หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 250

ซ่งจื่อหลานปรากฏตัวขึ้น ทำให้ใครหลายๆ คนในที่นี้ต่างมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

อดีตหญิงงามเป็นอันดับหนึ่งในเมืองก่วงหยางนั้นมีเสน่ห์ของความเป็นผู้ใหญ่กว่าสวี่ปั้นซย่าเป็นอย่างมาก และยังมีความรู้สึกที่สวยหยาดเยิ้มกว่ามากๆ ด้วยเช่นกัน

ฮั่วซิ่งเซวียนหรี่ตาลง ในใจนั้นกระเหี้ยนกระหือรืออย่างยิ่ง

การมาเมืองก่วงหยางในครั้งนี้ ได้พบกับหญิงงามไม่น้อยเลย!

เพียงแต่ว่า หญิงงามเหล่านี้ทำไมถึงต้องมาพูดแทนหลินมั่วด้วยล่ะ?

ผู้นำตระกูลซ่งขมวดคิ้วมุ่น พลางพูดน้ำเสียงเคร่งขรึม “จื่อหลาน อย่ามาทำอะไรออกนอกหน้านะ!”

“หลักฐานที่หงเหว่ยเอาออกมามันก็เพียงพอแล้ว ยังจะต้องให้หลินมั่วพูดอะไรอีก?”

“และที่นี่ก็ไม่ใช่ที่ที่แกควรจะมาด้วย ออกไปซะ!”

ซ่งจือหลานไม่ได้ขยับไปไหน พลางยิ้มหยัน “คุณลุงคะ คุณลุงแค่มาเป็นพยานเท่านั้น ก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องพูดแทนตระกูลโจวหรือเปล่า?”

ผู้นำตระกูลซ่งโกรธขึ้นมาทันที “แกหมายความว่ายังไง?”

ซ่งจื่อหลาน “ความหมายของฉันก็คือ ไม่ว่าจะทำอะไร ก็จะต้องมีการตัดสินเป็นของตัวเอง”

“แม้ว่าจะยังไม่สามารถสรุปได้ ก็อย่างเพิ่งคาดเดากันไปเองด้วยเช่นกัน”

“ไม่อย่างนั้น การเสียหน้าเองน่ะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ถ้าต้องทำให้ตระกูลเสียศักดิ์ศรีไปด้วย นั่นแหละถึงจะกลายเป็นนักโทษจริงๆ !”

ผู้นำตระกูลซ่งโกรธจนหน้าบึ้งตึง “ซ่งจื่อหลาน นี่แกกำลังสอนฉันว่าต้องทำยังไงงั้นเรอะ?”

“แกอย่าลืมนะว่าฉันกับพ่อของแกนั้นเป็นพี่น้องกัน”

“นึกไม่ถึงเลยว่าคนรุ่นหลังอย่างแกจะไม่ให้เกียรติฉันกันขนาดนี้เลย?”

ซ่งจื่อหลานยิ้มเยาะเช่นกัน “คุณลุงคะ คุณลุงก็อย่าลืมสิคะ”

“ว่าในตอนแรกนั้นใครเป็นคนที่ไล่ฉันออกจากตระกูลซ่ง ใครเป็นคนที่ตามไล่ฆ่าฉัน!”

ผู้นำตระกูลซ่ง “กะ...แก...”

ผู้คนในที่นี้ต่างพูดกันอย่างขบขัน การทะเลาะวิวาทภายในครอบครัวแบบนี้ พวกเขานั้นยินดีเป็นที่สุดที่ได้เห็นมัน

หลังจากที่ซ่งจื่อหลานกลับมา เป็นผลที่ทำให้กำลังของตระกูลซ่งนั้นเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ปราบอีกเก้าตระกูลใหญ่ได้อย่างมั่นคง

ถ้าหากซ่งจื่อหลานและตระกูลซ่งมีความขัดแย้งกันภายใน กำลังของตระกูลซ่งจะต้องลดลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ ตระกูลใหญ่อีกเก้าตระกูลจึงยินดีที่ได้เห็นสถานการณ์เช่นนี้

แม้ว่าในใจของผู้นำตระกูลซ่งจะมีความโกรธ แต่เขาก็เข้าใจถึงสถานการณ์ในตอนนี้เช่นกัน

จริงที่เขามีปากเสียงกับซ่งจื่อหลานอย่างรุนแรง เพียงแค่ทำให้ผู้อื่นมองเป็นเรื่องน่าขบขัน และตระกูลก็จะประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่

สุดท้ายแล้ว เขาก็ทำได้เพียงจ้องมองไปที่ซ่งจื่อหลานอย่างเหี้ยมๆ และกลืนความโกรธนี้ลงไปอย่างเงียบๆ