หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 280

ผู้คนมากกว่าสิบคนต่างเข้ามาส่งเสียงตะโกนล้อมรอบ ผู้เป็นหัวหน้าคนนั้นจึงหยิบผลิตภัณฑ์ศิลปะการช่างบนโต๊ะขึ้นมาและแทงไปที่หลินมั่ว

ทันใดนั้นหลินมั่วก็หันกลับมา เขาถีบเข้าที่หน้าอกของคนที่เพิ่งจะด่าประจานสวี่ปั้นซย่าไป

คนๆ นั้นกระเด็นออกไปข้างนอกทันทีพร้อมกับตกลงบนพื้นอย่างแรง จนลุกขึ้นไม่ได้เป็นเวลานาน

คนอื่นๆ พากันตกใจ แต่พวกเขายังคงตะโกนอย่างดุเดือดว่ากล้าดียังไงมาต่อยคน

ขณะเดียวกันเหลาหู่ก็เข้ามาพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่ง

“คุณหลิน นี่มันเรื่องอะไร”

หลินมั่วโบกมือ “คนเหล่านี้ก่อความวุ่นวายในบริษัทและยังต้องการจะทำร้ายพวกเรา!”

“ลากออกไปให้หมด!”

“สั่งสอนพวกเขา!”

เหลาหู่โมโหทันที “ไสหัวไป พวกคุณมันลูกกระต่าย กล้ามาก่อความวุ่นวายที่บริษัทเราเหรอ”

“สุนัขที่เลี้ยงดูด้วยผู้หญิง มาเลยๆ มาลากฉันออกไป”

“ให้ตายเถอะ ถ้าวันนี้ฉันต่อยจนพวกแกยอมแพ้ได้ ฉันจะใช้นามสกุลพวกแก!”

ผู้คนหลายสิบคนต่างตกใจ จนหนึ่งในนั้นพูดอย่างร้อนใจว่า “ประธานสวี่ พวกเรา...พวกเราแค่มาขอคืนเงิน...”

“นี่เป็นสิ่งที่สมาคมเภสัชกรรมให้พวกเราทำ พวกเราเองก็ไม่กล้าที่จะไม่ทำ”

“คุณ...คุณทำแบบนี้... ถ้าเรื่องนี้...เรื่องนี้มันแพร่ออกไป หลังจากนี้ใครจะกล้าร่วมมือกับพวกคุณ?”

สวี่ปั้นซย่าตกใจแต่ในขณะที่กำลังจะพูด หลินมั่วก็พูดขึ้นก่อนว่า “คุณไม่ต้องกังวล คนที่อยากจะร่วมมือกับพวกเรา จะได้ร่วมมือกับพวกเราอย่างแน่นอน!”

“แต่พวกคุณหลายคน หลังจากนี้ไม่มีคุณสมบัติที่จะได้ร่วมมือกับพวกเราอย่างแน่นอน!”

“ลากตัวออกไป!”

เหลาหู่ลากคนเหล่านี้ออกไปทั้งหมด

สวี่ปั้นซย่าดูกังวล “หลินมั่ว นี่...นี่มันไม่เหมาะสมหรือเปล่า?”

“พวกเขามาเพื่อคืนเงินซึ่งเป็นสถานการณ์ปกติ”

“ถ้าพวกเราต่อยพวกเขาจะกลายเป็นเรื่องใหญ่และมันจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของบริษัท!”

หลินมั่วพูดเสียงเบาๆ “ปั้นซย่า ปัญหาครั้งนี้ไม่ได้อยู่ที่คนเหล่านี้ แต่มันอยู่ที่ตระกูลฮั่ว”

“ถึงแม้ว่าพวกเราจะสุภาพต่อพวกเขา มันก็ไม่สามารถแก้ไขตระกูลฮั่วได้ ผลลัพธ์มันก็เป็นเหมือนเดิม”

“ในทางกลับกัน ถ้าหากอดทนตลอด คนเหล่านี้ก็จะคิดว่าเรารังแกได้ง่าย”

“วันนี้พวกเขาแค่มาเพื่อคืนเงิน แต่หลังจากนี้ก็จะมีคนมาคืนเงินทุกวัน งั้นบริษัทจะดำเนินกิจการอย่างไร”

“ครั้งนี้ถือเป็นการสั่งสอนพวกเขาและเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู”

“ให้คนอื่นได้รู้ว่าคืนเงินได้ แต่ต้องเป็นไปตามขั้นตอน”

“มาก่อความวุ่นวายให้บริษัทแบบนี้ไม่ได้!”

สวี่ปั้นซย่าพยักหน้าเบาๆ และพูดอย่างจำใจว่า “ตอนนี้จะทำอย่างไร”

“ตระกูลฮั่วดูแลสมาคมเภสัชกรรมและควบคุมองค์การแพทย์ในมณฑลก่วงถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์”

“ถ้าองค์การแพทย์เหล่านี้คืนเงินทั้งหมด งั้น...งั้นบริษัทต้องจบเห่แน่!”

“ถึงจะเอาเงินทั้งหมดของบริษัทไปใช้หนี้ก็ยังไม่พอเลย!”

ขณะเดียวกันสวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ย สวี่ตงเสวี่ยและหวงเหลียงก็ผลักประตูเข้ามาอย่างกะทันหัน

“ปั้นซย่า ข้างนอกเสียงดังเอะอะโวยวายอะไรกัน?”

“นี่เป็นบริษัทนะไม่ใช่ตลาดสด”

“แกเป็นเจ้านายยังไง ต้องกำหนดกฎเกณฑ์ให้พวกเขาสิ ทำงานในบริษัทไม่ใช่เด็กเล่นขายของ จะเสียงเอะอะโวยวายแบบนี้ได้ยังไง!”

สวี่เจี้ยนกงตะโกนด้วยความไม่พอใจ

เมื่อเห็นพวกเขาสวี่ปั้นซย่ายิ่งกลัดกลุ้มใจ

“พวกที่เสียงดังเอะอะโวยวายนั้นไม่ใช่คนของบริษัทเรา”

สวี่ปั้นซย่าอดไม่ได้ที่จะพูด

“ไม่ใช่คนของบริษัทเรา งั้นเป็นใคร?”

“คนของบริษัทอื่น?”

สวี่เจี้ยนกงรู้สึกงงงวย

สวี่ปั้นซย่าโบกมือ “ช่างมันเถอะ พ่ออย่ายุ่งเรื่องนี้เลย”

“พวกคุณมาทำอะไรที่นี่”

สวี่ตงเสวี่ยจึงพูดทันทีว่า “พี่ พี่มีทัศคติแบบไหน?”

“พี่พูดกับพ่อแม่แบบนี้เหรอ”

“โอ้ หลินมั่วมาได้ แต่พ่อกับแม่มาไม่ได้? ฉันที่เป็นน้องสาวก็มาไม่ได้?”

“อะไรกัน พี่เป็นถึงซีอีโอจะไม่ให้ความสำคัญกับคนในครอบครัวเลย?”

ฟังฮุ่ยขมวดคิ้ว “ปั้นซย่า แกหมายความว่าอะไร”

สวี่ปั้นซย่าพูดไม่ออกเพราะตัวเองแค่พูดไปเรื่อยเปื่อย ทำไมถึงเกิดเรื่องมากมายขนาดนี้?

หลินมั่วรีบพูดว่า “แม่ครับ ปั้นซย่าไม่ได้หมายความแบบนั้น”

เมื่อฟังฮุ่ยมองไปที่หลินมั่ว พลันนึกถึงเรื่องเงินสามร้อยล้านบาทก็โกรธขึ้นมาทันที

เธอชี้ไปที่หลินมั่วและด่าด้วยความโกรธ “พวกฉันไม่ได้พูดกับแก หุบปาก!”