หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2873

“พี่สะใภ้ กลยุทธ์ถอยเพื่อรุกของพวกเรา น่าจะสามารถทำให้พวกเขาคลายความระแวงไปได้ชั่วคราว ต่อไปก็แค่ดำเนินการตามแผนนะ”

“เช้าพรุ่งนี้พวกเราออกเดินทาง ถึงเวลาผมจะไปเรียกพี่นะ!”

คืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

วันที่สอง ท้องฟ้าเพิ่งเริ่มสว่าง ทีมของไท่จื่อก็เริ่มเตรียมตัวอย่างเป็นระบบ นี่จำเป็นต้องค่อยเป็นค่อยไป ห้ามตื่นกลัวจนน่าสงสัย

“พี่สะใภ้ งั้นพวกเราออกเดินทางกันเถอะ! ทางด้านอาเฟยพวกเขาออกเดินทางกันตอนกลางคืนแล้ว”

ไท่จื่อจึงเดินตามสวี่ปั้นซย่าไป พร้อมกับลูกน้องอีกสองสามคนที่นั่งรถไปด้วย ทางด้านที่วิลล่าจ้าวหยูเป็นผู้ดูแลความปลอดภัยพร้อมกับเหล่าองครักษ์ จากภายนอกดูเหมือนพวกเขากำลังปกป้องหลินมั่วที่กำลังเก็บตัว

ซ่งจื่อหลานยืนอยู่เงียบๆที่หน้าเตียงในห้องทำงาน มองดูเมืองเหอซานที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ภายใต้การบริหารของผู้เฒ่ากาน เมืองนี้พัฒนาไปอย่างรวดเร็วอย่างแท้จริง ถนนหนทางที่เคยรกและคดเคี้ยว ตอนนี้กลายเป็นถนนสายกว้างที่สะอาดตา มองไปรอบๆก็จะเห็นแต่ไซต์ก่อสร้างที่คึกคัก

สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือไซต์ก่อสร้างสำนักงานใหญ่พันธมิตรศิลปะการต่อสู้ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง

ซ่งจื่อหลานยังจำได้ว่าหลินมั่วเคยบอกกับเธอว่า ถ้าเมืองเหอซานมีศักยภาพพอ สำนักงานใหญ่พันธมิตรศิลปะการต่อสู้จะถูกสร้างขึ้นที่นี่

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ใบหน้าที่เฉยชาต่อทุกสิ่งทุกอย่างของหลินมั่วก็ผุดขึ้นมาในความคิดของซ่อจื่อหลาน ตอนนี้เขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

ถ้าเป็นไปได้ ซ่งจื่อหลานก็อยากวางมือจากงานทั้งหมด พาคนออกไปตามหาหลินมั่วด้วยตัวเอง เผื่อจะได้คลายความกังวล แต่เมื่อเธอหันกลับมามองเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะทำงาน และเหล่าพนักงานของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ที่ทำงานอย่างขะมักเขม้นอยู่ฝั่งตรงข้าม เธอก็ได้แต่ยิ้มขมขื่น ก่อนจะกลับมานั่งลงที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง

ยังไงก็ต้องมีคนดูแลองค์กรขนาดใหญ่ของหลินมั่วนี้นะ!

อีกด้านหนึ่ง ทีมของไท่จื่อขับรถออกจากเมืองเหอซาน มุ่งหน้าสู่เถือกเขาโดยไม่แวะพักที่ไหน

ตามการคาดการณ์ของท่านผู้เฒ่าจ้าว หลินมั่วน่าจะถูกพาตัวเข้าไปในภูเขา พวกเขาจึงตัดสินใจแบ่งกำลังออกเป็นสองสาย

“พี่ไท่จื่อ ข้างหน้าคือภูเขาลั่วเฟิงแล้ว”

“ดีแล้ว ให้ตี๋หยุนพวกเขาเปิดทางเดิน พวกเราจะได้พักผ่อนไปด้วย”

หลังจากไท่จื่อออกคำสั่ง ทุกคนก็รีบเร่งเดินเปิดทาง ไม่ช้าหลังจากนั้น พวกเขาก็เห็นควันไฟที่ลอยขึ้นมาจากระยะไกล

ตี๋หยุนและองครักษ์ขนนกซึ่งมีเขาเป็นผู้นำ ล้วนห่างบ้านเกิดเมืองนอนมานาน วันนี้เมื่อได้เห็นบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขาอีกครั้ง ชั่วครู่หนึ่งก็รู้สึกตื่นเต้นและตึงเครียด

“ไปเถอะ ไปเยี่ยมครอบครัวของตัวเองกันก่อน ทำเวลาหน่อย เดี๋ยวพวกเรายังต้องออกเดินทางไปตามหาหลินมั่วนะ”

“ครับ ขอบคุณพี่ไท่จื่อ!”

หลังจากตี๋หยุนกล่าวคำขอบคุณ ก็ได้วิ่งตรงไปยังหมู่บ้านด้วยความตื่นเต้น เหตุการณ์นี้ช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดของทุกคนลงไปได้บ้าง