หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 276

สวี่เจี้ยนกงอยากจะพูดต่อ แต่ถูกฟังฮุ่ยรีบห้ามไว้

ฟังฮุ่ยโบกมือ “ได้ๆๆ พวกเรารู้แล้ว”

“เฮ้ เงินนี่ก็ช่างมัน เป็นเพราะพวกเราไม่มีโชคที่จะได้ใช้เงินจำนวนนี้”

“แต่ว่า ปั้นซย่า แกต้องนึกถึงพ่อกับแม่ด้วย”

“ฉันสองคนไม่สามารถอยู่บ้านไปจนแก่ เพื่อรอให้แกช่วยเหลือได้นะ?”

สวี่ปั้นซย่าพรู่ลมหายใจ ขอเพียงแค่พวกเขาไม่สืบหาเรื่องเงินอย่างอื่นก็ง่ายที่จะพูด

“แม่ พวกคุณอายุเท่านี้แล้วก็ควรอยู่บ้านมีชีวิตที่สุขสบาย”

“แม้ว่าบริษัทจะมีรายได้ไม่มากนัก แต่พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเงิน”

สวี่ปั้นซย่าตอบกลับ

ฟังฮุ่ยโบกมือ “ปั้นซย่า แกไม่เข้าใจความหมายที่ฉันพูด”

“ฉันหมายถึง ฉันกับพ่อแกไม่สามารถอยู่บ้านเฉยๆ ได้”

“คือแบบนี้ ฉันสองคนอยากหาอะไรทำ”

สีหน้าของสวี่ปั้นซย่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ครั้งก่อนพวกเขาสองคนอยากหาอะไรทำจึงเปิดบริษัทเครื่องยาสมุนไพร

เป็นผลให้บริษัทเกือบจะประสบปัญหาครั้งใหญ่ ครั้งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นอีก?

แต่ทว่า เมื่อนึกถึงเรื่องเงินสามร้อยล้านบาท ท้ายที่สุดเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่รับได้

“แม่ พวกคุณอยากจะทำอะไรล่ะ” สวี่ปั้นซย่าลองถามหยั่งเชิงดู

ฟังฮุ่ยมองสวี่เจี้ยนกงและพูดเสียงค่อย “ฉันคิดอย่างนี้ บริษัทเราเป็นบริษัทยาพอดี ฉันอยากเปิดร้านขายยา”

“ทุกอย่างในร้านขายยาจะถูกมอบให้ผู้เชี่ยวชาญควบคุม ฉันสองคนจะไม่ขอเข้าไปยุ่งแค่จะเป็นเจ้าของร้าน”

“และจะไม่ให้เกิดอุบัติเหตุอะไรในการเปิดร้านขายยา”

“สุดท้ายยาที่สามารถขายได้ทั้งหมดจะได้รับการตรวจสอบและจะไม่มีปัญหา”

“ปั้นซย่า แกคิดอย่างไร”

สวี่ปั้นซย่าคิดอย่างรอบคอบ นี่ถือเป็นความคิดที่ดี

บริษัทเครื่องยาสมุนไพรได้คะแนนอย่างชัดเจนในด้านเครื่องยาสมุนไพร การเปิดร้านขายยาไม่ต้องกังวลเรื่องเหล่านี้เลย

แค่หาคนที่เฉลียวฉลาดมาควบคุมร้านขายยา อีกทั้งยาทุกชนิดที่ขายได้ผ่านมาตรฐานการตรวจสอบแล้วจึงไม่มีปัญหาอะไร

สวี่ปั้นซย่าไม่ได้นึกถึงว่าร้านขายยานี้จะทำเงินได้หรือทำเงินไม่ได้ สำคัญคือสามารถทำให้ทั้งสองคนได้ทำอะไรบ้าง

ไม่เช่นนั้น พวกเขาทั้งสองคงจะกวนเธอตลอดทั้งวันจนตัวเองปวดหัวเหมือนกัน

แต่ว่าเธอไม่ได้ตัดสินใจโดยตรง แต่มองไปที่หลินมั่ว

เมื่อหลินมั่วพยักหน้าเบาๆ แสดงว่าเขาอนุญาต

สวี่ปั้นซย่าถึงพยักหน้า “แม่ ความคิดของแม่ดีมาก ฉันสนับสนุน”

“เอาแบบนี้ ฉันจะช่วยจัดการเรื่องร้านขายยาให้ภายในสองวัน”

“ฉันมีเงินอยู่สองสามแสน ถ้าเบิกเงินโบนัสล่วงหน้าจากบริษัทก็น่าจะเปิดร้านขายยาได้”

ฟังฮุ่ยส่ายหน้าทันที “ปั้นซย่า แกพูดเหมือนเป็นร้านขายยาเล็กๆ”

“ฉันอยากเปิดร้านใหญ่ ร้านค้าลูกโซ่ประเภทนั้น”

สวี่ปั้นซย่าสับสน “อ่า? เปิด...เปิดร้านใหญ่ทำไมขนาดนั้นล่ะ?”

ฟังฮุ่ยพูดอย่างร้อนใจ “ปั้นซย่า แกเป็นถึงซีอีโอบริษัทใหญ่”

“ถ้าฉันสองคนเปิดร้านขายยาเล็กๆ จะทำให้แกเสียหน้า”

“หากเพื่อนเก่าเพื่อนร่วมชั้นเรียนของพวกฉันรู้ จะคิดว่าลูกสาวไม่กตัญญู”

“ตัวเองเป็นถึงซีอีโอใหญ่ แต่พ่อแม่ดูแลร้านขายยาเล็กๆ มันเสียหน้าไหม?”

สวี่ปั้นซย่างงงวย มีอะไรให้เสียหน้า?

แต่ว่า นี่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญ เธอจึงไม่กล้าโต้เถียงอีก

มันไม่ง่ายเลยที่จะเปลี่ยนมาเป็นหัวข้อนี้ได้ เธอไม่กล้ายั่วโมโหพ่อแม่อีก

“พวกคุณอยากเปิดร้านใหญ่ขนาดไหน?”

สวี่ปั้นซย่าลองหยั่งเชิงถาม

ฟังฮุ่ยคิด “อย่างน้อยก็เหมือนร้านขายยาเซิ่งหยวน!”

สวี่ปั้นซย่าแทบกระอักเลือด “แม่ แม่รู้ไหมว่าร้านขายยาเซิ่งหยวนมูลค่าตลาดเท่าไหร่”

“แค่อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ ยังน้อยกว่าหนึ่งในสามเท่าของเขา!”

“แม่ขายยาของอุตสาหกรรมสวี่ซื่อทั้งหมด ก็ยังไม่สามารถเปิดร้านขายยาเซิ่งหยวนได้!”

ฟังฮุ่ยงงงัน “จริงหรือหลอกกันแน่?”

“ร้านขายยาเซิ่งหยวนมีค่าขนาดนั้นเลย?”

“ไม่ใช่แค่ร้านขายยาร้านหนึ่งเหรอ มันมีค่ามากขนาดนั้นเลย?”

สวี่ปั้นซย่าพูดไม่ออก นั่นเป็นร้านขายยาร้านหนึ่งเหรอ?

นั่นเป็นวิสาหกิจที่มีกำไรมากที่สุดภายใต้ชื่อของเฉินเซิ่งหยวน