หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2859

ก่อนหน้านี้ หลินมั่วยังกังวลอยู่ ความเคลื่อนไหวทางนี้จะทำให้ไท่จื่อและคนอื่นๆ ตกใจตื่นไหมตอนนี้สงสัยว่าเขาจะคิดมากเกินไป มียอดฝีมือคาถาร่ายคาถากั้นเสียงอยู่ ถึงแม้จะตกแต่งภายในห้องใหม่ข้างนอกจะไม่ได้ยินแม้แต่นิดเดียว

“ท่านอวี่ พวกเราออกเดินทางกันเถอะ!”

พอสิ้นเสียงของเด็กหนุ่มร่ายคาถา ปรากฏทางเดินสูงยี่สิบเมตรกลางอากาศที่ข้างหน้าต่างสำหรับดินโคลนที่อยู่แต่เดิมได้สลายกลายเป็นฝุ่นผงลอยไปตามสายลม

“คุณหลินมั่ว ภูเขาเทพบาซ่าไม่สะดวกปรากฏต่อหน้าคนภายนอก ดังนั้นขอให้คุณได้โปรดให้อภัย”

อวี่ดูเหมือนจะอ่านความคิดของหลินมั่วได้ว่าจะไปแจ้งไท่จื่อให้ทราบ หลังจากคว้าข้อมือของหลินมั่วแล้ว คนกลุ่มนี้จึงกระโดดออกจากห้องโดยตรง หลังจากสองสามคนนี้กระโดดแล้วจึงหายไปท่ามกลางความมืด

หลินมั่วตอนนี้อยู่ในระดับความเร็วขั้นสูงสุด ความเร็วของผู้ฝึกวิชายุทธ์น่ากลัวยิ่งกว่าความเร็วของการรีบออกเดินทาง ทิวทัศน์ที่อยู่สองข้างทางแวบผ่านหน้าไปเท่านั้น เหลือเพียงภาพลวงตา

ขณะที่กำลังเผชิญหน้ากับลมแรงอันหนาวสะท้านเหมือนใบมีด ถึงแม้สภาพร่างกายแบบนี้ของหลินมั่ว ก็ยังรู้สึกเจ็บแก้มได้เลย และเหล่ายอดฝีมือแห่งภูเขาเทพบาซ่ากลุ่มนี้มีสีหน้าสงบนิ่งจริงๆ วิ่งตะบึงไปข้างหน้า แค่หนึ่งก้าวก็ไกลเป็นร้อยโยชน์

พอถึงตอนฟ้าสาง คนกลุ่มนี้ได้มาถึงเขตแดนของภูเขาเทพบาซ่าแล้ว จากนั้นจึงมองอวี่และลูกน้องของเขา ไม่มีใครรู้สึกเหนื่อยแม้แต่นิดเดียว มีเพียงแค่ลมหายใจหอบห้าวนิดหน่อยเท่านั้น

หลินมั่วสำหรับอวี่นั้น เขาไม่ค่อยพอใจต่อการกระทำที่บังคับพาตัวเองมาก็จริงอยู่ แต่สถานการณ์นั้นแข็งแกร่งกว่าคน หลินมั่วก็รู้ดี สาเหตุที่พวกเขามีท่าทีสมานฉันท์กับตัวเอง เพราะไว้หน้าลู่อิ่งเท่านั้น

เหมือนฉินเซี่ยวที่แบกอยู่บนไหล่ของพวกเขา ไม่ได้มองตัวเองอยู่ในสายตาอย่างสิ้นเชิง

หลังจากอวี่หยุดเดิน ยกมือเป็นสัญญาณเพื่อให้ทุกคนหยุดเดิน

“คุณหลิน รอผมสักครู่นะครับ!”

พูดจบเขาจึงเดินไปข้างหน้า หยิบป้ายที่ทำจากหินวางบนฝ่ามือ

ถ้าหากยึดตามนิสัยในอดีตของหลินมั่วเขาคงเบือนหน้าหนีแล้วเดินออกไปโดยตรง เรื่องอะไรกันวะฉันไม่เอาแล้ว แต่วันนี้อยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่น จำต้องก้มหน้า คนพวกนี้ถึงแม้จะเกรงใจเขาอยู่บ้าง แต่ล้วนเป็นเพราะเห็นแก่หน้าของลู่อิ่ง

ไม่อย่างนั้น วิธีของพวกเขาไม่น่าจะอ่อนโยนขนาดนี้

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หลินมั่วจึงแอบถอนหายใจ แล้วมองลู่อิ่งน้อยที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนไหล่ของเขาอีกครั้ง หลินมั่วจึงเก็บความหงุดหงิดนี้ไว้ในใจ

“ไม่เสียแรงที่เป็นภูเขาเทพ เต็มไปด้วยคนมีความสามารถจริงๆ!”

ประโยคนี้หลินมั่วไม่ได้พูดประจบเอาใจ โกรธก็ส่วนโกรธ แต่ต้องยอมรับว่า ภูเขาเทพมีชื่อเสียงต่อโลกภายนอก ก็มีเหตุผลในตัวของมัน แค่คนเฝ้าประตู ยังมีพลังสามารถบดขยี้เขาได้มากพอ

อวี่หัวเราะพลางตอบกลับหนึ่งประโยค แล้วจึงพาหลินมั่วเข้าไปยังเขตแดนของภูเขาเทพบาซ่าเดินไปยังยอดเขาหลักอย่างช้าๆ