หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2307

“เดี๋ยวก่อนครับ!

นี่เป็นการบังคับขายกันหรือเปล่า”

แม้ว่าหลินมั่วจะถูกใจตึกหลังนี้

แต่ในแง่ของการเจรจาธุรกิจแล้ว มาก่อนย่อมได้ก่อน

เขาเองก็ไม่คิดจะเข้าไปขัดขวางอะไร

แต่ผู้จัดการเจียงคนนี้ ใช้อำนาจของตนบังคับให้อีกฝ่ายลดราคาลง

เรื่องนี้ เขาเองก็ทนดูต่อไม่ไหวเช่นกัน

ผู้จัดการเจียงที่เดิมทีมีสีหน้าพึงพอใจมาก

เขาวางแผนที่จะกดราคาลงอย่างบ้าคลั่ง

ถึงตอนนั้น เขาจะแจ้งต่อบริษัทที่ราคาเดิมคือหนึ่งร้อยห้าสิบล้าน

แล้วเมื่อเรื่องนี้เสร็จสิ้น เขาจะใช้เงินยี่สิบห้าล้านไกล่เกลี่ยความสัมพันธ์ ท้ายที่สุดก็ยังคงเหลือเงินห้าสิบล้านเข้ากระเป๋าตนเอง

เมื่อแผนการกำลังจะสำเร็จ และเจ้าของร้านอาหารก็กำลังจะตอบตกลงอยู่แล้ว

จู่ๆ ก็มีชายแปลกหน้าคนหนึ่งเข้ามาขัดจังหวะเสียอย่างนั้น

ผู้จัดการเจียงโกรธมาก

และเมื่อเขาเห็นการแต่งกายของหลินมั่ว เขาก็หลุดหัวเราะออกมา

“ผมว่านะเถ้าแก่ไช่ สถานที่ของคุณนี่ยิ่งเก่าก็ยิ่งไม่ไหวแล้ว

ถ้าจำไม่ผิดละก็ ร้านอาหารของคุณเป็นสถานที่ให้บริการผู้คนระดับไฮเอนด์โดยเฉพาะ

ตอนนี้จะขายร้านอาหารอยู่แล้ว อนุญาตให้พวกอีเหลกเขละขละใครก็เข้ามาได้หมดแล้วงั้นหรือ”

ขณะที่พูด ผู้จัดการเจียงก็เหลือบมองหลินมั่วด้วยสายตาดูแคลน จากนั้นก็ไม่สนใจเขาอีก

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจชายหนุ่มท่าทางจนๆ อย่างหลินมั่วเลยสักนิด

“คุณบังคับเขาขายใช่ไหม”

เมื่อหลินมั่วเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกครั้งด้วยสีหน้าสงบ

ผู้จัดการเจียงก็มีสีหน้าเคร่งขรึมเช่นกัน

“บังคับซื้อขายอย่างนั้นหรือ

คุณพูดถูก ผมกำลังซื้อขายด้วยการบังคับ แล้วคุณจะทำไม

ถ้าคุณมีความสามารถก็ซื้อมันไปสิ"

“ราคาเดิมอยู่ที่หนึ่งร้อยห้าสิบล้าน ไม่ใช่ว่าผมดูถูกคุณนะ

แต่ท่าทางของคุณดูยากจนมาก หมื่นห้ายังไม่รู้จะมีไหมเลย

กล้าดียังไงมายุ่งเรื่องของคนอื่นแบบนี้"

ในเวลานี้ ดวงตาของหลินมั่วก็เป็นประกาย

เขาไม่ได้ใส่ใจคำพูดเหน็บแนมของผู้จัดการเจียงเท่าใดนัก

ก็แค่เสียงหมาบ้าเห่าเท่านั้น

“แล้วถ้าผมมีล่ะ!

สิทธิ์ในการซื้ออาคารนี้จะเป็นของผมใช่ไหม”

เมื่อผู้จัดการเจียงได้ยินหลินมั่วพูดเช่นนั้น

เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ฮ่าๆๆ ตลกมาก

คนจนๆ อย่างคุณ ก็ยังกล้าพูดจาเพ้อเจ้อ"

โดยบอกว่าเป็นเงินปันผลกำไรจากสเปรย์อวิ๋นช่วง

แม้ว่าเขาจะไม่แน่ใจว่าเงินในบัตรนี้มีจำนวนเท่าไหร่

แต่ด้วยท่าทางดูจริงจังของซ่งจื่อหลาน

คาดว่ายอดเงินน่าจะมีมากกว่าห้าร้อยล้าน

“อะไรกัน เล่นละครขนาดนี้เลย!”

เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่ค่อยมั่นใจนักของหลินมั่ว ผู้จัดการเจียงก็อดไม่ได้ที่จะแขวะออกมา

ในเวลานี้ เขาจินตนาการภาพหลินมั่วก้มศีรษะคำนับขอขมาเขาในสมองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

แต่ขณะนั้นเอง

จู่ๆ ก็มีเสียงแจ้งเงินโอนเข้าบัญชีของเจ้าของร้านอาหารดังขึ้น

“โอ๊ะ! มีเงินหนึ่งร้อยห้าสิบล้านโอนเข้าบัญชีแล้ว!”

เสียงเตือนนี้เท่ากับเป็นการตบหน้าผู้จัดการเจียงอย่างแรง

“เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่ๆ

ยาจกอย่างคุณ จะมีเงินมากขนาดนี้ได้อย่างไร

พวกคุณจะต้องร่วมมือกันมาหลอกลวงผมแน่ๆ! "

ผู้จัดการเจียงรีบไปตรงหน้าหลินมั่ว

เพียงแค่สายตาของเขาไปสะดุดกับเครื่องรูดบัตรเครดิต

และเห็นชุดตัวเลขยาวๆ บนจอภาพ

ดวงตาของเขาสั่นไหว

“ห้า...ห้าหมื่นล้าน!”