หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 276

สวี่เจี้ยนกงอยากจะพูดต่อ แต่ถูกฟังฮุ่ยรีบห้ามไว้

ฟังฮุ่ยโบกมือ “ได้ๆๆ พวกเรารู้แล้ว”

“เฮ้ เงินนี่ก็ช่างมัน เป็นเพราะพวกเราไม่มีโชคที่จะได้ใช้เงินจำนวนนี้”

“แต่ว่า ปั้นซย่า แกต้องนึกถึงพ่อกับแม่ด้วย”

“ฉันสองคนไม่สามารถอยู่บ้านไปจนแก่ เพื่อรอให้แกช่วยเหลือได้นะ?”

สวี่ปั้นซย่าพรู่ลมหายใจ ขอเพียงแค่พวกเขาไม่สืบหาเรื่องเงินอย่างอื่นก็ง่ายที่จะพูด

“แม่ พวกคุณอายุเท่านี้แล้วก็ควรอยู่บ้านมีชีวิตที่สุขสบาย”

“แม้ว่าบริษัทจะมีรายได้ไม่มากนัก แต่พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเงิน”

สวี่ปั้นซย่าตอบกลับ

ฟังฮุ่ยโบกมือ “ปั้นซย่า แกไม่เข้าใจความหมายที่ฉันพูด”

“ฉันหมายถึง ฉันกับพ่อแกไม่สามารถอยู่บ้านเฉยๆ ได้”

“คือแบบนี้ ฉันสองคนอยากหาอะไรทำ”

สีหน้าของสวี่ปั้นซย่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ครั้งก่อนพวกเขาสองคนอยากหาอะไรทำจึงเปิดบริษัทเครื่องยาสมุนไพร

เป็นผลให้บริษัทเกือบจะประสบปัญหาครั้งใหญ่ ครั้งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นอีก?

แต่ทว่า เมื่อนึกถึงเรื่องเงินสามร้อยล้านบาท ท้ายที่สุดเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่รับได้

“แม่ พวกคุณอยากจะทำอะไรล่ะ” สวี่ปั้นซย่าลองถามหยั่งเชิงดู

ฟังฮุ่ยมองสวี่เจี้ยนกงและพูดเสียงค่อย “ฉันคิดอย่างนี้ บริษัทเราเป็นบริษัทยาพอดี ฉันอยากเปิดร้านขายยา”

“ทุกอย่างในร้านขายยาจะถูกมอบให้ผู้เชี่ยวชาญควบคุม ฉันสองคนจะไม่ขอเข้าไปยุ่งแค่จะเป็นเจ้าของร้าน”

“และจะไม่ให้เกิดอุบัติเหตุอะไรในการเปิดร้านขายยา”

“สุดท้ายยาที่สามารถขายได้ทั้งหมดจะได้รับการตรวจสอบและจะไม่มีปัญหา”

“ปั้นซย่า แกคิดอย่างไร”

สวี่ปั้นซย่าคิดอย่างรอบคอบ นี่ถือเป็นความคิดที่ดี

บริษัทเครื่องยาสมุนไพรได้คะแนนอย่างชัดเจนในด้านเครื่องยาสมุนไพร การเปิดร้านขายยาไม่ต้องกังวลเรื่องเหล่านี้เลย

แค่หาคนที่เฉลียวฉลาดมาควบคุมร้านขายยา อีกทั้งยาทุกชนิดที่ขายได้ผ่านมาตรฐานการตรวจสอบแล้วจึงไม่มีปัญหาอะไร

สวี่ปั้นซย่าไม่ได้นึกถึงว่าร้านขายยานี้จะทำเงินได้หรือทำเงินไม่ได้ สำคัญคือสามารถทำให้ทั้งสองคนได้ทำอะไรบ้าง

ไม่เช่นนั้น พวกเขาทั้งสองคงจะกวนเธอตลอดทั้งวันจนตัวเองปวดหัวเหมือนกัน