หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2861

ภูเขาเทพบาซ่า ยอดเขาหลัก

หลินมั่วตอนนี้ไม่รู้ว่าการหายตัวไปของเขา ทางไท่จื่อวุ่นวายกันหมดแล้ว

หลังจากเข้าใกล้ยอดเขาหลักแล้ว สิ่งที่เข้าม่านตาไม่ใช่สิ่งก่อสร้างที่ทรงพลังและดูอลังการ พอทอดมองไปจากตีนเขาถึงไหล่เขา มีเพียงกระท่อมที่ดูสะดุดตา เมื่อมองขึ้นไปอีกคือก้อมเมฆที่บดบังสายตาอย่างสิ้นเชิง ให้ความรู้แรกแก่ผู้คนคือความธรรมดาที่ไม่ซับซ้อน

พอก้าวไปข้างหน้า เริ่มเจอคนเยอะขึ้นเรื่อยๆ มีบางคนหยุดเดิน มองมาที่หลินมั่วด้วยแววตาที่สงสัยอยากรู้ หรืออาจจะเป็นเพราะไม่เคยเห็นคนแปลกหน้าในภูเขานานแล้ว หรืออาจจะเป็นเพราะลู่อิ่งที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนไหล่ของหลินมั่ว

บางคนกลับเดินมาข้างหน้า ขมวดคิ้วครุ่นคิดปัญหา และหยุดเดินเป็นบางครั้ง มือเท้าขีดเขียนทีสองที แล้วจึงเดินไปข้างหน้าต่อด้วยความพอใจ

บางคนนั่งลง หลับตาสองข้าง ถึงแม้คนกลุ่มหนึ่งจะเดินผ่านไปก็ไม่ขยับ เหมือนกับก้อนหินก็ไม่ปาน

บางคนมือถือจอบ ก้มหน้าทำงานหนัก หยุดทำงานในมือเป็นบางครั้ง มองดูท้องฟ้าหรือที่ไกลๆ ไม่ขยับไปไหน

ไม่ว่าอย่างไรทุกอย่างล้วนเงียบสงบ และธรรมดาเป็นอย่างมาก แต่ทุกคนล้วนทำหน้าที่ของตัวเองไม่มีใครทักทาย ขาดความคึกคักเล็กน้อย

แต่สิ่งที่ทำให้หลินมั่วระมัดระวังเป็นพิเศษคือ คนที่พบเจอตลอดทาง มีหลายคนถึงแม้จะไม่ต่างจากคนธรรมดาทั่วไป แต่หลังจากหลินมั่วสบตาแล้ว แววตาอันลึกล้ำของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกหนาวสะท้าน

ความรู้สึกโดยรวมของยอดเขาหลักที่มอบให้หลินมั่ว เหมือนน่านน้ำที่เงียบสงบ ผิวน้ำนิ่ง แต่ข้างในนั้นแท้จริงแล้วเหมือนคลื่นลมที่ถ่าโถม

เมื่อเดินมาถึงกระท่อมที่ค่อนข้างใหญ่หลังหนึ่ง อวี่จึงหยุดเดิน

“คุณหลินมั่ว ผมต้องพาคุณหนูไปเจอท่านผู้นำก่อน รบกวนคุณพักผ่อนอยู่ตรงนี้สักครู่”

หลังจากหลินมั่วรับทราบแล้ว จึงปลุกลู่อิ่งน้อยที่กำลังนอนหลับปุ๋ยเบาๆ

“อ้าว...ถึงแล้วเหรอ”

คนที่พูดจบแล้วคือชายชราที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่ หลังจากเห็นหลินมั่วแล้ว ชายชราไม่ได้ลุกขึ้น แต่ทำท่าให้หลินมั่วนั่งลง

“เป็นคนป่า ไม่มีของดีอะไร เชิญดื่มน้ำชาเถอะ”

หลินมั่วก้มหน้าดูหนึ่งที มุมตากระตุกเล็กน้อย ตอนแรกคิดว่าอีกฝ่ายนั้นเกรงใจ คิดไม่ถึงว่าจะพูดความจริง ไอน้ำร้อนๆ พวยพุ่งออกมาจากในถ้วยน้ำชาที่ทำจากกระบอกไม้ไผ่ แต่ที่แช่อยู่ในนั้นกลับเป็นใบไผ่สีเขียวสองสามใบ

และหลังจากชายชราคนนั้นพูดเชิญหลินมั่วแล้ว ก็ไม่พูดอีก แต่ได้ยกแก้วกระบอกไม้ไผ่ขึ้นมาแล้วจิบน้ำชาโดยไม่สนใจ

หลินมั่วเห็นอีกฝ่ายเป็นเช่นนี้ จึงแอบเดาว่านี่อาจจะเป็นความคุ้นชินของยอดฝีมือที่ภูเขาเทพแห่งนี้ไม่มีการแก่งแย่งชิงดี ทุกอย่างอยู่อย่างสงบสุข

เมื่อคิดเช่นนี้ หลินมั่วจึงยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาเหมือนกัน ทว่าหลังจากชาใบไผ่เข้าปากแล้ว หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะแสดงแววตาตกใจออกมา กลิ่นหอมอ่อนๆ เตะจมูกเขาเต็มเปา พลังปราณแต่ละสายกลายเป็นเส้นฝอย วิ่งไปทั้งแขนขาทั้งหมดของเขา

ชั่วเวลาเดียว ความคิดร้อยแปดพันเก้าในใจของหลินมั่วหายไปทันที เหมือนถูกชะล้าง ทั้งตัวของเขาเหมือนเข้าสู่สภาวะไร้ตัวตน จิตใจไร้ซึ่งความคิดฟุ้งซ่าน