หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3133

หลินมั่วเห็นต้วนซานสุ่ยชักมีดจะวิ่งเข้ามาฟันเขา ก็รีบพูดว่า

“พี่ใหญ่นายต้วนต้าซานเป็นอะไร ตระกูลต้วนก็สบายดีไม่ใช่เหรอ”

“แกโกหก ถ้าไม่ใช่เพราะแกสั่งให้พี่ใหญ่ของฉันกับหมู่บ้านตระกูลต้วนมาสวามิภักดิ์ พี่ใหญ่ฉันก็คงไม่ตาย หมู่บ้านตระกูลต้วนก็คงไม่กลายเป็นเถ้าธุลี!”

หลินมั่วดูเหมือนจะเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว เรื่องที่หมู่บ้านตระกูลต้วนย้ายถิ่นฐานและเรื่องที่ต้วนต้าซานยังไม่ตายเขาไม่รู้

จนถึงตอนนี้ต้วนซานสุ่ยคงคิดว่าต้วนต้าซานและหมู่บ้านตระกูลต้วนกลายเป็นเถ้าธุลีไปแล้ว

“เดี๋ยว นายไม่เคยไปดูหมู่บ้านตระกูลต้วนบนภูเขาหลังหมู่บ้านเดิมเหรอ หมู่บ้านตระกูลต้วนใหม่สร้างเสร็จตั้งนานแล้ว”

ต้วนซานสุ่ยงุนงง ก่อนหน้านี้เขาเคยกลับไปที่หมู่บ้านตระกูลต้วนครั้งหนึ่ง แต่เห็นว่าทุกอย่างพังทลาย ก็ไม่มีอารมณ์จะดูอะไรต่อ

เขาเพิ่งแอบสาบานในใจ ว่าจะต้องสะสมความแข็งแกร่ง แล้วฆ่าหลินมั่วเพื่อล้างแค้นให้พี่ใหญ่กับหมู่บ้านตระกูลต้วน

“หนำซ้ำก็ไม่ใช่ฉันที่เผาหมู่บ้านตระกูลต้วน คนกลุ่มนั้นเป็นคนที่ติงจื่อหูจ้างมา”

ต้วนซานสุ่ยได้ยินเช่นนั้นร่างกายก็สั่นเทิ้ม จ้องเขม็งไปที่หลินมั่ว

“แกพูดว่า ทหารรับจ้างที่ทำลายหมู่บ้านตระกูลต้วนคือติงจื่อหูจ้างมา?”

เวลานี้ต้วนซานสุ่ยรู้สึกสมองไม่แล่น ตอนแรกติงจื่อหูบอกเขาว่า ได้ฆ่าคนร้ายที่ทำลายหมู่บ้านตระกูลต้วนไปแล้ว…

ตอนนี้หลินมั่วบอกว่าคนร้ายคือกลุ่มคนที่ติงจื่อหูจ้างมา แล้วตัวเองทำอะไรมาตั้งนานล่ะนี่ ติงจื่อหูคงคิดว่าเขาโง่แน่ๆ

ต้วนซานสุ่ยตามืดลงชั่วขณะ แต่ยังจ้องเขม็งที่หลินมั่วและพูดว่า

“แกอย่าคิดจะหลอกฉัน พี่ใหญ่ฉันตายไปตั้งนานแล้ว!”

หลินมั่วยกนิ้วชี้ไปที่ด้านหลังของต้วนซานสุ่ยอย่างเงียบๆ พูดด้วยน้ำเสียงล้อเล่นว่า

“ถ้างั้นนายลองหันไปมองข้างหลัง พี่ใหญ่ที่นายคิดว่าตายไปแล้วกำลังมองนายอยู่น่ะ”

ต้วนซานสุ่ยหัวเราะหึหึ มองหน้าหลินมั่วแล้วยิ้มเยาะเต็มใบหน้า

“หลินมั่ว แกอย่าคิดว่าฉันไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมแกนะ แกแค่ต้องการหลอกให้ฉันหันหลังกลับไปจากนั้นก็ฆ่าฉัน ฉันบอกแกเลยฉันไม่กลัวตาย อย่างน้อยฉันก็ตายช้ากว่าพี่ใหญ่ของฉัน คุ้มแล้ว”

ต้วนซานสุ่ยกอดร่างสูงใหญ่ของต้วนต้าซาน น้ำตาไหลไม่ขาดสาย

“พี่ใหญ่ ผมนึก…ฮือฮือ…ผมนึกว่าพวกพี่ตายกันหมดแล้วเสียอีก!”

เมื่อเห็นต้วนซานสุ่ยร้องไห้เหมือนเด็กๆ ดวงตาของต้วนต้าซานก็เผยให้เห็นถึงความสงสาร

ต้วนซานสุ่ยคงผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมา เด็กหนุ่มบ้านนอกที่ซื่อสัตย์ ดันไปอยู่กับตระกูลติงที่เต็มไปด้วยความสกปรกโสมม แค่ยังมีชีวิตอยู่ก็ถือว่าดีมากแล้ว

“ร้องไห้ทำไม ลืมคำสอนของตระกูลต้วนข้อที่สิบของพวกเราแล้วเหรอไง”

“ไม่ครับ คำสอนของตระกูลต้วนข้อที่สิบ ชายชาตรีออกไปข้างนอก เลือดไหลได้น้ำตาห้ามไหล ต้องยืนหยัดอย่างสง่า จึงจะคู่ควรเป็นลูกหลานตระกูลต้วน!”

ต้วนซานสุ่ยผละออกจากตัวของต้วนต้าซาน เช็ดน้ำตาบนใบหน้า เบ้าตาแดงก่ำแล้วพูดตอบด้วยเสียงอันดัง

เมื่อมองดูฉากอันอบอุ่นของต้วนต้าซานและต้วนซานสุ่ย หลินมั่วก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

ไม่ว่าจะเป็นรังทองหรือรังนก ก็ไม่สู้รังหมาที่มีคนของครอบครัว