หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3006

งานเลี้ยงในเวลานี้เงียบจนน่ากลัว นอกจากเสียงหายใจที่รุงแรงก็มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรง

ขณะนี้เสียงทุ้มลึกของหลินมั่วก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ทำไมไม่ลองฟังเขาดูล่ะ”

เขาถามด้วยน้ำเสียงติดตลก ไม่มีฝูงชนคนไหนกล้าสบตาเขา

“เหอะเหอะ ในเมื่อไม่กล้าใครกล้า งั้นฉันจะให้โอกาสพวกนายมีชีวิตรอด!”

"อีกสิบนาทีประตูนี้จะเปิดอีกครั้งและมีเพียงสิบคนเท่านั้นที่จะออกไปจากที่นี่ได้!"

หลังจากพูดอย่างนั้นหลินมั่วก็หายไปและประตูห้องจัดเลี้ยงก็ปิดเสียงดังปัง

ขณะเดียวกันทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็รู้ตัวและแยกตัวห่างจากคนรอบข้าง

ความหมายของหลินมั่วก่อนออกไปชัดเจนมาก มีเพียงสิบคนเท่านั้นที่จะออกไปได้ แต่ไม่ได้กำหนดว่าจะเป็นสิบคนไหน

เมื่อไท่จื่อเห็นหลินมั่วเดินออกมา เขาก็เข้ามาหาด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที

“พี่เป็นยังไงบ้าง? พี่ฆ่าพวกเขาไปหมดแล้วเหรอ?”

เมื่อหลินมั่วได้ยินดังนั้นก็ยกมือตบท้ายทอยไท่จื่อ

“ในสายตาคุณผมเป็นคนอย่างนั้นเหรอ?”

"แล้วมันไม่ใช่เหรอ?"

สิ่งที่ไท่จื่อย้อนถามทำให้หลินมั่วกลอกตา "ไร้สาระ ผมปฏิบัติกับคนอื่นด้วยคุณธรรม"

“แล้วพี่จัดการพวกเขายังไง”

ไท่จื่อถามอย่างสงสัยเขาไม่เชื่อคำโกหกของหลินมั่ว

ก่อนหน้านี้ที่ช่วยซ่งจื่อหลานไท่จื่อรู้สัมผัสได้ถึงความโกรธที่หลินมั่วไม่เคยมีมาก่อน ก่อนขึ้นเรือถึงกับออกคำสั่งสังหารให้หมด

“ไม่ต้องยุ่งกับพวกเขาให้กระสุนบินว่อนสักพัก!”

ทันทีที่เขาพูดจบก็มีเสียงดังก้องในห้องจัดเลี้ยง เสียงปืนดังขึ้นถี่ราวกับกำลังจุดประทัด

หลังจากนั้นประมาณสิบนาทีการเคลื่อนไหวข้างในก็หยุดลง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ไท่จื่อก็จะเข้าไปดู แต่หลินมั่วที่อยู่ด้านข้างก็ห้ามเขาไว้

“ผมขอเตือนนายว่าอย่าเข้าไปดูเลย..

เมื่อเห็นภาพนี้แม้แต่หลินมั่วก็ยังรู้สึกอึดอัด ท้องไส้ปั่นป่วน

ทันใดนั้นฝ่ามือที่เปื้อนเลือดก็คว้าข้อมือหลินมั่ว

เมื่อมองลงไปคือเดลที่กำลังจะตาย

“คุณ...คุณหลิน ผม...ผมออกมาได้แล้ว ช่วย ช่วย ช่วยด้วย...”

หลังจากพูดตะกุกตะกักเขาก็อ่อนแรงและปล่อยมือแล้วหมดลมหายใจ

“ผู้ที่ฆ่าคนจะช้าหรือเร็วก็โดนฆ่า ฉันให้โอกาสพวกนายแล้ว!”

น้ำเสียงของหลินมั่วเย็นชามาก หากคนเหล่านี้ไม่ตาย ต่อไปคนที่จะตายอาจเป็นสวี่ปั้นซย่า ซ่งจื่อหลานและคนอื่น ๆ

หลังจากที่ไท่จื่ออาเจียนเสร็จแล้ว เขาก็รู้สึกว่าเท้าอ่อนแรง เมื่อเขาเห็นหลินมั่วเขาก็รีบเร่งเร้า

“พี่ เรารีบกลับเถอะ เมื่อคิดถึงภาพนั้นฉันก็อดคลื่นไส้ไม่ได้”

"อืม กลับกันเถอะ!"

- - - - -