หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3103

หนานกงจิงเหว่ยเงียบไปก่อนครู่หนึ่ง จากนั้นรอยยิ้มจึงปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง

“ไม่ๆๆ คุณชายจาเทอร์ ผมคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว”

“ตระกูลหนานกงของพวกเราเป็นผู้รักสงบโดยกำเนิด จะเข้าร่วมการสู้รบได้ยังไง”

จาเทอร์ไป๋ฮาฟังถึงตรงนี้แล้ว อดไม่ได้ที่จะโล่งใจ

แต่ตอนนี้หนานกงจิงเหว่ยกลับเปลี่ยนหัวข้อพูดกะทันหัน

“แต่ เนื้อร้ายที่เกิดขึ้นจากต้นเยี่ยม่านเป็นจำนวนมากอยู่ในกองทัพของพวกคุณ

เพื่อป้องกันต้นเยี่ยม่านไม่ให้เข้ามาในดินแดนประเทศจีนของพวกเรา”

“คนพวกนี้จำเป็นต้องตาย! ท่านทูตเจิ้นเยว่ท่านคิดว่ามีเหตุผลหรือไม่”

เมื่อพูดจบบรรยากาศอึมครึมปรากฏขึ้นมาในทันใด พร้อมกับดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

หลินมั่วที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้แต่พยักหน้าเบาๆ

และฝั่งตรงข้าม กองกำลังของกวนเยียที่อยู่ตรงกลางขบวนรถ หลังจากพบว่าขบวนรถหยุดลง พวกเขาจึงเต็มไปด้วยความสงสัย

และตอนที่พวกเราเร่งมาถึง ก็ได้ยินหนานกงจิงเหว่ยพูดจาโอหังพอดี

“เหอะๆ ไอ้หนูไปเอาความมั่นใจมาจากไหน พูดจาไร้สาระต่อหน้าพวกเรา

แค่อาศัยพวกนายสามคนเรอะ พวกเรากองทัพนับแสนคนสามารถเหยียบพวกนานให้ตายได้”

“อย่าพูดจาไร้สาระกับเขาเลย ออกคำสั่งให้ยิงเถอะ ให้พวกเขาได้กินลูกปืน”

จากนั้นตามด้วยเสียงคำรามของพวกเขาที่ดังอย่างต่อเนื่อง กองกำลังรู้สึกในสนามเตรียมป้องกันตัวเรียบร้อย กระบอกปืนนับหมื่นนับพันเล็งไปที่หลินมั่วทั้งสามคน

เวลานี้เหลือเพียงรอคำสั่งเท่านั้น

ท่ามกลางสายตาที่รอคอยของทุกคน จาเทอร์ไป๋ฮากัดฟันใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

“หนานกงจิงเหว่ย ฉันไว้หน้าตระกูลหนานกงของพวกนาย ถ้าหากนายยอมออกไปแต่โดยดีฉันจะไม่ทำให้นายลำบากใจแน่นอน”

“เหอะๆ ไม่จำเป็น!”

หนานกงจิงเหว่ยหัวเราะเยาะหนึ่งที “พวกนายคิดให้ดีก่อนว่าจะเอาชีวิตรอดได้ยังไงแล้วค่อยว่ากัน!”

“ท่านทูตเจิ้นเยว่คุณจัดการหรือว่าผมจัดการ”

ทั้งสองคนแสดงสีหน้าสงบเยือกเย็นเมื่อต้องเผชิญหน้ากับกองทัพนับหมื่นนับแสน พวกเขาพูดและหัวเราะไปพลางๆ

หลินมั่วขยับคอ ยื่นมือจับด้ามดาบโดยตรง

“ผู้อาวุโสช่วยผมมาเยอะแล้ว พวกเราจัดการเองดีกว่าครับ!”

พอสิ้นเสียง แสงที่เย็นเยียบแวบผ่านไป!

หน้าผาสองด้านมีก้อนหินยักษ์ร่วงลงมาไม่หยุด!

ทุกคนที่อยู่ก้นหุบเขาหลบไม่ทัน ผู้คนเสียชีวิตเป็นจำนวนมากเกิดขึ้นในพริบตา

และนี่เป็นเพียงอาหารเรียกน้ำย่อยเท่านั้น

ขณะที่ทุกคนกำลังหลบก้อนหินยักษ์ที่ลอยอยู่ทั่วท้องฟ้าด้วยความลนลาน ภายในหุบเขากลับมีรมแรงพัดขึ้นมา

และเป็นลมพายุที่หนาวสะท้าน

ภายใต้ลมพายุที่พัดโหม หินกรวดขนาดเล็ก เหมือนดั่งกระสุนปืน แต่สามารถทำให้คนที่โดนบาดเจ็บแต่ไม่ถึงตายได้เช่นกัน

และมีคนอีกจำนวนไม่น้อย ถูกลมพัดลอยอยู่กลางอากาศ

เดิมทีกองทัพใหญ่นับแสนคนที่มีท่าทีดุดัน กลายเป็นนกแตกรังในพริบตา ร้องโหยหวนไปทั่ว

“รีบวิ่งหนีเร็ว ที่นี่คือนรกชัดๆ!”

“ช่วยด้วย ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่”

“ใครก็ได้ช่วยพวกเราที!”

..................................................................................