หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3070

เหวินเฉียงเหลือบมองจาเทอร์ว่านหลิวที่แสดงท่าทีต่อต้านในคำพูด พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ท่านพูดเล่นแล้ว ทุกวันนี้ท่านยังมีอำนาจอยู่ในมือไม่ใช่เหรอ”

“หนำซ้ำท่านยังเพิ่งย้ายมาประจำการที่ค่ายทหารชายแดน ไม่ใช่มังกรกลับสู่ทะลลึก เสือกลับสู่ภูเขาหรือ”

จาเทอร์ว่านหลิวเบ้ปาก ความคิดซับซ้อนสับสน

พูดตามตรง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบปะกับเหวินเฉียงส่วนตัว

เขาได้ยินมานานแล้วว่า ไอ้หนุ่มนี่รับมือยาก

วันนี้ดูท่าคงจะจริง ไม่เพียงหน้าหนา พูดจายังคล่องแคล่ว

“คุณเหวินชมเกินไป ฉันก็แค่คนแก่อายุใกล้จะหกสิบแล้ว

อีกไม่กี่ปีฉันก็จะเกษียณแล้ว มังกรอะไรเสืออะไร!”

เขาโบกมือไปมาพูดเยาะเย้ยตัวเอง เวลานี้เขาแค่อยากจะรีบๆจัดการเหวินเฉียงให้จากไปเร็วๆ

“คุณเหวิน ครั้งนี้ที่มาหาฉันมีธุระอันใดหรือ”

แม้ว่าที่นี่จะเป็นอาณาเขตของเขา แต่หลังจากพูดคุยกับเหวินเฉียงแบบส่วนตัวได้สักพัก จาเทอร์ว่านหลิวก็รู้สึกไม่สบายใจ ราวกับว่าความลับในใจของเขาถูกมองทะลุ

เหวินเฉียงเงยหน้าขึ้น สายตาจ้องเขม็งไปที่เสนาบดีชายแดน

“ผู้น้อยเดินทางมาครานี้ ในนามของเจ้าชายใหญ่ เพื่อมาเยี่ยมท่านจาเทอร์”

“และถือโอกาสถามท่านจาเทอร์ว่า ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นในวังหลวง จึงทำให้ฝ่าบาทย้ายท่านออกจากประเทศ?”

ที่ควรจะมาก็มาแล้ว

จาเทอร์ว่านหลิวกระแอมเบาๆทีหนึ่ง “เรื่องนี้ส่วนใหญ่เป็นความผิดของฉันเองที่โอ้อวดเกินไป”

“ประกอบกับเหล่าเจ้าชายต่างก็แย่งชิงบัลลังก์กันอย่างรุนแรง ฝ่าบาทจึงทรงกังวลว่าฉันจะยิ่งไปกระตุ้นความขัดแย้งระหว่างเหล่าเจ้าชาย

ดังนั้นจึงย้ายฉันออกจากเมืองหลวง”

คำพูดนี้เจ็ดส่วนจริงสามส่วนเท็จ เขาแน่ใจว่าสามารถหลอกเหวินเฉียงได้

ถึงยังไงเขาก็ได้คาดหวังฉากนี้ก่อนที่จะออกเดินทาง ดังนั้นจึงคิดถ้อยคำไว้แต่แต่เนิ่นๆแล้ว

แน่นอนเหวินเฉียงก็ไม่ได้สงสัยอะไร และจดบันทึกเนื้อหาการสนทนาอย่างละเอียด

“ขอบพระคุณท่านจาเทอร์ที่ให้ข้อมูลสำคัญนี้

แต่เหวินเฉียงกลับนิ่งเฉย นั่งนิ่งๆอยู่ที่เดิม บนใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่แฝงนัยยะมองที่จาเทอร์ว่านหลิว

“ท่าน ท่านไม่เต็มใจฟังจริงๆเหรอ”

“เรื่องนี้สำคัญมากนะ!”

จาเทอร์ว่านหลิวถูกจ้องมองจนรู้สึกขนลุก และเมื่อเหวินเฉียงพูดจบ เขาก็รู้สึกถึงลางร้ายบางอย่างในใจ

หลังจากลังเลอยู่นาน จาเทอร์ว่านหลิวยังคงถามอย่างอดทน

“คุณเหวินคุณมีเรื่องอะไรก็พูดมาตรงๆเถอะ!”

“แต่ว่าเวลาของทุกคนนั้นมีค่า!”

พูดจบก็รีบออกไปซะ!

เมื่อได้ยินคำนี้ เหวินเฉียงไม่ได้โกรธ ตรงข้ามกลับยิ้มกว้างสดใส

“ท่านจาเทอร์ ผู้น้อยหลงใหลในวัฒนธรรมและประวัติศาตร์ของประเทศว่านเซี่ยง”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จาเทอร์ว่านหลิวรู้สึกได้ถึงลางร้ายที่อยู่ในใจยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น