หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2313

ยังไงการไม่กินอาหารเช้าก็เป็นติดเป็นนิสัยไปแล้ว

ในตอนเช้าแบบนี้กลับไม่ได้มีความรู้สึกหิวอะไร

หากไม่ใช่เพราะลำไส้ไม่สบาย ผู้จัดการเมิ่งเองก็คงจะไม่ให้คนซื้ออาหารเช้ามาหรอก

แต่แล้วเมื่อได้กลิ่นหอมที่โชยออกมาจากกล่องข้าว ผู้จัดการเฉินเองก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

“เหล่าเฉิน นายมากินก่อนไหม”

ผู้จัดการเห็นเขาที่มีท่าทางจะน้ำลายไหล ก็อดกลั้นความรู้สึกหิวโหยนั้นเอาไว้และพูดเชิญชวนอย่างใจกว้าง

“นายพอเลย ฉันกินอาหารเช้ามาแล้ว”

พูดพลางผู้จัดการเฉินก็เดินไปทางโต๊ะทำงานของตน

แต่ในตอนที่หันหลังกลับ ก็อดไม่ได้ที่จะมองโจ๊กแปดสมบัติบนโต๊ะ

ทำไมอาหารเช้าที่ทั่วไปแบบนี้ ถึงได้ทำออกมาได้น่ากินแบบนี้นะ

และเขายังไม่ทันจะได้นั่งลง เสียงกินโจ๊กนั้นก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง บวกกับกลิ่นหอมอบอวลในห้องนั้น ในที่สุดผู้จัดการเฉินเองก็อดไม่ไหว

หลังจากโทรเบอร์ของแผนกผู้จัดการ เขาก็เจาะจงให้เรียกหลิวตงมา

ไม่ถึงสิบนาที เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้น หลิวตงก็วิ่งออกจากสำนักงานอย่างร้อนรนอีกครั้ง

ในอีกด้านหนึ่ง

ตั้งแต่ที่หลินมั่วได้กรรมสิทธิ์ของโรงเหล้ามา แม่ยายจึงได้รีบจัดการเรื่องร้านน้ำชายามเช้า

เพียงเวลาสั้นๆ ไม่กี่วัน โรงเหล้าก็ถูกเปลี่ยนแต่งมาเป็นร้านน้ำชายามเช้าอย่างสิ้นเชิง

และได้ตั้งชื่อว่า “ร้านน้ำชาเช้าซย่ามั่ว”

ซึ่งในวันนี้ที่เป็นวันเปิดร้านวันแรก กิจการในร้านดูเหมือนจะเงียบเหงามากๆ

คนที่มานั้นมีไม่ถึงสิบคน

“ปั้นซย่า ราคาที่เราตั้งมันสูงไปหรือเปล่า ทำไมไม่มีใครมาร้านเลย”

ในวันเปิดร้านแบบนี้ เมื่อเห็นว่าไม่มีคนเลย แม่ยายก็อดไม่ได้ที่จะกังวล

“แม่วางใจเถอะ หลินมั่วบอกแล้ว อาหารเช้าที่ร้านเราขายนั้นเขาล้วนคิดค้นออกมาด้วยความประณีตตั้งใจ บวกกับการลงทุนหน้าร้าน ราคานี้เป็นราคาที่ต่ำที่สุดแล้ว”

“อีกอย่าง โจ๊กประเภทต่างๆ แม่เองก็เคยชิมแล้ว ไม่เพียงแต่รสชาติดี แถมยังมีสรรพคุณในการรักษาโรค สบายใจได้เลย!”