หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 281

หลินมั่วสีหน้าดูหมดหนทาง เวลาที่คนคนนี้ไม่มีเหตุผล ใครก็จนปัญญา

ปั้นซย่าเป็นกังวล “แม่ แม่พูดแบบนี้ได้ยังไงล่ะ”

“นี่หลินมั่วก็พูดด้วยความหวังดี แม่กลับโมโหอีกแล้วงั้นเหรอ?”

ฟังฮุ่ยกลอกตามองบน ขี้เกียจจะตอบ

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มอย่างเย็นชาขึ้นมาทันที “พ่อกับแม่อยู่นี่แท้ๆ เขามีสิทธิ์อะไรมาพูด?”

“ไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลก ชะโงกดูเงาตัวเองบ้าง ตัวเองเป็นใครกัน มีสิทธิอะไรมาออกความเห็น?”

“ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน รู้ไหมหมายความว่าอะไร?”

“ในสมัยโบราณ ก็คือแต่งงานเข้ามาที่บ้านของฝ่ายหญิง”

“ไม่สามารถร่วมโต๊ะทานอาหารได้ พ่อแม่สามีพูดอะไรก็ต้องฟัง นี่คือกฎ เข้าใจไหม?”

ปั้นซย่าโกรธถึงขีดสุด “เสวี่ยเอ๋อร์ เธอพูดอะไรน่ะ? นี่มันสมัยไหนแล้ว?!”

“พวกเราสองคนเป็นสามีภรรยากัน ดังนั้นความสัมพันธ์คือเท่าเทียม”

“แม่ แม่เป็นผู้ใหญ่ พวกเราเคารพแม่ก็เป็นสิ่งที่ควรอยู่แล้ว”

“แต่แม่ก็ต้องทำตัวให้น่าเคารพด้วยสิคะ”

“อย่าคอยแต่กดหัวดูถูกคนอื่นอยู่ตลอด ได้ไหมคะ?”

“เขาแต่งงานกับหนู ก็เทียบเทียมกับทุก ๆ คน เขาไม่ได้ต่ำต้อยกว่าใคร!”

ฟังฮุ่ยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “แกหมายความว่ายังไง?”

“อ้อ จากที่แกพูดแบบนี้ หมายความว่าต่อไปฉันต้องเคารพเขาเหรอ?”

“ต่อไปฉันเจอเขาต้องไม่ให้กราบสามครั้ง คำนับเก้าครั้ง คุกเข่าสองสามครั้งเสียเลยล่ะ?”

ปั้นซย่าพูดไม่ออกพักหนึ่ง “แม่ ฉันพูดแบบนี้ที่ไหนกันล่ะ!”

“หนูหมายความว่า ในเมื่อหลินมั่วนับถือแม่ อย่างน้อยแม่ควรให้เกียรติเขาสักหน่อยไหม!”

สวี่ตงเสวี่ยหัวเราะเยาะทันที “พี่ พี่ช่างกล้าจริง ๆ เลยนะ? ทำไมแม่ต้องให้เกียรติเขา?”

“ไอ้เศษสวะเกาะคนหนึ่งที่บ้านเรากิน ปลิงดูดเลือด คนไม่มีประโยชน์ พ่อกับแม่ยังต้องให้เกียรติเขา?”

“ขอทานมาจากข้างถนนคนหนึ่งยัง เก่งกว่าเขาเสียอีก อย่างน้อยก็ยืนได้ด้วยลำแข้งตัวเอง ขอข้าวเอง เขาอะไรเป็น?”

ปั้นซย่าโกรธจนตัวสั่น “เธอ...ทำไมเธอถึงพูดจาแบบนี้…”

“หลินมั่วทำไม่ดีตรงไหน เขาเป็นไอ้เศษสวะเกาะบ้านเรากินตรงไหน!”

“หลายปีมานี้ เขาทำงานเอง หาเงินใช้เอง ทุกคนไม่เห็นเหรอ?”

สวี่เจี้ยนกงเห็นสถานการณ์ก็ รีบไกล่เกลี่ยทันที “เอาล่ะเอาล่ะ หยุดพูดสักสองสามคำเถอะ”