หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2920

หลินมั่วจริงๆแล้วมาถึงที่เกิดเหตุตั้งนานเเล้ว แค่เขาไม่ได้ลงมือทำอะไรเท่านั้นเอง แม้แต่ตอนที่ไท่จื่อถูกปืนจ่อไว้ เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆแม้แต่น้อย เพราะเขารู้ดีว่าบนภูเขาไม่ไกลจากที่นี่ ถงจวินและคนอื่นๆได้ตั้งปืนกลเอาไว้แล้ว

หากไท่จื่อปลอดภัย ลูกน้องของจินซานเป่าที่ถือปืนอยู่ย่อมไม่มีโอกาสได้ลั่นไก

แต่สิ่งที่หลินมั่วไม่คาดคิดคือ จินซานเป่าที่เต็มไปด้วยแววสังหาร จู่ๆก็เก็บเเววสังหารขึ้นซะงั้น ความมีอิทธิพลลดลงอย่างฉับพลัน และหลังจากสบตากับเขา ก็สามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่า ในดวงตาของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ด้วยเหตุนี้จึงไม่จำเป็นต้องสังเกตุต่อไปอีก

หลินมั่วก้าวออกไปเบาๆเพียงเก้าเดียว วินาทีเดียวเขาก็ปรากฏตัวอยู่ข้างๆไท่จื่อทันที

ความเร็วที่รวดเร็วเช่นนี้ทำให้จินซานเป่าเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ ในวินาทีนี้เขาสัมผัสแล้วว่ารวดเร็วมากที่ซุนต้าฟู่พูดถึงนั้นรวดเร็วขนาดไหน เมื่อมองไปที่ท่านผู้เฒ่ากานที่เดินตามมาด้านหลัง จินซานเป่าก็รู้สึกหมดกำลังใจ

ในขณะเดียวกันเขาก็เริ่มด่าซุนต้าฟู่ไอ้โง่นี่ เขาไปผิดใจอะไรกับใครมาทำไมถึงมีพวกใหญ่โตตามล่าแบบนี้ เวลานี้เขารู้สึกเสียใจที่ไปรับทองคำสิบแท่งนั้นมา ไม่แน่เขาอาจจะต้องเอาชีวิตมาแลกในวันนี้

ในใจของหลินมั่วก็ไม่รู้ว่าคนๆนี้คิดอะไรอยู่ เขาแค่เหลือบมองมือปืนที่กรูกันเข้ามา แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า

“เก็บปืนไปซะ วันนี้เป็นวันมงคล ฉันไม่อยากเห็นเลือด”

ฝ่ายตรงข้ามมีจำนวนมาก แม้จะทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ยังมีชาวบ้านที่มามุงดูอยู่เต็มไปหมด ถ้าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาอาจจะได้รับอันตรายไปด้วย

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินมั่ว จินซานเป่าก็รีบให้ลูกน้องเก็บปืนไปให้หมด

แต่ไท่จื่อยังไม่สะใจ “ เมื่อกี้แกเพิ่งพูดว่า แม้แต่เทพเจ้าบนสวรรค์มา ก็จะจัดการเขาใช่ไหม”

จินซานเป่าสีหน้าเปลี่ยนไป มองไปที่หลินมั่วและท่านผู้เฒ่ากาน อ้าปากพูดอะไรไม่ออก ได้ก้มหน้าลงนิ่งๆ

ไท่จื่อแม้จะไม่รู้ว่าทำไมจินซานเป่าอ่อนลงแบบทันใด แต่ด้วยสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ความอยากเล่นสนุกของเขาก็หายไปสิ้น

“ทำไมยังอยู่ที่นี่อีก จะให้พวกเราเลี้ยงข้าวแกเรอะ”

“ในฐานะหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย ก็แค่ทำหน้าที่ของตัวเอง อย่ามาจุ้นจ้านให้มากนัก ไม่งั้นฉันจะตัดมือแกทิ้ง

นี่เป็นครั้งแรก และจะเป็นครั้งสุดท้าย แกเข้าใจไหม”

เขาไม่สามารถอยู่ในมณฑลต้าฉวีได้ตลอดชีวิต ดังนั้นจึงจำเป็นต้องค้นหาต้นตอของต้นเยี่ยม่านให้พบก่อน จึงจะจัดการเรื่องนี้ได้อย่างเด็ดขาด

หลังจากไท่จื่อเข้าใจแล้ว ก็ยักไหล่อย่างจนปัญญา ไม่ง่ายเลยที่จะหาเรื่องตื่นเต้นทำสักหน่อย ดันลงมือไม่ได้ซะงั้น

หลินมั่วมองดูท่าทางของไท่จื่อ ย่อมรู้ดีว่าเขาคิดอะไรอยู่

“เอาเถอะ วันหลังนายมีโอกาสได้ลงมือแน่ ตอนนี้พวกเราจัดการเรื่องที่อยู่ตรงหน้ากันก่อนดีกว่า”

พูดจบเขาก็หันไปพูดกับชาวนากลุ่มนั้นว่า

“เอาล่ะ เอาล่ะ ทุกคนแยกย้ายกันเถอะ กลับไปกินข้าวพักผ่อนแต่เนิ่นๆเถอะ พรุ่งนี้พวกเราก็ทำต่อ

วางใจได้ วันหลังจินซานเป่าจะไม่กล้ามาก่อเรื่องอีกแล้ว”

ถ้ามันเบื่อที่จะมีชีวิต!