้นสายอยู่บ้าง พวกเราก็คงจะจองล่วงหน้าไม่ได้!

อาหารของที่นี่ถือเป็นของเด็ดเมืองจิงเลยล่ะ วันนี้เธอต้องชิมนะ”