หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 277

หวงเหลียง “แม่ครับ นี่ไม่ใช่เรื่องที่พี่ปั้นซย่าพูดสุ่มสี่สุ่มห้า”

“ร้านขายยาเซิ่งหยวนเป็นบริษัทมหาชนจำกัด มีมูลค่าบริษัทหลายพันล้านบาทและยังราคาขึ้นอีก”

“เปิดร้านใหญ่ขนาดนั้น คงจะไม่ไหว”

“แต่ถ้าเปิดร้านเล็กๆ แบบร้านค้าลูกโซ่น่าจะได้”

ฟังฮุ่ย “งั้นเหรอ”

“เล็ก เล็กขนาดไหน?”

“ปั้นซย่า ถ้าเปิดร้านเล็กเกินไปจริงๆ ให้ฉันสองคนเอ้อระเหยลอยชายทั้งวันไม่ดีกว่าเหรอ!”

สวี่ปั้นซย่าไม่มีทางเลี่ยง พูดไปพูดมาก็ดูเหมือนอยากจะเปิดร้านขายยาลูกโซ่ขนาดใหญ่

แต่ว่าเรื่องนี้ดูเหมือนเธอจะไม่สามารถขัดได้

เธอพิจารณาว่าเมื่อเปิดร้านขายยา ประการแรกต้องไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ประการที่สองต้องไม่ขาดทุน

สวี่ปั้นซย่าพยักหน้า “เอาแบบนี้ เปิดร้านค้าลูกโซ่”

“บริษัทจะจัดสรรเงินให้สิบล้านบาทเพื่อเป็นเงินทุน”

ฟังฮุ่ยไม่พอใจ “สิบล้านบาทมันน้อยเกินไป”

“บริษัทเครื่องยาสมุนไพรยังมีเงินตั้งสามสิบล้าน!”

สวี่ปั้นซย่าพูดทันทีว่า “แม่ นี่เป็นแค่เงินทุนเบื้องต้น”

“เมื่อพวกคุณทำได้แล้ว บริษัทจะลงทุนเพิ่มให้”

ฟังฮุ่ยมองไปที่สวี่เจี้ยนกง

สีหน้าของสวี่เจี้ยนกงดูไม่ค่อยดี แต่ก็พยักหน้าเป็นการอนุญาต

สุดท้ายสวี่ปั้นซย่าก็ได้จัดสรรเงินสิบล้านบาทให้พวกเขาเพื่อเปิดร้านขายยา เรื่องนี้ถึงจบลง

แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่สวี่เจี้ยนกงก็เดินออกจากห้องทำงานอย่างเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ ดูท่าทางคงไม่พอใจสวี่ปั้นซย่า

เมื่อส่งคนเหล่านั้นกลับไปแล้ว สวี่ปั้นซย่าก็มองไปที่หลินมั่วด้วยความรู้สึกเสียใจ “หลินมั่ว ขอโทษนะ พ่อกับแม่ของฉันพวกเขา...”

หลินมั่วโบกมือและพูดเสียงเบาว่า “ผมบอกแล้ว อย่าพูดว่าขอโทษกับผม”

“ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ผมจะสนับสนุนคุณ!”

สวี่ปั้นซย่าอบอุ่นใจ เธอกอดหลินมั่วแน่นและซบลงบนไหล่ของหลินมั่วราวกับว่าเธอกำลังกอดโลกทั้งใบอยู่

ในใจของหลินมั่วตื่นเต้นมาก นี่เป็นครั้งแรกที่สวี่ปั้นซย่ากอดเขา

แต่ทว่าความเงียบก็ถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว เมื่อมีคนเคาะประตู

สวี่ปั้นซย่าปล่อยมือทันทีพร้อมกับแก้มที่ยังคงแดงปลั่ง

เธอพยายามทำให้ตัวเองสงบลงและพูดเสียงเบาๆ “เข้ามา!”

เลขานุการผลักประตูเข้ามา “ประธานสวี่ ห้องประชุมจัดการเรียบร้อยแล้วตามคำสั่งของคุณ และจะประชุมในอีกสิบนาที คุณมีอะไรจะมอบหมายอีกไหม”

สวี่ปั้นซย่าพยักหน้า “โอเค ไม่มีแล้ว คุณไปทำงานเถอะ!”

เมื่อเลขานุการเดินออกไป สวี่ปั้นซย่ามองใบหน้าของหลินมั่วที่อยู่ข้างๆ ก็อดหัวเราะไม่ได้

“เอาละ ฉันมีธุระสำคัญ!”

สวี่ปั้นซย่าดึงแขนของหลินมั่วอย่างกระเง้ากระงอด

หลินมั่วแสร้งว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม “พวกเราสองคนไม่นับว่าเป็นธุระสำคัญเหรอ”

สวี่ปั้นซย่ามองเขา “พูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าน่ะ?”

“ไม่มีเรื่องอะไรเทียบกับเรื่องของเราสองคนได้!”

“แต่ฉันยังยุ่งอยู่ กลับไปฉันจะชดเชยให้คุณนะ!”

หลินมั่วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“เออใช่ ปั้นซย่า แล้วเงินสามร้อยล้านบาทจะทำอย่างไร”

สวี่ปั้นซย่า “คุณเก็บไว้เถอะ!”

“ฉันไม่ได้พูดไปหมดแล้วเหรอ เงินสามร้อยล้านบาทนี้เป็นของคุณ ”

“คุณอยากจะจัดการยังไงก็ได้ ไม่ต้องถามฉัน!”

หลินมั่วพูดเสียงเบาๆ “คุณเป็นภรรยาของผม ผมจะจัดการยังไง แน่นอนว่าต้องถามคุณ!”

สวี่ปั้นซย่ายิ้มและหัวเราะ “คนโง่”

“ก็ได้ เก็บเงินไว้ก่อน มันเป็นเงินส่วนตัวของพวกเรา แบบนี้โอเคแล้วใช่ไหม!”

หลินมั่วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

เมื่อสวี่ปั้นซย่าเก็บของเสร็จและกำลังจะออกไปเธอก็พูดขึ้นทันทีว่า “เออใช่ คุณกลายเป็นหัวหน้าแผนกของโรงพยาบาลได้อย่างไร”

หลินมั่วยิ้มเบาๆ “ผมมีความชำนาญในการรักษาที่เป็นเลิศ คณบดีจึงเลื่อนขั้นให้ผมเป็นหัวหน้าแผนก!”

สวี่ปั้นซย่ายิ้มทันที เธอยื่นมือไปแตะหน้าผากของหลินมั่ว “ไม่จริงจัง!”

“โอเค ฉันจะไปประชุมแล้ว คุณรอกินข้าวพร้อมฉันนะ!”

เมื่อพูดเสร็จ สวี่ปั้นซย่าก็หันหลังเดินออกไป

แต่เมื่อเดินมาถึงประตู เธอก็หันกลับไปทันที

เดินเข้าไปหาหลินมั่วอย่างรวดเร็วพร้อมทั้วเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบหลินมั่วจนใบหน้าแดงก่ำถึงเดินออกไป

จิตใจของหลินมั่วตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง!

ในขณะเดียวกันเหลาหู่ก็โทรมาทันที “คุณหลิน แย่แล้ว เกิดเรื่องแล้ว!”