หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 268

หลินมั่วเพิ่งมาเข้างานได้ไม่นานก็ได้ข่าวว่าตัวเองได้ถูกย้ายมาแผนกแพทย์แผนจีนแล้ว

เขาสับสนเล็กน้อย คณบดีจัดการเรื่องต่างๆ ได้เร็วขนาดนี้เลยหรือ?

อย่างไรก็ตาม หลินมั่วไม่ได้ใส่ใจ

ตอนนี้เขากำลังศึกษาวิชาทางการแพทย์และยังใช้แพทย์แผนจีนเป็นหลัก ไปอยู่แผนกแพทย์แผนจีนจะเหมาะสมกว่า

เขาเพิ่งจะย้ายของมาที่ทำงานแล้วนั่งลง สวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ยและสวี่ตงเสวี่ยก็เข้ามาให้ห้องทำงานด้วยรอยยิ้ม

สวี่เจี้ยนกงหัวเราะแล้วพูดว่า “เสี่ยวหลิน รู้สึกยังไงบ้างที่ได้เปลี่ยนห้องทำงาน?”

สวี่ตงเสวี่ยมองไปรอบๆ แล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ยังต้องพูดอีกเหรอ มันต้องดีมากแน่นอน!”

“ห้องทำงานนี้กว้างขวาง สว่างไสวมองดูแล้วช่างสะดวกสบาย”

“ใช่ไหม เสี่ยวหลิน?”

หลินมั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย “พวกคุณมีเรื่องอะไร?”

ฟังฮุ่ยโบกมือ “ไม่มีเรื่องอะไร แค่แวะมาดูเดี๋ยวก็ไป”

“แกทำงานอยู่ที่นี่มาได้สักพักแล้วแต่พวกเรายังไม่ได้แวะมาดูแกที่โรงพยาบาลเลย”

“เฮ้อ สาเหตุหลักก็เป็นเพราะพวกเรายุ่งเกินไป”

“ไม่งั้นวันนี้เราจะสละเวลาเล็กน้อยเพื่อมาพบเพื่อนเก่าและต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อให้เขาย้ายแกมาเป็นหัวหน้าแผนกที่นี่”

“อย่างไรก็ตาม เสี่ยวหลิน แกเองก็ไม่ต้องรู้สึกขอบคุณเราหรอก”

“พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน นี่คือสิ่งที่พวกเราควรทำ!”

หลินมั่วตกตะลึง เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับพวกเขากัน?

สวี่เจี้ยนกงพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง “เสี่ยวหลิน ยังไงแกก็เรียกพวกเราว่าพ่อแม่”

“พวกเราไม่ได้คาดหวังให้แกตอบแทนบุญคุณเราหรอก แกแค่ทำงานให้ดีๆ ให้สมกับที่พวกเราพยายามอย่างยากลำบากก็พอแล้ว!”

หลินมั่วเบะปาก คุณสองคนพยายามอะไร?

เมื่อไม่กี่ปีก่อนที่ฉันไปล้างห้องน้ำ พวกคุณสองคนเดินอ้อมโรงพยาบาลเพราะกลัวที่จะมายุ่งเกี่ยวกับฉัน

ตอนนี้กลับมาแสดงความห่วงใยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ พูดไปพูดมาคงไม่ใช่ว่าเพราะสามร้อยล้านนั้น

หลินมั่วไม่ได้สนใจพวกเขาและพูดเอาอกเอาใจเพียงไม่กี่คำ

หลังจากคุยกันไปได้สักพัก ทั้งสองก็รู้สึกว่ามันใกล้ถึงเวลาแล้ว ฟังฮุ่ยจึงพูดออกมาตรงๆ “เสี่ยวหลิน การ์ดเมื่อวานที่ตระกูลโจวให้เป็นค่าชดเชย แกยังเก็บไว้อยู่หรือเปล่า?”

หลินมั่ว “อืม อยู่กับตัว ทำไม?”

ฟังฮุ่ยยิ้มออกมาทันที “แกยังเป็นเด็กรู้จักฟังนะเนี่ย!”

“แกวางใจเถอะ พ่อแม่ไม่โลภเอาเงินแกไปหรอก”

“เอาอย่างนี้ แกเอาการ์ดมาให้ฉันก่อน ถ้าฉันใช้จ่ายไปเท่าไหร่ค่อยมาบอกแก?”

หลินมั่วพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ปัญหาคือ พวกคุณสองคนมาช้าไปแล้ว”

“เงินในการ์ดนั้นไม่มีแล้ว”

“อะไรนะ!?” ฟังฮุ่ยและสวี่เจี้ยนกงอุทานเสียงดังออกมาพร้อมกัน

สวี่เจี้ยนกงโกรธมาก “สามร้อยล้าน!”

“ทำไมถึงไม่มี?”

“ถึงแกจะฟุ่มเฟือยก็คงไม่อาจใช้สามร้อยล้านหมดได้ภายในคืนเดียว!”

“แก...แกไม่ใช่ว่าเอาเงินไปแล้ว แล้วมาหลอกพวกเราเหรอ?”

“ฉันจะบอกแกไว้ ค่าชดเชยในการ์ดนั้นไม่ได้มีไว้ให้แกคนเดียวแต่มันยังมีไว้สำหรับพวกเราด้วย!”

“แกทำเงินของพวกฉันหายไปแล้ว ฉัน...ฉันไม่ยกโทษให้แกแน่!”