หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2314

ทำงานมาจนถึงเวลาบ่ายสอง

สวี่ปั้นซย่ากับฟางฮุ่ยถึงได้ส่งลูกค้ากลุ่มใหญ่กลุ่มนี้กลับไปจนหมด

ความเป็นพวกเขาควรจะไปตั้งแต่บ่ายโมง แต่เมื่อรู้ว่าที่ร้านน้ำชาเช้ามีโจ๊กบำรุงอื่นๆ อีกมาก

อย่างเช่นโจ๊กแปดสมบัติที่บำรุงกระเพราะ โจ๊กขิงพุทราจีนที่อุ่นท้อง รวมถึงโจ๊กว่านพร้าวจอหงวนและอื่นๆ

อีกทั้งยังมีชาเรียกความสดชื่น ชาบำรุงความงาม ชาบำรุงม้ามและชาอื่นๆ ที่ไว้บำรุงร่างกายส่วนอื่นๆ อีกมากมาย

แม้ว่าราคาจะมีตั้งแต่หลักร้อยจนถึงหลักพันหยวน

แต่ในฐานะที่เป็นผู้จัดการของเครือบริษัท ผู้จัดการเฉินนั้นไม่อ้ำอึ้งเลย แทบจะสั่งทุกเมนูให้กับพนักงานของตนอย่างละชุด

จึงได้ใช้เวลานานขนาดนี้

เมื่อเก็บร้านเรียบร้อย แม่ยายฟางฮุ้ยก็ตีแขนที่ปวดเมื่อย

สวี่ปั้นซย่าเห็นท่าทางของแม่ก็ส่ายหัวอย่างหมดปัญญา

“แม่ พวกเราจ้างพนักงานเถอะ ไม่อย่างนั้น พวกเราบวกพ่ออีกหนึ่งคน ทั้งหมดก็แค่สามคน มันทำไม่ทันหรอกนะ”

เมื่อได้ยินคำแนะนำนี้ ฟางฮุ้ยเองก็เผยความอ่อนไหวออกมา

แค่คนสามคนก็ทำกันไม่ทันจริงๆ พวกกับครอบครัวของตนเองนั้นก็ไม่ได้ทำงานด้านนี้มาก่อนเลย อย่างที่รู้ๆ กัน ลูกสาวนั้นเป็นถึงผู้จัดการของบริษัทสวี่ซื่อกรุ๊ป มาเป็นพนักงานบริการมันก็คงจะไม่เหมาะ

เมื่อคิดแบบนี้ แม่ยายเองก็พยักหน้าเห็นด้วย แต่ปากก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะพูดบ่น “หลินมั่วล่ะ ตั้งแต่ที่ได้กรรมสิทธิ์ของโรงเหล้านี้มา วันๆ ก็ไม่เจอตัวเลยนะ ปั้นซย่าต้องคอยดูเขาเอาไว้นะ เมืองจิงนี้เต็มไปด้วยสิ่งเร้า ไม่แน่วันไหนเขาก็เปลี่ยนใจคิดไม่ซื่อแล้ว”

สำหรับเรื่องนี้ สวี่ปั้นซย่านั้นกลับไม่ได้คิดอะไรมาก

ทั้งสองคนคบหากันมานานขนาดนี้ จากต้นแรกที่มีความขัดแย้งกันระหว่างพ่อแม่กับสามั จนถึงตอนหลังที่ทั้งสองท่านนั้นค่อยๆ เปลี่ยนความคิดที่มีต่อหลินมั่ว และในระหว่างนี้ หากหลินมั่วมีความคิดอะไรจริงๆ ก็คงจะเปลี่ยนใจไปนานแล้ว ทำไมจะต้องรอให้ถึงที่เมืองจิง

“แม่ อย่าคิดเหลวไหลเลย หลินมั่วไม่ใช่คนแบบนั้น ตอนนี้ฐานะของเขานั้นไม่เหมือนเดิมแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะมีเรื่องของตนเองที่จะต้องจัดการ พวกเราอย่าไปเพิ่มภาระให้กับเขาเลย”

เมื่อแม่ยายได้ยินแบบนี้ก็ไม่ดีใจขึ้นมาทันที

“นี่เธอก็เข้าข้างแต่คนอื่น ฉันที่เป็นแม่ก็ต้องคิดหวังดีกับเธอไม่ใช่เหรอ”

พลางเรียนรู้ความรู้ในยุคปัจจุบันของทางการแพทย์ที่สมาคมแพทย์สภาอาวุโส

ชีวิตของเขานั้นก็ดูเต็มที่ดี

ช่วงบ่ายในวันนี้ ผู้อาวุโสเนี้ยมาหาหลินมั่วอีกครั้ง

“ปัจจุบันการวิจัยมาถึงขั้นนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้นลงชั่วคราวแล้ว เรื่องของเซรั่มนั้นพวกเราเองก็ได้ของสำเร็จรูปขั้นพื้นฐานแล้ว แม้จะยังมีผลข้างเคียงบ้าง แต่การทำลายนั้นไม่มากนัก”

สำหรับผลลัพพ์นี้หลินมั่วเองก็ดีใจอย่างมาก เพียงแค่วิจัยเซรั่มออกมา ไวรัส “ซอมบี้” นี้ก็ไม่ได้มีผลร้ายกับคนทั่วไปมากนักแล้ว

“ผู้อาวุโสเนี่ย งั้นฉันกลับไปก่อนนะครับ”

เขาวางหนังสือ ‘เซลล์วิทยา’ ในมือลง จากนั้นหลอนมั่วก็จากไป

“โอเค นายกลับไปเถอะ กิจกรรมงานเปลี่ยนยุคสมัยของสมาคมศิลปะการต่อสู้ก็ใกล้จะจะเริ่มแล้ว ช่วงนี้นายจะต้องรีบหน่อยแล้ว ต้องพยายามเอาผู้ชนะของสมาคมศิลปะการต่อสู้นี้มาให้ได้ ถึงเวลานั้น เป็นยอดทั้งทางการแพทย์และศิลปะการต่อสู้ ก็จะเป็นตำนานที่ไม่เคยมีมาก่อน”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ในสายตาของผู้อาวุโสเองก็มีเสียงเปล่งประกาย